taşşaklarımdan ameliyat oldum anlatıyorum

geçmişe dönüyoruz panpa. yaş o zamanlar 9-10 civarı. kurban bayramı sabahı.ve biz her zamanki gibi izmite dedemlerin gecekonduya gidiyoruz.eve vardıktan sonra tek tek bayramlaşıyoruz,ve yerlerimize oturuyoruz. bizim çekyatta babam annem ablam ve ben. karşı çekyatta dedem ve ananem. boş bir çekyat daha var.tak kapı çalıyor. gelen betül teyze ramazan amca ve oğulları kankam metehan. lavukla aynı yaştayız. senede bir bayramdan bayrama görüşüyoruz. çok ipneydi o zaman hala öylemi bilmiyorum. metehanla dışarı çıkıyoruz ve her zamanki gibi torpil atıyoruz. gün bitmişti,ve meteyle beraber eve dönmüştük. beraber kağıttan gemi yapıyorduk,her geldiğimde öğretiyordum ona gemi yapmayı, fakat o ipne her geldiğimde unutuyordu. bıkmıyordum tekrar öğretiyordum. derken betül teyze ve ramazan amcanın konuşmalarına şahit oldum. mete hakkında birşeyler konuşuyorlardı.

o gün aynı doktorun cerrah arkadaşından ameliyat randevusu aldık. randevu tarihi yaklaşık 4-5 gün sonraya verilmişti.o günden ameliyat gününe kadar yaşadığım korku anlatılamazdı. iğneden korkan ben, şimdi ameliyata girecektim. ameliyat doktorlar için kolay fakat benim için zor işti. sonuçta doğacak herhangi bir aksiliğin bedelini doktorlar değil ben ödeyecektim.

ameliyat günü gelmişti, ameliyat öncesi hazırlıklar beni şaşırtmamıştı, daha öncedende görmüştüm, aynılarıydı.mavi cübbeyi giydirmişlerdi. testler yapılmıştı.ve sedyede geç kalmamıştı. sedyeye yattım. zorluk çıkarmayacaktım, çünkü bu amliyatı gibe gibe olacaktım.o heyecan anlatılmaz yaşanır harbiden. olanlar bilir,o ameliyathanenin kapısından içeri girene kadar içeri doğru sıçıyorsun.bi yandan korku bi yandan heyecan ne tür bi adrenalindi..
kapıdan içeri girene kadar,o filmlerde gördüğünüz ışıklar tek tek gözlerime batıyordu...

içeri girmiştik kapıdan.bir yandan cihazların çıakrdığı sesler,bir yandan kalbimin kan pompalama sesi karışmıştı birbirine. herkes bir şeylerle uğraşıyordu.bir asistan başımdaydı, teselli ediyordu, muhabbet ediyorduk. kolay bir ameliyat olacak demişti,"korkmuyorsun değilmi?" diyordu. derken doktorlar bir bir geliyorlardı başıma biri elinde narkozla gülümsüyordu bana. diğeride damarıma takılacak olan o bantlı iğneden takıyordu narkoz verebilmek için. doktor 10 dan geriye doğru saymamı söyledi..

acaba bendedemi böyle lan, hiç işerken taşşaklarımı incelememiştim. inceleyecektim ama, koştum amk tuvalete. taslak olarak biliyordum olayın ne olduğunu. eğer biri var biri yoksa tamam yannanı yemiştim.ama 2 si varsa rahattım.haa eğer 2 si yoksa fatal error. yokladım elimle taşşakları.1 i yerindeydi. fakat biri tam böyle inmişte, sanki canı sıkılmış geri çıkmış gibiydi. bugtaydı.ne inmişti ne çıkmıştı..

