Ben asosyal bir insandım. Diğer çocuklar gibi çıkıp mahallede oynamazdım. Annem hiç arkadaşım yok diye 19 agustos 2004 yani tam 11 sene önce bana sarı bir muhabbet kuşu almıştı.Ama bir görseniz rengi sapsarıydı. Görenler hayran oluyorlardı. Adını Paşa koymuştum. Paşa ilk zamanlar uçamıyordu. Yerde yürütüp oyunlar oynuyorduk ilk geldiği zamanlar çok uysaldı.1 haftada uçmayı öğrettim ben ona. Sonra seneler boyu omuzlarımdan kafamdan elimden hiç gitmedi.Ben çağırmadan gelirdi bana. Peşime takılır hiç yalnız bırakmazdı

Paşa geldiğinde 7 yaşındaydım.ilk geldiginde uçmayı bilmiyordu. Yere koyup yürütüyordum Paşayı. Bana arkadaşlık ediyor diye annemler cok sevinidiler. Evdeki herkes Paşayı çok seviyordu. Babam bile. Uçmayı 1 haftada öğrendi.Her an omzuma konuyor , nereye gitsem peşimden geliyordu. Garip gelebilir size ama 1 muhabbet kuşu hiç arkadaşı olmayan 7 yaşındaki çocuğu hayata bağlamıştı. Konuşturuyordum onu çok kelimer öğrendi. Islık çalmayı da öğrendi. Malesef 2 sene önce hastalandı. Paşam artık uçamıyordu , yemeden içmeden kesilmişti. Vetenerinere zütürdük birkaç yere daha sorduk. ümitsiz konuştular.En iyi arkadaşımın hastalanması beni çok üzmüştü. Hiç bir insanoğlundan görmediğim iyiliği arkadaşlığı sadakati göstermişti bana Paşa.

Derken 28 Temmuz 2013 günü kafesin tabanında öylece duruyordu. Elime aldım nesi var diye. Birden çırpınmaya , can çekişmeye başladı.9 senemi verdiğim çocuklugumu onunla yediğim muhabbet kuşum Paşa avucumda eriyordu.5 dk icinde öldü.En son gözlerini kapadı. Annemle beraber evin yukarısındaki parka gömdük onu. Hayatta hiç kimse bana onun kadar yakın olamamıştı.Hâlâ da olamadı.Öldüğü gece sabaha kadar ağladım , yerlere yattım gece çıkıp mezarına bile gittim. 11 sene önce bugün sapsarı yavruyu almıştık çok mutlu oldugum bir gündü. Sözlerimi çok sevdiğim bir sözle bitiriyorum." Hayvanlar insanlardan iyidir "