sıçsam mı sıçmasam mı anlatıyorum

sonrasında dışarı çıkmayı düşnüüyodum annem izin vermedi, zar zor alt katımızdaki kiracılara gitmek için izin aldım, kiracımızın çocuğu benden 2 yaş küçüktü, 4 yaşındaydı yani, onun yanına gittim, aslında o çok umrumda değildi, oyuncak arabalarıyla oynamaya giderdim yanına, benden küçük olduğundan kontrolüde kolaydı zaten çocuğun, adı cihattı, gittim biraz oynadık, biraz dediğim öğlene kadar sonra annem yukardan balkondan çağırdı, neymiş efendim öğle yemeğiymiş, e ben aç değilim, yok gelip yiyeceksin, bizde şöyle bir durum vardı acıkınca yemek yenmezdi, yurt gibi her gün belirli saatlerde annem yemek yapar o saatlerde yenirdi, senelerce bu durumun böyle olmaması gerektiğini anlattım ama nafile..

neyse bugünde böyle sıradan geçti, cumartesi-pazar günlerimiz hep sokakta geçerdi, bi tane üzerinde 9 kat yazan balon gibi topumuz vardı, oynayacak alanımız yoktui sokağın ortasına iki tane taşlarla kale kurar orda oynardık, tabi curcuna olurdu top vururduk gitmezdi, bide ortalığı toz bulutu kaplardı sokakta oynadığımızdan, hafta sonum böyle geçti ve pazartesi olmuştu..

liseli hikayelerinden sonra anaokullu hikayesi dinlemek çok garip geldi.

ama güzel yazıyorsun bin, hatıralarım canlandı.

pazartesi sabah erkenden kendi başıma kalktım ve hazırlandım, okul saatinin gelmesini bekledim, annem kalktı kahvaltımı hazırladım beslenme çantamı hazırladı ve beni yolladı yine, kadirle beraber okula gittik, ama ben çok çok hızlı yürüyordum, biran önce varmak istiyorum okula, gittiğimde nasıl bir sürprizle karşılaşacağımdan habersizim tabi..

okula geldik her zamanki gibi rutin, sıra zili öncesinde biraz kovalamaca falan oynadık, öyle tipler vardı ki sıra olacağımız yerde ön sıralara çantalarını koyar ön sıralarda olmaya çalışırdı, yani bildiğin okulun sıra oluncak bahçesinin önünde çanta yığınları vardı sıra halinde, hiç anlam veremezdim onlara, hâlen veremiyorum, sıra zili çaldı sıramızı olduk rutin pazartesi günleri istiklal marşımızı okuduk, andımızı okuduk ve içeri girdik..

seri über seri eksi verin binler her enrty altına beş eksi atında şuku düğmesi çöksün amk

rizörvıd belki bakılır bi ara

içeri girdiğimizde 50 küsür yaşlarındaki yaşlı öğretmenimiz ve yanındaki snaırım stajer gibi bişey olan 20 küsür yaşlarındaki kız ordaydı, ama liseli kızlar yoktu, önce anlam veremedim birazdan gelirler herhalde diye bekliyorum, sonra ali bana olanları anlatınca hayatımın ilk büyük darbesini aldım..

meğersem bu liseliler kalıcı değilmiş, 2 hafta boyunca staj gibi bişeydelermiş sanırım, ali bana anlattı durumu cuma günü benim olmadığım gün vedalaşmış kızlar herkesle öpüşmüşler falan ve gitmişler, hatta aliye benim kız benim neden okula gelmediğimi bilip bilmediğini bile sormuş, yani bu demek oluyordu ki hayatımın ilk aşkını bir vedalaşma fırsatı bile bulamadan kaybetmiştim..

o an beni çok etkilemişti, kendimden 10 yaş büyük bir kıza aşıktım ve o gitmişti, şuan yüzünü bile zar zor hatırlıyorum, o kadar kötü olmuştumki gözlerim dolmuştu bütün gün dokunsan ağlayacak gibi dolaşmıştım, sonunda eve gitmiştim, aklımdan çıkmıyodu kız, bişeylerde yapamazdım daha 6 yaşındayım, gidip arayayım desem kaybolurum, yan sokağa gitsem kaybolan bir yaştayım daha, kafamda binlerce tilki dönüyordu ne yapacağımı düşünüyordum, ahaytımın ilk aşkıydı, onu bir daha görememeye dayanamazdım atlatamazdım..

