talihsiz bilal

kısa hikaye beyler hala aklıma geldikçe gülerim.

2006 da olması lazım lise son sınıftayız. şimdiki gibi anancı binlerin olmadığı dönemler, cengizle müslümle doya doya geçirdiğimiz günler. zafer bayramı kutlamasıydı. okul toplasan 550 kişi, konferans salonunda toplanıldı beyler. o zamanlar böyle mp3 çalan telefonlar herkeste yok, waw formatını çalıyordu telefonlar, eşeği gibilmiş yozgatlı gibi bağırıyordu amk. neyse tören başladı, istiklal marşı okunmadan önce 1 dklık saygı duruşu olur bilirsiniz, zifiri sessizlik, ortamda çıt sesi çıkmıyor beyler. okulda bilal diye bir çocuk vardı, babacan, iri, oturduğu koltukta osursa koltuğu delebilecek bir tip. bilalin telefonu saygı duruşunda güllüden akşamlar çökünce bu sensiz şehreee diye bir başladı beyler, panikten gibi taşağı birbirine dolaştı kapatamıyor telefonu. hocalar dahil herkes mezun olasıya kadar güldük çocuğa.

upppppppppppppp