sıçsam mı sıçmasam mı anlatıyorum

okuyan varsa arada ses versin?

nereye gideceğime nerden başlayacağıma daha karar verememiştim, çıktım dışarı tam evimizin kapısını kapattım o an düşünmeye başladım nerden başliim ne tarafa doğru yürüsem? annemin gitmeme kızdığı bir alt sokağımız var trafik falan hızlı akar, hayatımda 3 veya 4 defa annem ve babamdana yrı o sokağa gitmiştm, o tarafa doğru yürümeye başladım..

o sokağa doğru öyle bir yürüyüşüm vardı ki bu kadar kendinden eminlik yok, aklımda tek bir şey var ne olursa olsun o kız bugün bulunacak, geldim sokağa, adana trafiği vızır vızır akıyor, zar zor koşarak karşıya geçtim, ordan sonrasını hiç bilmiyorum tek görebildiğim ve zar zor gittiğim o sokaktı, sürekli aşağıya doğru gidecektim sanırım, sokağı geçtikten sonra ağaşı doğru devam ettim, bir alttakine geçtim burda daha fena trafik vardı, bunuda geçtim ve ara sokaklara girmeyeyim mantığıyla o sokaktan sağa doğru devam ettim, gittim, gittim, gittim..

arkama bakmıyordum bile, kimseye bir şeyde sormuyordum, amaçsız amaçsız yürüyordum sadece etraftakilerin yüzlerine bakıyordum acaba o kız mı diye, o yol boyunca en az yarım saat yürüdüm, arkama baktığımda artık geri dönsem evi bulamayacağım kesinleşmişti, bu işin geri dönüşü yoktu artık, resmen 6 yaşında hayatımın aşkını bulmak için sokaklardaydım ve kaybolmuştum..

dinliyo musunuz olm?

düz devam ettikçe şehrin içine girmiştim galiba etraf kalabalıklaşmıştı ben herkesin yüzlerini kontrol ediyordum acaba o mu? diye, umutluydum bulacaktım onu, yürümeye devam ettim, evden çıkalı 2 saat falan olmuştu, susamıştım, bir çeşme bulup su içtim, üzerinde hiç unutmam bediüzzaman çeşmesi yazıyodu, tabi bilmiyorum bizim said olduğunu bunun, neyse o ayrı konu, içtim devam ettim, taktiğim şuydu biraz düz devam et sonra üst sokağa geç orda biraz düz devam et sonra üst sokak, gittim gittim gittim, yaklaşık 3 saat sonra çişim geldi, bediüzzaman çeşmesindeki içtiğim suları çıkarmamın vakti gelmişti sanırım, artık sosyalleştiğimi hissediyordum, onunda verdiği öz güvenle bir amcayı durdurup amca burda tuvalet var mı? diye sordum, bir kahve gösterdi oraya git dedi, gittiğimde kahveci amcayada sordum o da gösterdi, bir güzel işedim, sonra devam ettim yoluma..

artık insanlar azalıyodu, sokaklar kuytulaşıyodu, galiba şehir bitiyodu, dönmeye karar verdim ve geldiğim yollardan geri yürümeye başladım, yolda yine herkesin yüzüne bakıyorum ama insanlar azalmış, hava kararmaya başlamıştı, artık züt korkusu baş göstermeye başladı, evimi bulmaya çalışacaktım, 5-6 saattir yürüyodum nasıl bulacaksam, devam ettim, farklı yollarda olduğumu farkettim, ama yinede daha önce kuzeye doğru yürümüştüm şimdi hep güneye doğru yürüyordum, bulurdum herhalde..

neyse yürümeye devam ediyorum ama artık tamamen güneş battı, tüm şehir odunlu sobalardan çıkan dumanlarla kaplandı, insanlar olabildiğince azaldı, benim yönümü bulma ihtimalimde giderek düştü ama ben vazgeçtim 2-3 saat daha yürüdüm, bulamayacağımı anlamaya başlamıştım, annem kesin kafayı yemişti, 6 yaşındaki çocuğu saat 8-9 olmuş ortalıkta yok, kesin mahvolmuştu kadın, beni üzen tek şeyde buydu ailemin üzülmesi, en son birisinden yardım istedim, yoldan geçen birine amca ben kayboldum dedim, evin nerde annen nerde baban nerde diye sorular sordu..

