sıçsam mı sıçmasam mı anlatıyorum

daha o zamanlardan başlayan bir sapıklıkta vardı bende, bu kızlar bizi okulun parkına çıkarırlardı, orda salıncağa binerdik, tahtarevalliye binerdik, tahteravalliye tabi ablalardan birer tane alıp 4er 5er kişi binerdik, ben bu aşık olduğum kızın kucağına otururdum hep, birinde abazalığın doruklarına vurmuş halde tam arkasına oturmuş iki elimlede sarılmış, arkadan kaykılmıştım, şidi düşününce kızın adını hatırlamıyorum, ama o da benim ona karşı nasıl duygular beslediğimi anlamıştı artık, tabi arkadaşlarıyla gülerlerdi bana, ben ne zaman yanına gitsem aha seninki geldi falan derlerdi, bu beni utandırırdı ve üzerdi biraz..

sınıfa girince tüm herkesle başbaşa kaldığımızdan artık dalga gçemenin boyutu arttı erkekler bana bakarak ahahaha takluu diyerek dalga geçiyorlar, kızlarda ıyyy diyerek bazıları gülüyor bazılarıda yüzünü ekşitiyordu, benim pekte umrumda değildi oturmuştum sandalyeye, beslenme çantamı masaya koymuş o liseli kızı arıyordum gözlerimle, diğer 3 liseli kız vardı ama o yoktu, sonra kapıdan girdi, ben o kadar mutlu oldum ki, koşup gidip direk sarılmak istedim ama sonra utandım gitmedim, tüm sınıf oyunlar oynamaya başladı ben bir sandalyeye oturmuş kafamı masaya ellerimin üzerine koymuş o liseli kızı seyrediyordum, kızdan habersiz..

artık insanlar azalıyodu, sokaklar kuytulaşıyodu, galiba şehir bitiyodu, dönmeye karar verdim ve geldiğim yollardan geri yürümeye başladım, yolda yine herkesin yüzüne bakıyorum ama insanlar azalmış, hava kararmaya başlamıştı, artık züt korkusu baş göstermeye başladı, evimi bulmaya çalışacaktım, 5-6 saattir yürüyodum nasıl bulacaksam, devam ettim, farklı yollarda olduğumu farkettim, ama yinede daha önce kuzeye doğru yürümüştüm şimdi hep güneye doğru yürüyordum, bulurdum herhalde..

içeri girdiğimizde 50 küsür yaşlarındaki yaşlı öğretmenimiz ve yanındaki snaırım stajer gibi bişey olan 20 küsür yaşlarındaki kız ordaydı, ama liseli kızlar yoktu, önce anlam veremedim birazdan gelirler herhalde diye bekliyorum, sonra ali bana olanları anlatınca hayatımın ilk büyük darbesini aldım..

nasıl gidecektim herkes benle dalga geçecekti, ama ne olursa olsun gidip o liseli kızın yüzünü görmek istiyordum, her şeye göğüs gerecektim, o an umrumda olan tek şey gidip onu görebilmekti, kahvaltımı yaptım, annem pembe beslenme çantamı elime verdi ve beni sokağa bıraktı, erkek olmama rağmen pembe almışlar beslenme çantamı amk, bunu sonradan farkettim, başta renkleri falan bilmediğimiz için, neyse çıktım kadirin evinin önünde onu beklemey başladım, her zaman bekletirdi böyle, hep ben beklerdim, zile bastım kadir geldi sonunda ve yola çıktık..

okulun bahçesine geldik, sıra zili çaldı ve kadirle ayrıldık, o an arkadaşlarımın yanına gideceğim ve dünkü olaylar için dalga geçecekleri aklıma geldi ama yapacak bir şey yoktu artık, gittim sıraya beni gören bir kaç arkadaşım başta armağan olmak üzere aha taklu geldi tarzı cümlereler kurup biraz güldüler, kızlarda bıyık altından sinsi sinsi güldüler, ben çokta giblemedim bunların olacağını biliyodum zaten, sonrasında andımızı okuduk, türküm, doğruyum, çalışkanım... , içeriye sınıflara sıralı bir şekilde girdik..

sıçma gelirse sıçarsın , gelmezse zaten hiç sıçmamışsındır

babam hiç bir şey demeden eve girdi bende koşarak içeri girdim merdivenlerin başına kadar gittim babamı beklemeye, babam karşımdaydı ben üzgün bir vaziyette babama bakıyordum, nooldu oğlum dedi babam, ben annemin karşısında şikayet edemeyeceğimden hiç bir şey demeden ağlyarak babama sarıldım, kucağına aldı beni, içeri girdi, girerken anneme kaş göz yaparak nooldu? diye sordu, annem oğluna sor dedi ve biz salona annem mutfağa gitti..

