tamamen gerçek cinli hikaye anlatıyorum

piskopat oldum baba o gün. köpek bakıyo paranoya oluyorum. dedem konuşuyo kıllanıyorum içine bir şey girmiş mi diye. devamlı dua okuyorum ama bu tip zamanlarda (hele o yaşlarda dua da ayrı bi korkutuyo insanı) mesela o gün ezan sesini her duyduğumda tüylerim diken diken oldu. hele o yeniden uyuyamadığım gecenin sabahında duyduğum sabah ezanı... ben hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum... titreme nöbetine girdim sabahın köründe... cama çıkıp uyansanıza dıbına kodumun çocukları diye avazım çıktığı gibi bağırmak istedim...

bu tip zamanlarda yeryüzünün ne kadar sesli bir yer olduğunu anlarsınız. hiç susmaz bi yerleri oynar amk. devamlı bi yerlerlerini çıtlatır... bi koltuktan ses gelir. bi su borusundan. üst katta biri o saatte yürür. üst kat olmasa bile yürür dıbına koyduumun çocuğu.

size sadece şunu söyleyebilirim...

şu an o seslerin bazılarını ayırt edebilen biriyim...

sabah bizimkiler kalkınca anlattım.
duyduğum şeylerin zerre yardımı dokunmazdı tabi... işte öyle şeyler olunca üç kulhuvalla bi elham oku. sonra da düşünme öyle şeyler. kuş düşün böcek düşün. sanki ben malım. ben diyorum ki; beni skicekler çatır çatur. bana diyolar ki; düşünme öyle şeyler.

bin tane klişeye takıntı yaptım. insanların ayağına bakıyorum düz mü diye. yok burnuymuş kıçıymış...

alakası yok farketmeni istemezse karını bile farketmezsin...

farketmeni isterse de ... *

bu arada başlığa çok hızlı diye kitlenmeyin ara ara işlerim oluyo. daha demin bi 15 dakka uzadım mesala...

neyse hpiniz onların gelip arkadaşımla beni skmesini bekliyosunuz ama böyle bi şi olmadı. keşke ordaki bi yaratıkla uğraşsaydık da kaçsaydık bi daha gitmeyip zütü kurtarsaydık...

finalde kızlar gidelim abi siz saçmaladınız falan çekmeye başladılar... bizim de skimizde değil artislikdeyiz (ama bir şey var amk. siz gidin biz burdayız da diyemiyoruz. ilginç bi duygu. cesuruz ama tırsıyoruz da) kalktık biz yürüyoruz. bu arada herşeyi de tak etmişiz. hadi ben neyse de arkadaş iyice fenalarda... herkesi bıraktık biz biraz mal mal muhabbet ettik. biz gerçek erkeğiz falan diye... gazladık kendimizi sonra da gittik eve...

isteyen varsa buyursun babacanlar...

anlattacağım hikaye tamamen gerçek olduğundan yer ve zaman doğrudur ama isimleri değiştiricem... çünkü kesin oraları bilen biri çıkacaktır. isim verip etiket etmiiim kimseyi...

edit: bu arada baştan cin diye sallayıverdim ama çok da emin değilim yani mahlukların ırklarından cinslerinden ...
ne bilim amk. uzmanı değiliz ki bu işin

ben uyuz oldum dedim kaldırsanıza çocuğu. hasta işte atılıyo bayılıyo...

dediler ki o iş öyle değil... kıskanıyolar o çocuğu. o yüzden rahat vermiyolar. bizim oğlan da hissli biliyo musun çok, kızıyo çok...

(bak dıbına koyiiim düştüğümüz olaya bak... kaçiiim derken beni getirdikleri yere bak)

gerçi şimdi düşünüyorum da 8 yaşında çocuğun yaptığını biz yapamamışız... zütüm zütüm sıra bekliyoruz orda.

neyse karı çağırdı bizi girdik... tabi içerde arkadaşın annesi var ya biz başladık yalanlar söylemeye. yok biz abdest alıyoduk da bi ses duyduk falan...

karı dedi ki; hanım sen çık dışarı...

siz de anlatın bakiiim meselenin özünü...

ve olayın en şok edici anı öğleden sonra gerçekleşti. tam bakkalın önünden geçiyorduk ki kadını gördük...

