-gençler hoş geldiniz dedi ibrahim amca uzamış sakalını karıştıra karıştıra. bizi salona kurduğu masaya davet etti. yine haremlik selamlıktı herşey. yemek kapları ikili ikiliydi. önümüze konmaya başladı yemekler. bir yandan da sohbet başladı.

-sizin bir arkadaş vardı murat, ne oldu ona.
istemsizce dişlerimi sıktım.
-öldü.
-allah allah, nasıl öldü ya.
-trafik kazası.
neden yalan söylemiştim bilmiyorum.bir an gerçeği söylesem sanki ibrahim denen şerefsiz kahkahalar atıp "tam da istediğim olmuş" demesinden korktum. o konuşmasına devam etti.
-allah rahmet eylesin. ben de biraderimi kaybettim yakın zamanda.
-hangisini?
-akıl hastanesindekini. bizimki farklı biraz. intihar etmiş rahmetli. zaten durumu iyi değildi.
ilker ayağıma dürtene kadar farketmedim. sağ elimdeki çatalı öyle sıkmıştım ki, çatalın izi elime geçmişti.
-allah rahmet eylesin, dedim. ibrahim amca pişkinlikle,
-intihar edene allah da rahmet eylemez ama, deyince araya girdim. sesim soğuktu.
-o, allah'ın bileceği iş.
sol elim yavaş yavaş cebimdeki çivilere gitti. zamanı geliyordu.

yemek sonrası çaylara gelince lavaboya geçmek için izin istedim. ibrahim amca ben zütüreyim dese de sallamadım. yolu biliyorum diye geçiştirdim. banyoya kendimi kilitledim bir an. yaptığımın anlaşılmaması için rezervuarın sifonuna bastım. ses çıkması iyiydi.

cebimden arapça yazılı çivileri çıkardım. üç çivi avucumdaydı. kolumdaki gömleği dirseğime kadar sıvazladım. klozetin rezervuar kısmını açtım. dolabın gözlerine de baktım ufak bir hacı tütsüsüne benzer bi plastik şişe vardı. onu da aldım. şişeye üç çiviyi ters C şeklinde yerleştirip klozetin su deposunun içine attım. sonra kapağı kapattım. gibsen kimsenin aklına gelmezdi burası. ellerimi yıkayıp dışarı çıktım. ilker bana bakıyordu. gözlerimden başardığımı anladı.bir iki bardak çay içip kalkmak için müsade istedik. hacı amca pek neşeliydi. kapıya kadar bizi gülerek ağırladı. hayırlı akşamlar demek için dödüüğümde onu gördüm.

murat salonun kapısında elleri cebinde bana bakıyor ve gülümsüyordu. bu onu son kez görüşümdü. ibrahim amcanın arkası dönük olduğu için o görmemişti ama eminim zamanı geldiğinde görmeye başlayacaktı. ben de gülümsedim. aşağıya evin yolunu tuttum.

kapıdan içeri girince ilker sigara yakmış bana bakıyordu. ağzından tek cümle döküldü.
-benden bu kadar dostum. hakkını helal et.
-eyvallah ilker, dedim. sen de hakkını helal et.
ilker eşyalarını toplayıp ipeklere gitti. o gün ipek'ten de ayrılma kararı aldım. oraya bir daha gidemezdim. eşyalarımı topladım. bir hafta içinde evden taşındım. apo abiye de özürlerimi sunarak iki aylık kira bıraktım. çevremdeki herkesle yollarım ayrılmıştı. bir tek kişi hariç. üst kat komşumuz ibrahim.

bir sene falan geçti geçmedi. dersler düzene girmişti. ilkerle hiç karşılaşmadık. ama ipekle karşılamıştık.ne kadar çabalasam da ne ayrılabiliyor ne beraber olabiliyorduk. yine de ayrı taklıyorduk. 3. sene sonuna doğru apo abinin yanına gitmeye karar verdim. adam allah var iyi karşıladı beni. ilker'i falan sordu. dedim ayrıldık. soru sırası bendeydi.
-bi ibrahim amca vardı apo abi bizim üst kat. o ne yapıyor.
apo abinin surat bi ekşidi. dedi onu hiç sorma.

o da olayları tam bilmiyordu ama söylentileri tek tek aktardı.

git gide kafayı sıyırmış bu ibrahim. diğer biraderi akıllı adammış. satmış evi uçmuş oradan. bu kalmış. (e tabi daha bi sürü arsa var) gel zaman git zaman hareketleri değişmiş. karıya "sen sebep oldun" diye bağırırmış geceleri. uzun sürmemiş, karı da bırakmış bunu. anasının yanına dönmüş. adam evde tek kalmaya başlamış. bi müddet bundan ses gelmeyince bir de evden acayip kokuların yükselmesi üzerine evin kapısını kırıp içeri girmişler.

-lan abim bundan sonrasını anlattırma bana. tiksinirsin, dese de.
-anlat apo abi, tiksinmem dedim.
eve girdiklerinde her yer insan pisliğiymiş. ibrahim'i banyoda yarı baygın yarı ölü bir vaziyette bulmuşlar. gırtlağına kadar ağzı tak doluymuş. iki eliyle klozete sarılmış vaziyetteymiş. apor topar hastaneye kaldırmışlar. bi hastalıktan bahsetti, ama neydi tam anlamadım. mikraobik bir hastalık geçirmiş. onu iyileştirmişler ama kafafaki tahribat kalıcı olmuş. geceleri "gelme" diye sabahlara kadar bağırıyormuş akıl hastanesinde. herkes adamla bağını kopartmış.

-ee apo abi ne oldum demeyeceksin ne olacağım diyeceksin. bak kendi üvey kardeşinin yattığı hastaneye gün gelir kendin düşersin.
-sorma ya, bizim hanım da öyle dedi. ettiğini buldu diyor ahali ondan için. ama yine de yazık ya.
-acıma abi boş ver, dedim.

2007 yılının mart ayında, ayın 12'sinde ibrahim denen zat öldü. cenazesi ankara karşıyaka mezarlığında kalktı. toplu cenaze töreni oldu. sonradan tabutlar dağıtıldı. defin işleminde iki üç akrabası ve belediye görevlileri dışında kimse yoktu. hava yağmurluydu. bu sevilmeyen adamı kimse defnetmek için kabirin içine girmeye niyetli değildi. bu olayları nereden mi biliyorum. çünkü oradaydım. kabire bizzat ben yerleştirdim. elimde de üç adet paslı çivi vardı. hepsini murat'ın bileğinden tek tek geri sökmüştüm. şansıma ayakları bana düşmüş ibrahim'in. kimse ne yaptığımı görmedi bile. o gün gömme işlemi bittikten sonra evin klozetinin su deposundan aldığım diğer üç çivi cebimde ağzımda bir ıslık yola koyuldum. onları da nereye yerleştireceğimi çok iyi biliyordum. öyle bir yere saplayacaktım ki böylece öldükten sonra bile ibrahim amca huzur bulamayacaktı.

okuyan yorumlayan tüm dostlara selam olsun...
bir başka hikaye de görüşmek üzere...