düz devam ettikçe şehrin içine girmiştim galiba etraf kalabalıklaşmıştı ben herkesin yüzlerini kontrol ediyordum acaba o mu? diye, umutluydum bulacaktım onu, yürümeye devam ettim, evden çıkalı 2 saat falan olmuştu, susamıştım, bir çeşme bulup su içtim, üzerinde hiç unutmam bediüzzaman çeşmesi yazıyodu, tabi bilmiyorum bizim said olduğunu bunun, neyse o ayrı konu, içtim devam ettim, taktiğim şuydu biraz düz devam et sonra üst sokağa geç orda biraz düz devam et sonra üst sokak, gittim gittim gittim, yaklaşık 3 saat sonra çişim geldi, bediüzzaman çeşmesindeki içtiğim suları çıkarmamın vakti gelmişti sanırım, artık sosyalleştiğimi hissediyordum, onunda verdiği öz güvenle bir amcayı durdurup amca burda tuvalet var mı? diye sordum, bir kahve gösterdi oraya git dedi, gittiğimde kahveci amcayada sordum o da gösterdi, bir güzel işedim, sonra devam ettim yoluma..

o an beni çok etkilemişti, kendimden 10 yaş büyük bir kıza aşıktım ve o gitmişti, şuan yüzünü bile zar zor hatırlıyorum, o kadar kötü olmuştumki gözlerim dolmuştu bütün gün dokunsan ağlayacak gibi dolaşmıştım, sonunda eve gitmiştim, aklımdan çıkmıyodu kız, bişeylerde yapamazdım daha 6 yaşındayım, gidip arayayım desem kaybolurum, yan sokağa gitsem kaybolan bir yaştayım daha, kafamda binlerce tilki dönüyordu ne yapacağımı düşünüyordum, ahaytımın ilk aşkıydı, onu bir daha görememeye dayanamazdım atlatamazdım..

benim iştahım falan kalmamıştı, yüzüm soluk soluk dolaşıyordum, annem zorla yemek yedirmeye çalışırdı zaten zayıftım küçükken, annem sürekli fazla yemek yedirmeye çalışırdı, son günlerde hiç yemez oldum, okula gidip geliyordum boş boş, okuldan hiçbişeyden zevk almamaya başlamıştım, gidiyordum oturuyodum bi köşede, eve geliyordum odama tıkılıyordum hiçbiryere çıkmıyordum, resmen eriyip bitiyordum..

annem benim ağlamama ve bağırmama sinirlenmiş olacak bu defa elindeki tasla vurdu kafama, bir altıma sıçtım diye bu çektiğim eziyet neydi, böyle terbiye şekli mi olur? hayatımı gibildi bu davranışlar yüzünden, karakterimi bunlar şekillendirdi, neyse dayaklar eşliğinde saçımı sabunladı ve suyu döktü, o kadar acı yetmezmiş gibi gözüme sabunda kaçmıştı, gözüm yanmaya başlamıştı, bu çok daha katlanılmaz bir acıydı o yaştaki çocuk için, o acılar içinde banyo safhasını atlatmıştık, çoğu banyomuz böyle oluyordu 3 banyodan 2 sinde kesin dayak yiyordum, neyse kuruluyodu beni annem aynanın karşısında, gözümü zar zor açıyordum, aynaya baktığımda gözümün kıpkırmızı olduğunu gördüm, bir anne evledına nasıl böyle davranabiliyordu ki? perişan haldeydim..

artık zamanı gelmişti, normalden sıcak bir suydu bu defa, benim biraz canımı acıtmak sitiyordu belliki, oturttu beni banyodaki köşke ve ilk tas suyu döktü başımdan aşağı, çok canım acımıştı suyun sıcaklığıyla beraber haykırdım aaaaaaaaahhhh diye, bağırınca sus gerizekalı diyip annem bir tane daha tokat attı, ıslakta olunca tokatı daha çok acıtmıştı, ama o tokatı attığında bir şey fark etmiştim, bir acı hissettiğinde daha büyük bir acı verildiğinde önceki acıyı unutuyorsun, tokat o kadar canımı yakmıştı ki suyun sıcaklığından yanan tenimin acısını unutmuştum, tabi bu 1-2 sn sürdü, tokattan sonra annem kombo yaparcasına hemen ikinci tas suyu döktü ve ben az öncekine göre biraz daha kendimi tutarak yine bağırdım ahhh diye, kendimi tuttuğumdan olması gerek, ağlamaya başlamıştım tekrar..

