O gün yine uyuyamamıştım. Yıllardır burda olmama rağmen neden hâlâ alışamamıştım? Aylardan Kasım'dı. Rutubetli koğuşun duvarları üzerime üzerime geliyordu. Artık sabbah olmasını istiyordum. Bunu istememin nedeni, belki beni evlatlık alırlar da kurtulurdum bu yetimhaneden. Beni buralara düşüren. Onları yolda görsem tanıyamayacağım annem ve babam olacak insanlardı. Bazı arkadaşlarım ailelerini bulmak istiyorlar ama ben onlardan nefret ediyordum hiç tanımamama rağmen. Ama onlar benden nefret etmiş olacaklar ki. Beni bu yetimhaneye atıp, benim bir can olduğumu unutup bırakmalarıydı. Tüm bu düşünceler aklımdan birer birer geçerken sabah olmuştu sonunda...

ilerde bana "bin"diyecek, benim fiziksel ve pgibolojik sınırlarımı zorlayacak o adam. Ama o an gözümde bir melekti bunun nedeni de. Sadece o yetimhaneden kurtulmak ve kendimi bir otoriteye bağlı hissetmemem. Önümden geçti ve geri geldi bana baktı benimle gelmek istermisin dedi. Tabiki dedim. O an döktüğüm sevinç göz yaşlarının ilerde acının ürettiği gözyaşlarına dönüşeceği gerçeği kaçınılmazdı...

Bi işim çıktı yarım saat sonra devam edicem.

şapkalı a yazdığını görünce samimiyetini yitirdin üzgünüm sana başarılar ;';'

Hergün sabah olmasını isteyen ben. Keşke o sabaha hiç uyanmasaydım. Kahvaltımızı yapıp. Arkadaşlarımla oturup sohbet ettik ve belki gideriz diye vedalaştık. Sabah 13.30 sularıydı. Bizi dışarı çağırdılar. Sankk hayvan seçer gibi bizi süzen 10-12 kişi vardı. Muhtemelen bu insanlar çocuk sahibi olamadıkları için, iyilik yapmış olmak için veya yanlız kalmamak için. Bir çocuk seçmeye gelmişler bende aralarından birinin beni seçmesi için dua ediyordum. Hepsinin gözlerine beni seç edasıyla bakıyordum. Ve o adam geldi...