benim iştahım falan kalmamıştı, yüzüm soluk soluk dolaşıyordum, annem zorla yemek yedirmeye çalışırdı zaten zayıftım küçükken, annem sürekli fazla yemek yedirmeye çalışırdı, son günlerde hiç yemez oldum, okula gidip geliyordum boş boş, okuldan hiçbişeyden zevk almamaya başlamıştım, gidiyordum oturuyodum bi köşede, eve geliyordum odama tıkılıyordum hiçbiryere çıkmıyordum, resmen eriyip bitiyordum..

tabi ebe gibmek şart olur
-ebelerle gibişmekten zevk alıyor bu oçlar

üzerinden 2 hafta geçti, 2 hafta boyunca hayatım böyleydi, hiç unutmam cumartesi akşamıydı, yatmadan önce onu düşünmüştüm, artık dayanamaz olmuştum, ne yapacağımı bilmiyodum ama o zamanlar sadece adını biliyordum, okuduğu liseyi falan hiç bir şeyi bilmiyordum, karar verdim sabah başlayacaktım onu aramaya, hiç bir yeri bilmiyordum ama ne olursa olsun onu arayıp bulacaktım, bulunca naapacaktım onuda bilmiyorum belki sadece sarılacaktım ama kafaya koymuştum artık, bu kızı bulucam..

sabah olmuştu, kahvaltımızı yapmıştık ve anneme anne ben dışarıya oynamaya gidiyorum dedim, o sevindi 2 haftadır okul haricinde dışarıya adımımı atmamıştım, tamam olum git dedi, ama beni öğle yemeğine çağırma aç değilim dedim, normalde hiç demez ama onada tamam dedi, evden dışarı çıktım..

okuyan varsa arada ses versin?

nereye gideceğime nerden başlayacağıma daha karar verememiştim, çıktım dışarı tam evimizin kapısını kapattım o an düşünmeye başladım nerden başliim ne tarafa doğru yürüsem? annemin gitmeme kızdığı bir alt sokağımız var trafik falan hızlı akar, hayatımda 3 veya 4 defa annem ve babamdana yrı o sokağa gitmiştm, o tarafa doğru yürümeye başladım..

o sokağa doğru öyle bir yürüyüşüm vardı ki bu kadar kendinden eminlik yok, aklımda tek bir şey var ne olursa olsun o kız bugün bulunacak, geldim sokağa, adana trafiği vızır vızır akıyor, zar zor koşarak karşıya geçtim, ordan sonrasını hiç bilmiyorum tek görebildiğim ve zar zor gittiğim o sokaktı, sürekli aşağıya doğru gidecektim sanırım, sokağı geçtikten sonra ağaşı doğru devam ettim, bir alttakine geçtim burda daha fena trafik vardı, bunuda geçtim ve ara sokaklara girmeyeyim mantığıyla o sokaktan sağa doğru devam ettim, gittim, gittim, gittim..

arkama bakmıyordum bile, kimseye bir şeyde sormuyordum, amaçsız amaçsız yürüyordum sadece etraftakilerin yüzlerine bakıyordum acaba o kız mı diye, o yol boyunca en az yarım saat yürüdüm, arkama baktığımda artık geri dönsem evi bulamayacağım kesinleşmişti, bu işin geri dönüşü yoktu artık, resmen 6 yaşında hayatımın aşkını bulmak için sokaklardaydım ve kaybolmuştum..

dinliyo musunuz olm?

düz devam ettikçe şehrin içine girmiştim galiba etraf kalabalıklaşmıştı ben herkesin yüzlerini kontrol ediyordum acaba o mu? diye, umutluydum bulacaktım onu, yürümeye devam ettim, evden çıkalı 2 saat falan olmuştu, susamıştım, bir çeşme bulup su içtim, üzerinde hiç unutmam bediüzzaman çeşmesi yazıyodu, tabi bilmiyorum bizim said olduğunu bunun, neyse o ayrı konu, içtim devam ettim, taktiğim şuydu biraz düz devam et sonra üst sokağa geç orda biraz düz devam et sonra üst sokak, gittim gittim gittim, yaklaşık 3 saat sonra çişim geldi, bediüzzaman çeşmesindeki içtiğim suları çıkarmamın vakti gelmişti sanırım, artık sosyalleştiğimi hissediyordum, onunda verdiği öz güvenle bir amcayı durdurup amca burda tuvalet var mı? diye sordum, bir kahve gösterdi oraya git dedi, gittiğimde kahveci amcayada sordum o da gösterdi, bir güzel işedim, sonra devam ettim yoluma..