hepsine cevabım aynıydı, bilmiyorum, sonra beni tuttu elimde zütürdü, sokakta bir polis buldu ve ona teslim etti, polis beni arabaya atıp karakola zütürdü, orda yine aynı sorular evin nerde annen nerde baban nerde, hepsine bilmiyorum diyince beklemeye başladık, bir müddet sonra annemlerin geleceği düşünülüyodu sanırım, öylede oldu saat 11 gibi babam geldi karakola, beni gördü, koştu bana sarıldı, çok korkmuştu adam, ağlayacaktı nerdeyse, onun yerine ben ağladım, hüngür hüngür ağladım, özlem giderdikten sonra eve gittim, o zamanlar cep telefonu yok babamda, anneme haber veremedi, eve geldiğimizde annem yoktu, mahalleye aramaya çıkmış halen arıyomuş sanırım, babam beni eve çıkardı, kendi annemi aramaya başladı, ben ağlıyordum evde tekk başıma..

bir saat sonra falan geldiler, saat 1e geliyordu, annem nefes nefese kalmış gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş, bana koşup sarıldı, ben suçluluk duygusu içerisinde hiç cevap vermedim, sonra öptü defalarca, sordu oğlum neden gittin? nereye gittin? ben cevap vermedim bunlara, annem o gün bana çok iyi davrandı, ondan sonraki günlerde çok iyi davrandı, sanırımüstüme gelip tekrar kötü bişey yapmamtan korktu..

o gün öyle geçti sonraki günler rutin devam etti kız aklımda çıkmıyordu bir türlü, tekrar gitmeyi düşündüm ama yine aynı şeyler olacaktı ve bulamayacaktım, çok çaresizdim, ne yapacağımı bilmiyordum, ben gittikçe kötüye gidiyordum, aşk acısı çekiyordum bildiğin, peki o beni neden hiç görmeye gelmemişti, belli ki sıradan bir anasınıfı çocuğuydum onun için..

aradan 1 hafta gibi bir zaman dilimi geçtiğinde, ben hasta oldum sıradan bir üşütme gibiydi, evde yattım 1 hafta boyunca okula göndermediler beni ,zaten bende gitmek istemiyordum artık, sonra benim durumum fenalaştı, ateşim çıktı çok fenalardayım, beni hastaneye zütürdüler bilen bilir küçükken bir hastalık geçirilir "sarılık" ondan olmuşum, bana serum taktılar, o gece hastanede kaldık ben uyuyordum annem orda başımda sandalyede bekliyordu, arada nefesimi kontrol ettiğini hissediyordum ama hiç halim olmadığından sadece gözümü açıp tekrar kapatıyordum, annemin o halini görmek beni daha fazla üzüyordu..

o geceyi orda geçirdikten sonra serumumu yenileyip, evime gönderdiler, kolumda serumla annem beni arabaya bindirdi, babam sürdü ben arkada annemin bacağına kafamı koyup yarı uyur vaziyette eve geldim, babam beni arabadan çıkarırken kucağına aldı annemde serumu eline aldı arkadan bizi takip etti, merdivenleri birer bire çıktık, yukarı çıkıp beni yatağıma yatırdılar, annem bir çorba yapıp gelip bana içirdi, sonra 4-5 tane ilaç içirdi ve uyu oğlum sen dedi, çok üzgündü kadın, bende öyleydim, halsizdim ve aşıktım, hayatının son günlerini yatakta geçiren yaşlı adamlar gibiydim, yemeği yedikten sonra o kadar stresten sonra bir uyku çöktü güzel bi uyudum..

bi sonraki gün hayat devam ediyordu tabi, uyandığımda serumun ve dinlenmenin etkisiyle biraz kendime gelmiştim, odamdan kalktım ayağa, salona gittim annem orda oturuyordu, beni görünce sevindim geldi yine sarıldı, saçımı okşadı, iyi misin düne göre? iyiyim anne dedim gülümsedimd eona umut vermek ister gibi, kendimi hastalığı biraz atlattığımı hissettiğimden iyi hissediyordum ama fazla sürmedi, yine o kız aklıma geldi, çıkmak bilmiyodu aklımdan, bu yaşta ne biçim bir aşktı bu? canıma tak etmişti artık, o günü güzel geçirdim, sonraki günüde evde geçirdikten sonra, bidahaki gün anne ben bugün okula gidim dedim, tamam dedi, beni o gün okula babam bıraktı..

okuldaki o 50 yaşındaki öğretmenime anlatmışlardı galiba hastalığımı vs, bana pek bi iyi davranıyordu, okul binasının dış kapısındaki merdivenleri çıkarken o altıma sıçtığımda kızla beraber beklediğimiz gün gözümde canlandı, kız gözümde canlandı, annemin beni zütürürken okul bahçesinden çıkmadan arkamdan baktığı gün aklıma geldi, anneim o anki tokatından sonra yüzünün ekşimesi aklıma geldi, merdivenleri yavaş çıktım bu hayal uzun sürsün diye, sanki canlanacaktı gözümün önünde ve bana yeniden sarılıp öpecekti gibi hissettim..