dediğini yapıyordum 10 dan geriye sayıyordum 10-9-8-7-6-5.. derken son gözlerimi kapatışımı hiç unutmuyorum..
ameliyat bitmişti. annemin ve babamın yüzü gülüyordu. ameliyat iyi geçmişti, sağlıklıydım.iyiydim. doktor gelip halimi hatrımı soruyordu,bir yandanda ameliyatın iyi geçtiğini söylüyordu.bu taşşaklarımdaki acıyı unutmama sebep olmuştu...
buda böyle bir anımdır, tema olarak:küçük kardeşiniz varsa taşşaklarına bi şekil bakın amk, yaş büyüdükçe ameliyat imkansızlaşıyor..
dinleyen panpalarıma teşekkürü bir borç bilirim..

meteyi bir kenara bırakmıştım,ve aynı sorunun bendede olacağını düşünerek empati yapıyordum.ya bendede böyle bir sorun varsa,ya banada bütün bunlar olursa diyerekten..
ameliyat fasılları bitmişti, metehan iyiydi. kimse metehana bir açıklama yapmamıştı. hayat onlara göre devam ediyordu tabii. korkması gerek kişi bendim. sıra bendeydi sanki.bu olayı aslında sineye çekecektim..

mete çıkmıştı ameliyattan. yaşadığını görmek hepimizin içine su serpmişti tabii ki.annesinin ve babasını yüzündeki ifade başkaydı,o mutluluğun vermiş olduğu mimikler bambaşkaydı. sıra doktora bu ameliyatın neden böyle uzun sürdüğünü sormaya gelmişti. doktorun suratı asıktı. doktor hemencecik söyleyiverdi sorunun ne olduğunu. çok acı bir durumdu. metehanın bir daha çocuğu olmayacaktı. bilimsel açıklamasıda içeride kalan top büyüyememişti. babası hüngür hüngür ağlamıştı metenin başında..

fakat çocuk olayı beni korkutmuştu.pek birşey ifade etmiyordu benim için o zamanlarda. fakat şimdi düşündüğüm zaman iyiki söylemiştim, bendede böyle bir problem olduğunu. evet,babama bendede böyle bir problem olabileceğini,ve beni bir doktora zütürmesini söylemiştim güçlükle. zütürmüştü bir doktora, girmiştik içeri,ve doktor eldivenlerini takmıştı..

doktor bir yandan inceliyordu taşşakları.o sırada asistanından bir kağıt birde kalem istedi. babamda yanımızdaydı.ve babama anlatıyordu "sol yumurta tam kanalda kalmış, çeşitli egzersizlerle bu olayı çözebiliceğimizi sanıyorum." dedi ve hareketi setler şeklinde yazdı.o gün akşam eve gittiğimizde babam tek tek hareketleri gösteriyordu bana. topukların üzerinde zıplama hareketini 25 defa yapmamı söyledi o gün.o korkuyla tam 100 kere zıplamıştım topuklarımın üzerinde..

derken kontrole gitmiştik tekrar doktora, tekrar yapılan muayene sonucu egzersizlerin hiçbir işe yaramadığını ve ancak ameliyatla bu sorunun giderilebiliceğini öğrenmiştik. doktor basit bir ameliyat olur, çünkü işimiz kolay demişti.bu bi nebze olsun beni rahatlatmıştı, fakat bi yandanda aklımda metehanın yaşadıkları vardı..

ananı gibiyim dinliyonuzmu lan

dinlemiyosanız bitiricem amk dinleyen varsa anlatıcam birşeyler söyleyin

anlat panpa dinliyoruz

anlat panpa dinliyoz

anasını gibiyim anlatmıyorum
edit:devam

Anlat panpa burdayım

anlat panpa dinliyoruz

devam et bin

mete ameliyata girmişti sonunda. herkes bekliyordu, doktor kolay bir ameliyat olacağını önceden söylemişti.o yüzden bunların içi rahattı. birşey olmayacağından emindiler. fakat ters giden birşeyler olduğu belliydi.1-2 saat sürecek olan ameliyat tam 4-5 saat civarı sürmüştü. kimse aileyle görüşmüyordu, sorulan doktorlarda benim bi ilgim yok deyip kaçıveriyorlardı.o anda birşeylerin ters gittiği herkes tarafından anlaşılmıştı apaçık. herkesin aklında olan ilk soru yaşıyormu..