tam bir sene geçti

@13 sağol panpa, senin de başın sağolsun. o tür şeylerden fazla korkmazdım ama, yazdığım yerde, rüyama girdi korkmadım ama kasıldım, terledim çok fenaydı

başın sağolsun panpa ben annemin babasını hiç göremedim amk :( çok büyük adammış tanıyan herkes anlatır. ufağım 11 12 yaşında falan bi gece uyandım uyandığımı biliyorum odanının lambaları yanıyodu vay amk birader lambayı açık bırakmış dedim sonra dedem geldi tuvalete gitcektim beyler dedemle konuştuk amk uyanığım diye hatırlıyorum çünkü çok gerçekçiydi beyler.1 2 saat muhabbet ettik sonra beni yatağa yatırdı lambayı kapattı hiç uykudan uyanmadım beyler uyuyamadım sabaha kadar öyle oturdum hala merak ederim neydi o diye

@11 sağol panpa

okumadım ama başın sağolsun panpa.

@8 sağolasın panpa

o sınıfta ağlama dışında öyle abatılacak cinsten şeyler yaşamadım. tek bir şey hariç. 7si bittikten sonra, belçikada olan halam türkiyeye geldi. o zamanlar ben odaya giremiyorum tabi, şu ruhani şeyler yüzünden. üç tane halam ve dedemin en yakın arkadaşı , odaya girdiler, belçikadan gelen halam nasıl ağlıyor beyler, tutmadı kapı açılınca nasıl bıraktı kendini. ağlamamak için içeri gittim, mutfaktan bir sürahi suyu aldım ve içeri bıraktım gittim. dedemin dostu bırak kendini ağla dedi belçikadan gelen halama. diğer halam yatağına uzanmış babacım diye ağlıyordu.
ben daha fazla dayanamadım ve içeri döndüm.

bayramlarda kabristana gittik. bazı akrabağalar var onları ziyaret ettik, ama kan bağıyla bana en yakın olan dedemdi orda ve babaannem.

babaannem ben doğmadan önce, babam askerdeyken vefat etmiş. onu hiç görmedim, ama halamlar bana onun sevgisini yaşattı.

şuan ikiside yanyana yatıyorlar. babaannemin bi vasiyeti varmış; babam her mezara gittiğinde başında bir sigara yakmasını istemiş. babamın bi küçüklük fotoğrafı var daha 5 yaşında elinde sigara, annesinin kucağında öyle bi sarılmayı göremezsiniz beyler. o fotoğraf benim aklımda simge oldu artık.

her gidişimizde ben suyu doldurum ve babam döker. biz ağır ağır uzaklaşırken babam sigara yakar ve ikisine dertli dertli bakar, uzaktanda olsa ben de anlarım, sonuçta kaç yıllık babam.

sonrasında fazla bir şey olmadı işte, normal rutin hayat, ygsye hazırlanıyorum, hala liseliyim.

içimi döktüm sonunda derinlemesine, yazarken ağlamadım, ama içimde bi ekgiblik var, hissediyorum şuan, dedemin eski odasındayım, yani benim odam.

korkulcak bir şey yok, zamanla alışırsınız. aklınıza iyi anlarıyla gelir, gülersiniz. fotoğrafları karıştırırsınız, onun gülen yüzünü görürsünüz içinizden vay bee ben daha şöyle gülemedim dersiniz. o zaten size sıcaklığını hissettirir , siz de gülersiniz.

insan otuzunda bile dedesini yanında ister panpa. başın sağolsun

@5 sağolasın panpa

işte o cenaze hazırlıkları başladı. babam , annem , dayılarım , halalarım , dedemin tanıdığı ve dostları, cenazeye katılmışlar. ben ve kardeşim gitmedik, okuldaydık. o anı görmemizi istemiyorlardı. sonra taziye evi bizimdi.( dedemin kanser olduğunu öğrendiğimizde, sen kendine bakamazsın bahanesiyle bizim evde kalmaya başladı.) komşular geldi. tanıdıklar, antepden , istanbuldan akrabağalar geldi. dedm hakkında olaylar anlattılar. onlardan birini dinlerken ne büyük çınarı kaybetmişiz diye içimden geçirdim. gerçekten büyük adamdı, her dedemlere gidişimde ayrı bi mutluluk sarardı suratını. en kötülerden biride 52sindeki taziyede oldu.

mekan yine bizim ev, insanlar var 30-40 kişi. iki tane imam geldi işte dualar okundu ...

babam tekrar sarardı beyler arkasında oturuyordum. o an ne hissetiyse, ben de hissettim. içimde bi burukluk vardı.

bu olaylar bittikten sonra, dedemin odası(eskiden benimdi), ben tekrar oraya taşındım. sonra bir gece uyurken rüyamda, suratı sanki uyur gibi rüyama girdi, rüyada bir kasılma hissettim. kalktığımda çok fena terlemiştim, o bir saniyelik süren rüya bize uzun gözükür ya, lanet olsun ona.
ertesi hafta okulda birden aklıma girdi dedem, birden gözüm doldu, kendimi karşı koyamadım ve ağlamya başladım, ama sessizce, yanımdaki dostum, sıra arkadaşım ne oldu ? demesiyle ağladığımı fark etti. öndeki 2 arkadaşım döndü falan. ben utandım niye oldu onu da bilmiyorum.