tabi olmadı bunlar, içeri girdim artık, arkadaşlarım çok iyi davranıyorlardı hatta armağan bile iyi davranıyordu ama yapmacık bir iyilik olduğunu en çok onda anlıyordum, kız sürekli gözümün önündeydi, sınıfın içindeki kulübeye gittim, içine tek başıma oturdum, sırtımı duvara verdim, gözlerimi kapattım ve o kızın masal okurkenki sesini hafızamda canlandırdım, sanki hayal etmiyordumda o gelmiş kulağıma fısıldıyordu, bire bir dinliyor gibiydim, o an hiç bitmesin istedim, ona yaklaştığımı hissediyordum, gözlerim kapalıyken masal bittiğinde gelip yanağımdan öpeceğini hissediyordum, elimi yanağıma attım okşadım yanağımı, o an o hayaller aleminden uyandım, karşımda, hiçbir yerde yoktu, kalktım ve çıktım sınıfın içindeki o kulubeden..

sınıfın içinde gürültü patırtı almış başını gidiyordu herkes bir oyun oynuyor eğleniyordu, bense ruh gibi dolaşıyordum ortalıkta, yavaş adımlarla etrafı süzerek, yaşayan bir ölü gibiydim 6 yaşımda..

duvarları her tarafı süzüyordum, onu arıyordum, aslında onu değil onun hayalini arıyordum, onunla neler yaptığımızı gözümde canlandırmak istiyordum sürekli, geçtim yemek masasına oturdum, bir keresinde yemek duasını biz değil kendi etmişti, o an geldi birden aklıma, içimden mırıldanarak ve onun o dua ettiği anı hatırlayarak gözlerimi kapattım, sanki beraber aynı anda yemek duasını okuyor gibiydik, gözlerim yaşardı, sonunu getiremedim, kalktım, lavaboya gidip oraya bizim için koyulmuş taburelerden birini koydum üzerine çıkıp suyu açıp elimi yüzümü yıkadım, o an uzun zamandır aynaya bakmadığımı farkettim, kendime acıdım o an, çok acınası bir haldeydim, yüzüm soluktu, tek bir tebessüm bile yoktu, gözlerim yarı kapalıydı, biraz kendimi tokatladım, gözlerim tam açıldı ama gülemiyordum, biraz gülümseme girişimlerinde bulunduysamda bi işe yaramadı, musluğu kapadım ve normalde hep koşarak gittiğim koridoru bu defa yürüyerek ellerim cebimde ve yavaş adımlarla bitirdim, sınıfa geldim..

kapıyı açtım, kapı aralığından ruh gibi içeri girdim, bu kadar nasıl eğlenebiliyorlardı? gülmeyi unutmuştum haftalardır, daha 6 yaşındaydım, 6 yaşımda.. sınıftaki 50lik öğretmenin yanındaki stajyer öğretmenin yanına gittim, 20 li yaşlarda olan bu kıza sarılmak istedim, gittim yanına size sarılabilir miyim? dedim, tabi dedi hemen kendi sarıldı, küçük çocukları seven bir tipti, tabi benim onla işim yoktu, vücuduna sarıldıktan sonra gözlerimi kapattım,10 sn durduktan sonra, gözlerimi açmadan beni yanağımdan öper misiniz dedim? öptü, o an sessizce ağlamaya başladım, sarıldım iyice görülmeyecek şekilde ağlıyordum üstüne..

sonra ayrıldık ağladığımı görünce aa nooolduuu? dedi böyle uzatarak ve bana çocuk gibi acıyarak, bişey yok teşekkür ederim dedim, ardından biraz dışarı çıkıp hava alabilir miyim dedim, tabi ama bende gelim tek başına olmaz dedi, tamam dedim çaresizce, çıktık kapıdan, açıklama yapmak istemiyodum ama sorup duruyordu, nooldu anlatmak ister misin? bişi yok diyodum her defasında, başka muhabbetler açmaya çalışıyodu, hiç konuşmak istemiyodum, uzattıkça uzatıyodu, okulun içindeki parkı göstererek, oraya gidelim mi dedim? olur dedi, yavaş adımlarla yürüyen ben biraz hızlanarak oraya gittim, o da yanımda geldi..