bu ibrahim amca dediğimiz zat ve onun üstünde oturan biraderi babalarının ilk çocukları. babalarıyla arası kötü. babasının ismi de rüstem. babası tekrar evleniyor bir çocuk da ikinci hatundan yapıyor. adam neyi var neyi yok son çocuğuna bırakıyor. o çocukla da (çocuk dediğim apo abinin dediği kadarıyla büyük adam o zamanlar) beraber yaşıyor.

çocuk babaya düşkün. anne de erkenden vefat etmiş. sonra bir gün baba ölüyor. bu babaları ile küs olan iki kardeş cenazeye geliyor. sonradan olan çocuk (isim muhafazid sanırım) ile takışıyorlar arsa davasına. arsa dediğimde iyi arsa. belli ki kampüs geliştikçe paralanacak. çocuk kovuyor bunları. işte olay bundan sonra başlıyor.

çocuk nasıl oluyorsa deliriyor veya delirtiyorlar. tabi bizim murat'tan sonra nasıl delirdiğini anlamak için alim olmaya gerek yok. çocuğun elinden bu zaten deli diye allem edip gullem edip arsaları alıyorlar. veriyorlar mütaahite. sonradan dikilsin binalar gelsin evler. ama benim kendi araştırmalarımdan ve düşüncelerimden çıkardığım bu ibrahim amca denen zat, bir şekilde çivileri çıkarmıyor ki çocuğun delilik baki kalsın. zaten murat'ın da memlekete gitmesine rağmen kurtulamama sebebi de aynı olsa gerek. olayın o kısmı hala muallak.

panpa ne zamana bitirirsin hikayeyi kafanda bir tarihvar mı

ilker'de ben apo abiyle konuşurken o ara nakliye falan ayarladı. akşam vakti nakil işini başlattık. eve gelir gelmez, bahçeye gömdüğüm çivileri çıkardım. evin kapısını açınca bir de ne göreyim. ibrahim amca bizim salonda duvarda birşeyler arıyor.
-hayırdır, dedim. herif pişkin pişkin.
-ooo, gençler siz geri mi döndünüz, dedi.
-evin yedek anahtarı var mıydı sizde, apo abi bahsetmemişti dedim ama adam hala sarılma eşinde. hoş geldiniz beş gittiniz falan.
-ne arıyordun burada bey amca deyince,
-sizden öncekiler suyu açık bırakmış da onu kapatayım diye geldiydim, dedi. sonra ekledi.
-eee murat nerede?
o an gırtlağıma bir yumruk oturdu sanki. gözlerim doldu. nefes alamaz hale geldim.
-memleketinde yatıyor, rahatsız diyebildim.
-gelecek mi bari dedi.
-dedim gelecek, sen merak etme. er ya da geç gelecek.
eşyaları yerleştirdik. gün ağarırken çiviler elimde tespih gibi çeviriyorum. ilker sigara üstüne sigara yakıyor. dayanamadı sordu.
-ne yapacaksın o çivileri?
-üstteki gavatın zütüne sokacağım.
daha fazla konuşmadık. dinlenmeye ihtiyacımız vardı.

rez ulaaaan.:::::::::''

bir ay kadar ev okul arası takıldık. murat'ın otopsi sonucu da kulağımıza geldi. oksijen yetersizliğinden boğulma yani intihar netleşmişti. dayısıyla konuştum. ilçe mezarlığına gömmüşler. biz katılmadık. katılamazdık da. yüzümüz olmazdı.bu arada ibrahim amca da tekrar samimiyeti koyulaştırma derdindeydi. bu arada ben de ilkerle ilk bozuşacağımız konuyu tartışıyorduk. ilker ısrarla yapmam dese de ikna ettim. apo abiden ölen ev sahibi veya nam-ı diğer meşhur cübbelinin mezarının adresini öğrenmiştim. ilkerle gidip mezarı kazacaktık.

-hacı bak anlamıyorsun galiba. köy yeri lan köy yeri. adamı giberler mezarcı diye.
-ulan şehir merkezi olsa bekçisi nöbetçisi asıl burada giberler. köy yeri gece gideriz, kazar çıkarırız.
-ne tak işiniz var burada derlerse ne diyeceksin.
-ipek'lerin alet edevatı alırız amk. tapu kadastrodan geliyoruz arsa ölçümü yapacağız deriz. onlar haritacı değil mi? gecede işi bitiririz.
-lan oğlum adamın tahtasını giberler. atalım gidelim çivileri üst kata amk.
-o kadar kolay değil ilker o kadar kolay değil.
-aklında daha ne var lan?
-var birşeyler. var.
bir hafta içinde planı yapıp, bir araba kiralayıp(palio) eve musallat olan dayının (evin asıl sahibinin) köyüne gittik. alet edevat tam takımdı. köylü kafadan inandı bize. stajyeriz falan da deyince hiç ilişmediler. sıra işin zor kısmına geldi.