yalnız ilginç bi şey vardı kadını teseddürü yokdu bu sefer. yanına yaklaştık. merhaba zeynep (isim uydurma) abla dedik.

kadın "efendim" dedi.

abla dedik dün muhabbet etik ya...

kadın karıştırdınız dedi.

abla dedik hani dün senin başın bağlıydı konuştuk.

kadın uyuz oldu iyice. saçmalamayın dedi

özür diledik ve sktirolup gittik ordan. eleman ben o karıyı dövücem. yalan söylüyo cadı o diyo... ben üç bucuk olmuşum satiiim bu muallakyi de kurtuliiim diye düşünüyorum

yarak diyince boşaldım :)

yavaş yavaş devam ediyorum beyler

ben çağırmadan bu lavuk geldi bağırıyo aşşağıdan.

çıktım ne var dedim

aşşa in dedi

benden kahvaltıya ekmek alıyorum deyip çıktım... olay basit karı gece onuda rahatsız etmişti. devamlı söyledği şey şuymuş "hayatta affedilecek şey var (isim) affedilmiyecek şey var...

o an hissettim ki biz gibi tuttuk ama bizim eleman kobrayı tuttu.

@1 o züt gibilecek

gittik işte ( bu arada çiftlikköy ü bilen uok mu amk. daha makara oludu) dizdik harfleri. gel cin git cin. yok oynadı yok zıpladı... ara ara muhabbete giriyoruz. herkes hikaye anlatıyo. bunlar kolejli olduğu için ingilizce kitaplarında olan süpersonik hikayeleri anlatıyolar... bizim okuldaki kitaplarda nerdeee öyle hikayeler... neyse arkadaş yarım yamalak yazıyo ama kızda tık yok. bende yazıyorum da bana da tık yok. sanki onların öyle bi ihtiyacı yok amk. bize hastalar. hep takılalım istiyolar belli ama tık yok... neyse işler böyle olunca benim arkadaş başladı mı mal mal hareketlere. artislik yapacakya ağaçlara zıplıyo. harfleri falan dağıtıyo. eve taş atıp bağrıyo bana gelin, (tabi ufak tefek küfürler benim şimdi yazmaya zütüm yemiyo)

neyse bu abarttı... küfürler felan. gerginlik olmaya başladı yavaş yavaş. arkadaştan değil ama ormandan karanlıktan... kızlar gidelim artık diyo bizde yok sabahlayalım falan diyoruz. kızlar tövbe tövbe diyolar, biz neler demiyoruz ki

ağlıcam sinirden... baya korkmuş lavuk. neyse daha sonra kızlar geldi (bu arada kızlar diyorum da aklınıza kız çetesi gelmesin amk. erkek de var daha demin de dediğim gibi ama yok gibi lavuklar) bizimle takılmıyolar tabi geceden uyuzlar hafif... biz de şükrediyoruz çünkü gelip muhabbet açsalar dünkü delikanlılardan eser yok... ben aslında iyiydim, uykum skilmişti sadece ama arkadaş baya geldiler. duydum gezdiler felan çekip korkuttu orrrrospu çocuğu... hani abartıyo da olabilir öyle bi herif, bir daha hiç görüşmedim daha sonrasında. ama gözlerinden çok korktuğu belli.

biz anlattık olayı...
karı durdu biraz. oraya buraya baktı. hmmm hööömmm falan...

dedi ki; yarın sabah o çadırın olduğu yere gideceksin... korkmayın ikiniz gideceksiniz. bütün o çadırı o gün yaptığınız pisliği toplayacaksınız...

biradan size bi yazı vericem bunu da oraya gömüceksiniz...

herşey tatlıya bağlaaaaaaaaaandııııııııı "dicem sanıyosunuz di mi???

yar rrraaaaaaaaaaak bağlandı...

yavaş yavaş odaya doğru yürüdüm ve kapıyı açtım. kimse yoktu...

ışığı bile açmadım ve elimi odanın her yerinde ağır ağır gezdirmeye başladım.

çıt yok...

yatak vardı bi tane altına soktum elimi dibine kadar girdim...