eve gelmiştik artık, annemin beni bütün yol boyunca dövdüğü yetmemişti sanırım, geldiğimde banyoya geçtik ve acı dolu dakikalar başlamıştı, önce soydu beni, üçgen beyaz külodumdaki taku görünce bir tane daha vurdu orda bana, sonra beni tamamen soydu, o zamanlar daha tek başıma banyo yapma zamanlarıma gelmemiştim, annem beni banyo yaptırıp temizleyecekti, suyu açtı ve leğenin içine suyun dollmasını bekledik, tasla yıkıyordu genelde beni, daha küçükken ben üşümiim diye odunlu sobanın yanında büyük leğenin içine su doldurup onun içinde yıkardı beni, neyse bekliyorduk ama bir yandan annem bana bağırıyodur gerizekalı, salak! diye, ben ağlamayı kesmiştim susmuştum vurmak için bahanesi kalmamıştı, ama kış ayları olduğuyndan beklerken tir tir titroyordum..

yolda her zaman gördüğümüz çocuğunun kolundan tutup çekiştirerek hızlı bir şekilde yürüyen anne-çocuk tablosu vardı tam olarak, ben ağlamaya başlayınca annem beni susturmak için iki toakt daha atmıştı bana, küçüktüm karşılık veremiyodum zaten ne yapabilirdim ki, annemdi sonuçta, sinirlendiğimle kalırdım, annem beni ne zaman dövse veya ne zaman bana bağırsa acıdan ağlamaktan çok sinirimden ağlardım, normal bir insan vursa veya bağırsa sinirlendiğinizde sende onu döver rahatlarsınız ama söz konusu anneniz olunca eliniz kolunuz bağlanır ve siniri içinize atar daha fazla sinirlenirsiniz, bende de o oluyordu..

sabah olmuştu, kahvaltımızı yapmıştık ve anneme anne ben dışarıya oynamaya gidiyorum dedim, o sevindi 2 haftadır okul haricinde dışarıya adımımı atmamıştım, tamam olum git dedi, ama beni öğle yemeğine çağırma aç değilim dedim, normalde hiç demez ama onada tamam dedi, evden dışarı çıktım..

meğersem bu liseliler kalıcı değilmiş, 2 hafta boyunca staj gibi bişeydelermiş sanırım, ali bana anlattı durumu cuma günü benim olmadığım gün vedalaşmış kızlar herkesle öpüşmüşler falan ve gitmişler, hatta aliye benim kız benim neden okula gelmediğimi bilip bilmediğini bile sormuş, yani bu demek oluyordu ki hayatımın ilk aşkını bir vedalaşma fırsatı bile bulamadan kaybetmiştim..

babam geldiğinde bütünd ayaklar eziyetler son bulacaktı, babama sığınacaktım, o beni koruyacaktı, bazen babam dövdüğünde de anneme sığınırdım annemde döverdi, yani bu taktik sadece babamda işlerdi, babam ne zaman dayak atsa anneme sığındığımda ben bilmem beyim bilir edasıyla o da döverdi beni, neyse yolun sonunda babamın 4 vitesli açık mavi renosunu görmüştüm, geliyordu kurtarıcım, artık bu gece huzurla geçecekti, babam evin önüne arabayı park etti, arabadan iner inmez ben balkonun demirlerinden tutunarak yükseğe zıplayarak, babaaaa annem beni dövdüüüü, diye bağırdım, bunu derken gariptir ağladım, birinden yardım isteme pgibolojisinden olması gerek ağlamıştım..

sonrasında dışarı çıkmayı düşnüüyodum annem izin vermedi, zar zor alt katımızdaki kiracılara gitmek için izin aldım, kiracımızın çocuğu benden 2 yaş küçüktü, 4 yaşındaydı yani, onun yanına gittim, aslında o çok umrumda değildi, oyuncak arabalarıyla oynamaya giderdim yanına, benden küçük olduğundan kontrolüde kolaydı zaten çocuğun, adı cihattı, gittim biraz oynadık, biraz dediğim öğlene kadar sonra annem yukardan balkondan çağırdı, neymiş efendim öğle yemeğiymiş, e ben aç değilim, yok gelip yiyeceksin, bizde şöyle bir durum vardı acıkınca yemek yenmezdi, yurt gibi her gün belirli saatlerde annem yemek yapar o saatlerde yenirdi, senelerce bu durumun böyle olmaması gerektiğini anlattım ama nafile..

neyse bugünde böyle sıradan geçti, cumartesi-pazar günlerimiz hep sokakta geçerdi, bi tane üzerinde 9 kat yazan balon gibi topumuz vardı, oynayacak alanımız yoktui sokağın ortasına iki tane taşlarla kale kurar orda oynardık, tabi curcuna olurdu top vururduk gitmezdi, bide ortalığı toz bulutu kaplardı sokakta oynadığımızdan, hafta sonum böyle geçti ve pazartesi olmuştu..