adamın mezarı bulduk bulmaya da, mezar kazmak öyle kolay iş değilmiş. hele kaçak kazmak daha zor. çökmüş mezar iki kat daha zor. saatlerimizi aldı. son tahtalara ulaştığımızda tepemizde bir karaltının dikildiğini farkettik. şimdi sıçtık dedim. yakalanmıştık. ne desek kıvıramazdık. kafayı kaldırıp tam yalvaracaktım ki karşımdakinin köylülerden olmadığını anladım. bu cübbeli dayıydı. gülümsüyordu.
-ne yapacağız lan?
-kaz ilker kaz, doğru yoldayız.
tahtaları çekince mezardaki garipliği farkettim. dedemi de gömmüştük zamanında. çocuktum ama definin nasıl olacağını bilirdim. birileri adamın cesediyle sonradan oynamış, sağa yaslanması gereken yeri değiştirmiş tam kıblenin ... yönüne koymuştu. adam o yüzden namaza sürekli oraya duruyordu.
parçalanmış yok olmuş etlerin arasından sol bilek kemiğine yakın yerden, kemiğe takılı kalmış üç paslı çiviye elimi uzattım. çivileri çektiğimde mezarlıkta artık sadece ilker ile ben kalmıştım. bir daha cübbeliyi hiç görmedik, hayatımızın sonuna kadar da görmeyecektik.

sabah ezanı olmadan mezarı geri kapattık. meşhur cübbeliyi de soğru yöne yatırdım. tam oyuğa sağ omzuna doğru. sonra arkamıza bakmadan kaçtık köyden. ilker yakalanacağımızı, plakayı aldıklarını, kiralama şirketinden bizi bulacaklarını falan söylüyordu. en sert tartışmayı o gün yaşadık onunla. zaten ikinci sert tartışmamız son olacaktı.
-ilker bi tak olmaz. merak etme, desem de huylanmıştı bir kere. bir hafta kadar pek konuşmadık. ibrahim amca bizi yemeğe davet etmeye başladı tekrardan. ilker gidelim çivileri bir yere saklayıp kaçalım dese de ben olmaz dedim. ibrahim amcaya tabi kesin dille bir şey demiyordum. hep , "olur, bakarız, inşallah" falan diye geçiştiriyordum. bir gece eve şarap stoğu yaptım. ilker de geldi. gece geç vakitlere kadar içki ve sigaranın dibine vurduk. neredeyse sabah olacaktı ama hava karanlıktı. sigaramdan derin bir nefes alıp dumanı havaya bırakırken o sis bulutu içinde aklımdan geçen düşünceyi açık yüreklilikle söyledim.
-ilker, son bir mezar daha kazacağız.
ilker de sigarasından derin bir nefes aldı. birazdan ikinci ve son büyük kavgamızı yapacaktık.

artık klavyeyi zor görüyorum. yarın akşam aksilik olmazsa kalan kısmı da yazıp tamamlarım diye düşünüyorum. aklında hikaye ile ilgili soru kalan olursa da yatmadan mümkün oldukça cevaplayayım. tekrardan destek çıkan dostlara selamlar.

senarist esteban bravo : )

Nerdesin esteban bitir artık aq

Bekliyoruz

Gececi tayfa toplanmaya basladi sanırım. finali başlatmanın zamanı geldi.

ilker koltuğa yaslandı. sigarasından derin bir nefes daha çekti.
-bir daha söyle amk. dedi.
-murat'ın mezarını açacağız.
-ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu senin?
-duyuyor, hem de hiç duymadığı kadar.

ilker içkisinden ard arda fondipler çekerken ben sakince yudumluyordum.
-sarhoşsun sen ne dediğini bilmiyorsun.lan hangi yüzle ne sıfatla gidip kazacağız. ailesini, yakalanmayı geçtim murat'ın cesedine hangi suratla bakacağız?
-sarhoş değilim ilker. bu bugünün planı değildi. apo abiyle konuştuğumdan beri aklımda olan bu. planımı sana tam anlatmamış olabilirim ama planımdan hiç şaşmadım.

ilker ayağa kalktı. odada volta atmaya başladı. sürekli kendi kendine "yapamam, yapamayız!" deyip duruyordu. sinirinin boşalmasını bekledim. sabırla. dakikalarca. sonunda kan çanağına dönmüş gözleriyle bana baktı.
-iki şartım var.
-nedir?
-planının tamdıbını bana anlatacaksın. bu bir.
-ikincisi?
-planladığın her ne ise, bittiğinde, herkes kendi yoluna gidecek.
tereddüt etmeden eyvallah dedim. ilker soğukkanlılığım karşısında şaşırmıştı. karşıma tekrardan oturttuğumda herşeyi tek tek anlattım. bana hak verse de ikinci şartından vazgeçmeyecekti.

senin hikayen için girdim panpa devam

para konusunda sıkışık olduğumda eğer aileme çaktırmamam gerekirse genelde teyzelerimi arardım. onlar arada destek çıkardı. bi telefon açtım. ertesi gün iyi bir miktar nakit yolladılar. yeniden bir araba kiraladık. anamur'a yolculuk başladı. arabayı ilker kullanıyordu. sürme sırası gelene kadar ben kestirecektim. yollar ileride dar ve engebeli olacaktı. ne yapsam da uykum gelmiyordu. elimde çivileri çevire çevire az da olsa uyudum.