sıkıntıdan ülser oldum 20 yaşında

incide bi başlığa daha bu kadar takılı kalmamıştım benim istediğim temalar bunlar zaten abicim. eline sağlık zihnimdeki değer yazıya dökünce çok alçalıyo dedin ona rağmen kalem sağlam belli.tek bir noktada dediğini anlamlandıramadım sadece.bu da güzel tonla şey yazdın

@32 bizi en çok üzen sen oldun.

la yarrraaammm ben 16 yaşında ülser olmuştum yaş oldu 23 hala da devam ediyor miğdeme agrı girince yazın ortasında arabanın klimasını sıcakta çalıştırıp terliyorum ki biraz rahatlıyım diye

@29 biz üzüntüyü geçip dibe vurmuşuz amk kimsesiz hiç desteksiz yaşıyan insanlarız çoğunlukla çünkü aşkı için düşenin dostu olmadığı gibi dostuda düşman kesiliyor

anlatın amk harbi içten dinliyorum

noluyo olm burda oha oha :s harbi hepinizin durumuna üzüldüm takip ediyorum yazılanları. üzüntü kötü. hayatın mahvolması daha berbat, anne baba olayı da kendimden biliyorum gibik bir durum! of amk!

pompalı ile evinize doğru yaklaşıyorum huur çocukları

dert dinlemeye mi geldik lan biz buraya

özet: üzmeyin bizi gençler

kızıl elmaya ulaşmaktansa onun umuduyla sonsuza kadar yaşamak tercihimdir. umut benim için su dan nimettir ekmekten nimettir.
'güzel bir an yaşarken bile,o güzel anın biteceğini bilmek' hayatı manasızlaştıran zehir eden uzun vadede insanı yaşamak için nedensiz bırakan bi şey. bundan kurtul desem samimi olmaz.ben de bu tak çukuruna çok düşüyorum

@25 yok sevinince yanmıyo

dıbına koyim yazdıkça yabancılaşıyorum düşüncelerime. kafamdaki düşünceleri önce sözcüklere dönüştürüyorum zaten anldıbının yarısı gidiyo. bir de burda yazıya dönüştürüyorum kalan yarısı da orda gidiyo. bi karşıdaki insan bunları okuyup kafasında yeniden yorumlayıp düşüncelere dönüştürürken orda da ne kaldıysa gidiyo. yazdıklarımı okuyunca facebookta apaçi status ü okumuş hissine kapılıyorum

sevindiginde yanmıyaydı bare

(bkz: http://inci.sozlukspot.com/w/beni-tarihle-yargıla)

saxon içimden geldi ezberden yazıyorum bozuk olabilir

on yıl var ayrıyım kınadağdan
baba ocağından,yar kucağından
bir çiçek dermeden vuslat bağından
huduttan huduta atılmışım ben

gönlümü çeksede yarin hayali
aşmaya kudretim yetmez cibali
yolcuyum bir kuru yaprak misali
maraşlı şeyh oğlu satılmışım ben

...

meyse panpalar buraya kadar sabredip okuyan olursa diye söylüyorum. hayat benim yazdığım kadar taktan değil. eğer öyle olsaydı yaşamayı bırakırdım zaten. karamsar bakış açısıyla baktığında herşey yannan gibi gelir insana. kendini kötü hissediyosan oturup sorunun ne onu bulucaksın, sonra da o sorunu çözmek için çalışıcaksın. daha okunacak çok kitap, izlenecek çok film, gezilecek bir sürü yer, tanışılacak bi ton kız/erkek, tecrübe edilecek ve keşfedilecek milyonlarca şey var. hayat oturup haline üzülünecek kadar uzun değil malesef. beklemeyi bırakın ve gerçekten yaşamaya başlayın derim ben

oha amk iyice kahve filozofu olmuşum gibtiğimin ramiz dayısı gibiyim

hayat herkes için kısa sürei mutlulukları bekleyerek geçirdiği uzun mutsuzluklar mıdır? sanmıyorum ama benim aşağı yukarı böyle bişey oldu şimdiye kadar. hafızamı yokladığımda net bi şekilde mutlu olduğum iki zaman geliyor aklıma. biri köydeki 5 yaşındaki halim. olayları hatırlamıyorum, herşey silik. mutlu olduğumu biliyorum sadece. diğeri de o'nunla geçirdiğim bir buçuk ay. ah evet o. bana bir çok şey katıp, bir o kadarını da zütüren insan.

çok büyük sandığım bi insanın hatalı ve kusurlu olduğunu farketmek zor bişeydi. kendinden başkasına güvenmemek lazım.

çocuk olmak çok zor bişey. savunmasızsın, her türlü kötü etkiye açıksın, bişey dediğinde kimse ciddiye almaz, kimse anlamaya çalışmaz. sürekli evde durduğum için bana sabah akşam beddua ve hakaret eden, "kız gibi" olmakla suçlayan annem, dışarı her çıktığımda istisnasız yolumu kesen çocuklarla kavga ettiğimi nerden anlayabilirdi. evdeki dayağı dışardakine tercih ederdim nedense. tek istediğim rahat bırakılmaktı. kendisi üvey anne elinde yetişmiş bi kadından da çok bişey beklememek lazımdı sanırım.

beni her fırsatta daha iyisi için zorlayan, bi nevi beni kendi yaşamayamadığı çocukluğu olarak görüp zamanında yapamadığı herşeyi yaptırmak için çabalayan, hiç bir zaman yaptıklarımı yeterli görmeyip kendi ilgi alanlarımı küçümseyen babamın hayatta herşeyi çok iyi yaptığına dair inancım büyüdükçe ve anladıkça yok oldu tabi.

okursam binim beyler o uzun yazıları

@37 ağır yer altı edebiyatı kokusu geliyor benim üstümede sinmiş çıkmıyor bu.erasmus dediğin var ya beni belkide ömür boyu ipten alıcak, gözümü açıcak. gözüm açıldığında da korkmadan gibtirip gidebilirim bu diyardan

@32 geçmiş olsun

@35 güzel şiir

vatansızlık acayip birşey. hani insan belli bi coğrafyaya aittir kafasında bir yere koyar kendini. oranın kültürüne konuşmasına sahiptir.

ben 18 ime kadar 6 farklı şehirde yaşadım. şimdi 7. sindeyim. bu şehirler içinde metropol de vardı, köy de. egede de yaşadım güneydoğu anadoluda da. kendimi hiçbirine ait hissedemedim. türkler arasındayken bir kürt, kürtler arasındayken da bir türk gibiydim. en çok arkadaşım olduğu zamanlarda bile yalnızdım. onlar bunu bilmezdi tabi. istanbul türkçesi aksağanımdan utanırdım küçükken. çalışa çalışa bozdum sonunda.

doğduğundan beri aynı yerde yaşayan insanlarda farklı yerlerde, yurtdışında yaşama hayalleri görüyorum hep. ama şunu bilmiyorlar; önemli olan nerede değil kiminle olduğundur. bunu çok önceleri farkettim ben