Ergenliğin bittiğine, bireyin çevresine bakarken ailesinin ve öğretmenlerinin yerleştirdiği süperegolarından arındığına ve ismini hatırlayan son insanın da öldüğünde hiç yaşamamış gibi olunacağı gerçeğinin algılandığına işarettir.

Erken fark eden daha az acı çeker. Liseden üniversiteye geçen ve dünyanın kendi etrafında döndüğünü zanneden bir kişi artık Twitter'ı sınıfındaki diğer arkadaşlarına veya öğretmenlerine laf sokmak için kullanmaz. Yol üzerindeki tükürükleri takip ederek okulunu bulabileceğiniz bir meslek liseli, üniversiteye geçince tesbih sallasa bile ilgi çekmediğini fark eder. Çünkü herkesin elinde tesbih vardır ve herkes yere tükürüyordur. Daha fazla insan tanıyınca, lisede grup lideri olduğu arkadaşlarını özler. Çünkü o efsane "arka dörtlü" denilince herkesin kendi müthiş anılarına benzeyen bir sürü anıları olduğunu fark eder. Lisede dünyanın en büyük aşkını yaşadığını sananlar da daha büyük bir topluluğa geçince herkesin aynı hisleri tattığını fark eder, sınıfın komik ve zekisi de kendi esprilerine benzer espriler yapıldığında anlar bu durumu. Sınıfta siyasetten medet umup, farklı partileri desteklemesiyle kendi farklılığını kabul ettiren biri de o kalabalık ortama geçtiğinde kendi görüşüne benzer görüşler karşısında şaşakalır, okuduğu lisenin tek Malatyasporlusu da üniversitedeki Malatyasporlu sayısına şaşırır mesela.

Yani fanustan çıkıp, insan arasına çıkıldığında benzerlikleri fark edenler büyük hayal kırıklığına uğrar. Herkesin klişe olduğu bu yıllarda anlaşılır. "Ben böyleyim yaa" demez artık hiçbiri, çünkü o da herkes gibidir.