sıçsam mı sıçmasam mı anlatıyorum

birinci sınıfta okulda top bulamazdık, sokamazdıkta tabi, yasaktı galiba, o yüzden teneffüslerde bir tane büyük taş bulur onla oynardık, tabi insani oynamazdık amk, böyle iki kale kur takımları belirle oyna faland eğil, herkes tekti ve topu yani taşı kendi ayağında daha fazla tutmaya çalışırdı, bir taşın arkasından 20 kişi aynı anda koşardı yani, izdiham anlarında tokatlaşma yumruklaşma ve tekmeleşmede olurdu tabi hiç kavga çıkmazdı, hiçte ağır yaralı olmazdı, arada bir ağlayan çıkardı sadece..

tabi bu huur çocukları altta kalır mı bigün sonra bizim soba demirinden ilham alarak sobanın büyük odunlarını almışlar ellerine, muallakler utanmasalar döner pıçaklarıyla gelecekler, girdiler bizim sınıfa, odunlarla kavga etmektense bize fırlatmayı tercih ettiler, hepsi biranda bombardımana tuttu bizi odun yağmurundayız, neyseki ben kendimi korudum sadece bir odun omzuma çarptı, sonrasında allah allah ndialarıyla bunlara daldık, dalarken tabi bu muallakler geri öekilmeye başladı, yine o eleman en arkalarında bunları tükürükle korumaya çalışıyordu, gider ayak bir kaç tane vurduk ama o günün galibi onlar gibiydi, çok muallakydiler erkek gbii dövüşmezlerde vur kaç yaparlardı sürekli, yada tükürürlerdi, bak elim ayağım titredi yine..

bir gün yine kavga çıkıyordu bunların tükürme taktikleri varsa bizde bişi bulmalıyız diye plan yaptık arkadaşlarla ve ben sınıftaki odunlu sobanın demirini kaptım elime, artık bir silahımız vardı elimizde en önde ben yürüyorum tabi göz korkutmak için, hem uzunum hemde elimde demir sopa var, daldık bunların sınıflarına, ama dalana kadaar tükürüğe boğuldum resmen, o tüküren elemanlara demirle bir kaç tane vurdum tam dışarı çıkacaktık ki, sınıf öğretmenimiz ayten hoca geldi ve bizi yakaladı, benim elimdeki demirde bir 1.sınıf öğrencisine göre baya sağlam bir silah olduğundan bana 2 tokat attı, diğerlerine vurmadı ama tek ayak üstünde durdurdu, hep her yerde dayak yiyorum hıdıbına..

fıskiye gibi ahahahah

devdıbını yaz amk

ama her şeye rağmen o zamanlar bu zamanlardan daha eğlenceliydi, iki tane birinci sınıf vardı yanyanaydık, iki sınıf arasında teneffüslerde sınıflar arası kavga yapardık, bazen biz onların sınıfını basardık bazen onlar bizim, adamların süper bi savunma mekanizmaları vardı ama, salih diye bir öğrencisi vardı 1-b sınıfının, onu kapının önüne geçirirlerdi, biz giremeyelim diye o sürekli kapıdan sınıfa yaklaşan bizlere tükürürdü, fıskiye gibi adamdı kendisi, iğrendiğim ama taktir ettiğim bir insandı, ruhu şaad olsun..

anaokulu harbiden olgunlaştırmıştı beni, bir insanın anaokulunda saçları dökülür mü, benim nerdeyse dökülecekti amk, neyse birinci sınıfım güzel geçti sayılır, çalışkan değildim ama zekiydim o yüzden karnem hep 5 olurdu, 1.sınıfta hoca beni konuşuyorum diye tahtaya tek ayak duruşa kaldırmıştı, bir insan konuşuyo diye cezalandırılır mı ya? türkiyede cezalandırılıyoduk işte, daha 1.sınıfta öğretiyolardı bunu, teneffüslerde başkanların görevi tahtaya konuşanları yazmak olan bir eğitim sisteminin olduğu ülkedeyiz..

okul bahçesini falan biliyordum, diğerlerinin çoğunu anasınıfına gitmediği için çekingendiler, ben yanıma ana sınıfındaki en iyi arkadaşım olan aliyide alıp teneffüslerde bahçeyi gezmeye çıkardım, babam o zamanlar bana günlük 5 binlira para verirdi, eski parayla yani, her gün okulda o paraya iki tane simit alır yerdim, ilk gün aliyle bahçeyi dolaşmaya çıktığımızda yan binanın önüne gitmiştim, yani anasınıfını okuduğum binanın önüne, hüzünlü hüzünlü bakmıştım, oraya bakarken sanki böyle etraftaki her şey yavaşlamıştı, tam orada sanki sevgilim ölmüştü benim..

