tam 8 yıl önce bugündü

yatak odasına girmiştim. bozuk para kumbarasından 3-5 bişey alıp ekmek alacaktım. sabah çok erkendi bir gözüm hala tam açılmamıştı. istemiyordum da zaten. kutunun içinden bozuk para alırken bir zarf gördüm. üzerinde oğluma yazıyordu. ailem böyle şeylerin karıştırılmasına çok kızardı. ben de bir problem yaşamamak adına okumadım onu. ancak hep aklımı kurcalıyordu neydi bu diye. hep merak ediyordum. 3-4 gün boyunca o zarf oradaydı. oğluma yazısınu gördükçe merakım artıyordu. neydi acaba o diye düşünüyordum sürekli.

birgün tekrar girdim. zarfı açıp okumakta kararlıydım. ancak zarf yerinde yoktu. zarfın nerede olduğunu ailemden birine de soramazdım zaten.

bundan 2 ay sonra babam kanserden dolayı vefat etti. o anki duygularımı anlatacak çok birşey bulamıyorum. çünkü üzülüyordum haline. iyi oldu da diyemiyorsun. baba sonuçta. ama üzülemiyorsun da artık acı çekemeyecek gibi. neyse uzatmayalım bunu.

onun üzerinden 4 sene geçti. yine 30 temmuzdu. çünkü 30 temmuzda her zaman aklıma geliyordu o yazı. "oğluma" yazıyordu. annemle muhabbet ediyorduk. ben bunu sordum. o sustu. hiçbirşey söylemedi. baktı sadece. gözleri doldu. ne olduğunu anlayamamıştım. bilmiyordum çünkü. o zarfı okumadığımı, üzerinde oğluma yazdığı için merak ettiğimi söyledim.

sonra o zarfı açtım.

"sen şu an burada yoksun, bu yaptığım şeyi göremeyeceksin. o yüzden bir yandan mutluyum sana bu acıyı tam olarak yaşatmayacağım için. bunları yazarken ellerim titriyor ve utanıyorum ama seni her zaman sevdiğimi unutma. yaşamda bazı şeyler insanı yapmaması gereken şeylere zorluyor. daha yaşın küçük ama ileride bunu anlayacaksın. ben güzel bir yere gideceğim. orada hastalığım olmayacak. benim için üzülmeyeceksiniz artık. intihar ettiğimi falan düşünmeyin, uyutulma gibi birşey bu. siz de ben de eziyet çekmeyeceğim. sen benim yiğidimsin, hayatta en sevdiğim insansın. sana güveniyorum. başın dik olsun sakın ağlama. seni seviyorum oğlum."

sadece son satırı paylaşıyorum sizinle. ben memleketteyken ailenin tüm bireylerine mektup yazıp ilaç alıp intihar etmiş. ben bunu olaydan 4 sene sonra öğrendim. hastaneye zor yetiştirmişler. benim hiçbirşeyden haberim yoktu. oğluma yazıyordu zarfın üzerinde. 30 temmuzdu. her 30 temmuzda bu aklıma geliyor. tuhaf oluyorum. o zarfın orada duruşu aklıma geliyor. "oğluma" yazısı aklıma geliyor. bazen de korkuyorum. niye bilmiyorum ama korkuyorum.