öğretmenden izim aldım çıktım lavaboya, sakinleştim ,yüzümü yıkadım sınıfa geldim. dostum ne söylediyse artık, bazı arkadaşlarım ne derdin varsa söyle bizimde derdimiz diyerek bana arka çıktılar sağolsunlar.

başın sağolsun panpa

reserved

annemin o çığlıkları, hala kulağımda. kardeşim zaten küçük daha 7. sınıfdı. ben önce güçlü olmaya çalıştım ama beceremedim. babam siz aşağı yengen gilin yanına git, yengene söyle buraya gelsin dedi.(yengem hemşire) (diyaloglar ve burasının arası 20 saniye sürmedi). ben aşağı kata inerken, birden ağlamaya başladım. nasıl gider nasıl olur aklıma almadı. dayım kardeşimle beni yatıştırmaya çalışıyordu. işte adam kanserdi acılarından kurtuldu dediği anda, içime ferahlık geldi, nasıl oldu anlatamam. sanki birden içime ılıktan biraz daha soğuk sular döküldü.

babam tekrar acili aradığında vefat etti demiş. zaten 10dk içinde ambulans gelmiş ve kaldırmışlar.

daha fenası, bizim ev yengemlerin üst katı olduğu için, halamların çığlıklarını duydum, onlar daha kötü yaptı beni odada tektim ve uyumaya çalışıyordum, zaten uyuyamadım. o çığlıklar beni orda öldürdü.

ertesi gün okula gittim, arkadaşlarım benim durumu hemen anladılar, ne oldu niye durgunsun diyalogları döndü. kimseye anlatmak istemedim. ama en yakın arkadaşlarıma söyledim. bi tanesi bizim sınıftaydı(nasıl farklı sınıf derseniz anlatırım). o sınıfa anlatmış herkes günün son dersinde baş sağlığı diledi. hepsine tekrar tekrar teşekkür ettim, dostlar sağolsun sözleri döndü.

neyse kutadıktan sonra tekrar pcye yumuldum. pc salonda işte halkın ortak kullanım alanı.
dedemde en sevdiği dizi olan çocuklar duymasını izliyorumuş. babam dedemle konuşmuş; nasıl oldun , ihtiyacın olan bir şey var mı? sorularına dedem hayır çok iyi gidiyor tarzı cevaplar vermiş

babam sigara yakmak için balkona çıkmış, ve ne başladıysa ondan sonra oldu.
tekrar odaya dönmüş, bir şeyler konuşmak için. babam odaya girdiğinde dedemin cansız, kan dolu bedeniyle karşılaşmış.
ne olduysa ondan sonra oldu.

babam salona girdi, korkmuştu kapıyı açışından belliydi. ben de kafamı döndüğümde, babamın o suratı hala aklımdan gitmez. sapsarı kesilmişti.
konuşmalar aynen aktarıyorum.

babam, anneme : acili arasana
annem : ne oldu
babam : babam herhalde rahatsızlandı bi ara
annem : ne oldu bi şey mi oldu?!
herşey babamın suratından okunuyordu beyler, annem öldü deme ne oldu çabuk söyle tarzı bi şeyler söyledi onlar aklımda değil.

babam : babam vefat etti galiba demesiyle kardeşim ve annem ağlamaya başladı direk. sonra babam soğuk kanlığını koruyordu. ama sapsarıydı, gözleri dolmuştu, hafiften burnunu çekiyordu.

evet panpalar, bir sene geçti ama neyin üstünden?
halit rasim adlı dedemin vefat edişinden.

dedem akciğer kanseriydi, ve kanserin yaydığı o hücrelerden, boynundaki atardamarda tümör vardı. doktor her şey daha iyiye gidiyor dedi. kanseri yenicekti, fakat o boynundaki atardamardaki saatli bomba, o gece saat 10:42 de patladı.

2 ocak günüydü. benim için güzeldi, 2 tane dostumla güzel bir yılbaşı gecesi geçirdik.
ve sabah oldu işte yemek yaptık üstümüzü değiştirdik falan evlere dağıldık. eve vardığımda saat öğleden sonra 4-5 falandı. ve ben her tatili fırsata çeviren bir liseli olarak, biraz ders çalıştıkdan sonra pcnin başına çöktüm. inci, facebook, counter strike derken, yemek yemeye kalktım.
işte masada her şey hazır; kardeşim, ben ve dedem üçümüz yemek yedik. sonra herkes odasına çekildi. yemekten sonra dedemin yanına gittim. ayıp olmasın diye yılbaşını kutladım. zaten tam bi hafta sonra (9 ocak) doğumgünüydü. hediyeyi 1 hafta sonra vericektim.