gelir gelmez bizimkiler beni okula kaydettirmek için çalışmalara başladıi ben okula gitmicem diye tutturmuştum, okumayacaktım kendi kafamda, annem yalvarıyordu bana resmen, nasıl oldu bilmiyorum zar zor ikna olmuştum okula gitmeye, birincisi sınıfa amcamın oğluyla beraber yazılacaktım, o köyde oturur biz ilçede, ilk gün annem beni zütürdü okula, orta sıranın en önüne oturttu, sanki oraya oturunca tüm eğitim hayatımız iyi geçecek hıdıbına, amcamın oğlu arka sıralarda bir yere oturdu, sülalesi raaddı adamın, bunlar köyde oturmalarına rağmen o zamanlar çok çok zenginlerdi, bizi 3e 4e katlarlardı yani, amcamın oto galerisi vardı iyide kazanırdı, neyse böylelikle okula başlamış olduk, ha bu arada ana sınıfını okuduğum bizim eve en yakın olan yine aynı okulda başladım 1.sınıfada..

rezerved

neyse yaz aylarım bu şekilde geçti, dediğim gibi hayatımın en güzel günleriydi, eylül ayında tekrar kamyona eşyaları yüklemiş çadırları sökmüş, yola çıkmıştık, eve gelip girdiğimizde o negatif havayı direk ciğerlerimde hissettim, aniden yüzüm düştü biraz mutsuz olmuştum eve geldiğime, çünkü en son hiç iyi şeyler yaşamamıştım bu evde..

doğum günüm yaz ayına denk geldiği için o ateşin başında doğum günümü kutlamıştı, organizasyon annemindi, tabi o ilkel şartlarda annem biküvilerle falan bi şekilde pasta yapmıştı, üstünede mum olmadığından çıra dikmişti, o pastaylada fotoğrafım var..

her akşam çadırın önünde elektirk olmadığı için ateş yakardık, 3 ailenin fertleride etrafına oturur, amcamın komşusu olan adam darbuka ile şarkılar çalar söyler biz çocuklarda ateşin etrafında halay çeker, oyunlar oynardık, hatta o yaşımda cigulinin çalgıcı karısı binnaz diye sözleri olan şarkısında 3 erkek çocuk ciguli tarzı oyun oynarken fotoğrafımız var, dans bile ederdik kızlı erkekli eşleşerek, çok güzel günlerdi..

@1 zütüne sahip çık panpa tıpa takarlarsa sıçamazsın daha

bilyelerden(bilye dediğim misket değil küçük demir tekerlek gibi düşünün) tahtaları birleştirp tahtalı adını verdiğimiz, kaykay şeklinde ama üzerine oturulan tarzda şeyler yapardık, sonra onlara hafif eğimli yerlerden yarış yapardık, kim dana önce aşağıya inecek gibi..

dağın etek kısmında kaymaya uygun bölüm vardı, kaymak derken kar falan yok yanlış anlaşılmasın, biz hayatımızda en fazla 2-3 defa kar görmüş insanlarız, altımıza kartonları alıp çıkardık oraya, çam pürlerinin kurumuş halleri üzerinden oturarak kayardık, bigün yine kaymaya gittiğimizde, daha yukardan kaymaya karar verdik ve sonunda olanlar yine bana oldu, tam altıma kartonu almış üstüne oturmuş ayaklarımı uzatmış kayarken ayaklarım bir taşa takıldı, ben o hızla oturduğum yerden ayağa kalktım, eğim olduğundan duramadım koşarak tamamladım parkuru ve sonunda duracak yer olmadığından kayalıkların üstüne süpermen edasıyla uçtum, e tabi kollarıma girip beni çadıra zütürdüler, sonra annem yine pansuman falan yaptı her yerime, bu defa dövmedi ama..

bu yayla döneminde o kız aklımın ucuna bile gelmemişti, çok güzel zamanlarımız geçiyordu, birgün kızlı erkekli birleşip, çadırlarımızdan soğan domates, biber alıp, çadıra uzak bir yere gidip piknik gibi bir şey yapmıştık, tabi 6-7-8-9 yaşlarında çocukların piknikleri ne kadar olacak, bıçaklarla domates-soğan ve biberi en büyük kız kesip hepimize ekmekk arası yapmıştı, soğan çok acı olduğundan hepimiz koşarak ve yanarak kuyunun ordaki o çeşmeye gitmiştik sonuç olarak..

annelerimiz su lazım olduğunda elimize 5er kiloluk bidonları verip bizi o kuyunun ordaki çeşmenin oraya gönderirdi, bizde gidip gelirken kim daha önce getirecek yarışı yapardık, bunu yaparken kaç defa o su dolu bidonları elimizden düşürüp annelerimizden küfürler duymuştuk..

reserved

gündüzleri ya o sapanlarla kuş avlamaya çıkar, dağda gezer hiç avlayamadan geri dönerdik, ya şişe bulup onları dikip şişe kırmaca oynardık yada şişe kıramadığımızda sırayla sapanlarımızı diker, diğerimiz o sapanı taşla vurarak kırmaya çalışırdık, kıran kazanırdı..