çıt yok...

kendi kendime konuşa konuşa gezdim bütün evi

o günden bu güne şükür ki çıt yok... neyse anlatmak istedim...

daha sonra bi gün yürürken teseddürlü olmayan bakkal önünde gördüğümüz kaqdın geldi yanıma...

siz bana bi şey demiştiniz ya o benim ikizim olabilir odur o dedi...

hiç inandırıcı değildi...

bi kaç gün sonra bi kadının arkamdan ismimi bağırdığını duydum...

baktım bu kadın...

mutsuz bi şekilde bana gelip... o gün konuştuğunuz bendim ama şöyledir de böyle oldu da ...

anlamıştım ;

"karı deliydi"

kendinize iyi bakın binler.

bizimkiler uyumuş anahtarla açtım kapıyı odama gittim. yattım ama uyku yok... (aynısı daha sonra ağustos depreminde olmuştu ve ben gerçekten tekrar geldiklerini ve kıyametin koptuğunu sanmıştım) neyse deprem olmadı ama öncesindeki sıkıntının aynısı... uykuya dalamıyorum bi şeyler görüyorum ama rüya değil, kurduğum hayal ve ya düşüncem de değil... resmen eziyet... sabaha kadar anam skildi. bizimkiler olur öyle yazın en sıcak günleri felan dediler kahvaltıda. neyse denize indim bizim lavuk geldi sonra ona anlatıcam olayı... bi baktım bu daha fena. bana geldiler felan çekiyo. yazıyo mu gerçek mi bilmiyorum. hay anasını skiiim diyorum dinlerken de

neyse denize girdik beraber bu bahaneyle. dedik akşam yemeğini yesin herkes. buluşalım... denizden çıktık eve gittim. banyo, on saat saç yaptım, parfümler falan... yemekten sonra arkadaşla buluştuk bakkaldan kola çipsleri topladık... belli yani halimizden mal olduğumuz... bunlar bi geldi komando gibi... eşofmanları almışlar. ellerindeki poşetlerde fincanlar, kağıtlatda a b c evet hayır felan... gidiyoruz yani operasyona

neyse bizim bin de anlatmış ailesine... bunların aile farklı tabi. annesi tuttuğu gibi hocaya zütürdü bizi. hocaya ama ismi hoca. yoksa gittiğimiz yer tek katlı müstakil bi evdi. bize bakan da ilginç tipte bi kadındı. ama evin içinde en enterasan şey 8 yaşındaki bi çocuktu. kadının oğlu. çocuk bir anda kendisini kriz geçirir gibi yere atıp, bas bas bağırıyodu. ama ne bağırma görseniz ölüyo sanırsınız bini... sonra kendisine geliyodu ve kimse zerre kadar skine takmıyodu bu olayı...

bu arada arkadaşım kızlardan birine acayip hasta ama son derce... zaten o dalgadan geldi ya her tak başımıza amk. bu arada hasta ama hiç şansı yok... kız mahallenin en güzeli amk. tabi o zamanlar çok realist olamıyosun. şimdi olsa direk yüzüne söylerim gibtirgit 31 çek diye... neyse ben daha şanslıyım çünkü hiç birine ilgili gibi davranmıyorum. hangisi olursa ona yürürüm hesabı( gülesim geldi amk.) bu arada daha milli olmamışız ve skiş gibi bi derdimiz yok. takılırız. öpüşürüz falan aklınıza ilginç şeyler gelmesin "ormana zütürüyolar fatmagülün suçu ne olcaklar" diye...

neyse bir iki saate kızlar damladı "siz napıııyosunuz, biz de gelelim, gece cin çağıralım felan" bu arada erkek de var bi kaç tane aralarında ama skiiiim öyle erkeği... muallak stili takılıyo cocuklar... bu arada ufğız biz de liseliyiz yani. tamam dedik kızlara gece gidelim çağralım (beyler artık isimlerini anmıcam çünkü ufaktan tırsıntılar başladı bende)

eskiden çiftlikköy ün sahilden bitiminde cinli orman diye tabir edilen bi ormanlık vardı ve nadir sitesine kadar in cin top oynardı mekanda... şöyel anlatayım bi kumsal döşünün denize bile girilmez. arka tarafı tamamen orman. içinde yıkık bi ev var (bilenler hatırlar) cinli ev derdi millet. geceleri ormana yakın bi yerde çiftler yiyişirdi ama kimsenin ormana girmeye zütü yemezdi