sübyandım çocuktum kendimden geçtim doğrultum

üstümde kaşmir siyah montum vardı ve düşünceli düşünceli hayata yön verebileceğim anları düşünüyordum, ne yapmalı, nereden başlamalıydım.

Düşünceli düşünceli dalgın dalgın bakıyordum karşıya... ne kadar süre öyle kaldım bilmiyorum ancak bir anda ayıldığımda bir çift yeşil göz bana bakıyordu, ürkmüş şaşkın bir çift göz...

Sanırım uzun zamandır gözünün içine bakarken beni görmüş gözlerimi kaçırmayınca da tedirgin olmuştu...
O esnada şaşkınlıktan ben de gözlerimi kaçırmış, hatta kıpkırmızı olmuştum..

O da olayı anlamış olacak ki hem arkadaşları ile konuşuyor ara ara da bana bakıp arkadaşlarına dönüp gülümsüyordu...

içim bir hoş olmuştu, ancak insanlara güven sorunum baş gösteriyordu yine..

ilişki başlayacak dahi olsa sürekliliği olmayacaktı bu ilişkinin, bu yüzden bir ehemmiyeti yoktu bana bakışlarının...

Bir sibel, ayşe, merve bir demet vakasını daha bu yürek kaldıramazdı..

Sahi düşününce bu genç yaşımda ne kadar çok yaralanmıştı yüreğim... Bu düşünceler kafamda dolaşırken yüzüme hüzün çökmüştü eskileri düşünür olmuştum

özellikle demeti düşünmeye başlamıştım... Bir insanın hayatına kıyması. Hüzünlü bir hayat, kısacık...

ürkek demet'im

o küçücük bedeni ölüm ile nasıl başa çıkmıştı..

o küçücük bedeninde benim cesaret edemediğim kocaman bir yürek vardı...

intihar...

ne kadar da soğuk bir kelime... vay be 5 yıl olmuştu vefat edeli...

zaman çabuk geçiyor, ve zaman her acı gibi bu acının da ilacı oluyordu...

aha şakirt başladı yine

bunları düşünürken bir ses ile irkildim...

merhaba...

az evvel dalgın dalgın gözünün içine baktığım o ürkek kız masamda oturuyordu.

Merhaba, ben burcu...
elini uzatmıştı. elini sıktım kendimi tanıttım.

merhaba...

Sonra döndü denize doğru baktı kafasını kaldırdı. O da geçmişini düşünüyordu.

Uzaklara baktı. sonra bana döndü ve " hayatta insanın kendisinden kıymetli hiçbirşey yok" dedi. döndüm cümlesine devam etmesi için bekledim...

insan var oluş amacıyla egoist bir varlıktır. Egosu ile vardır ve varolur.. Bu yüzden başkasını düşünmek insana yarar sağlamaz.. insan bir noktada egoist olmalı dedi...

Bu kız da ne saçmalıyordu böyle diye düşünürken "kimseyi düşünmüyorum ben, yanlış izlenim edinmişsiniz" dedim.

Gözlerimin içine sorgularcasına baktı..

Tabii yaa evet, sizi geçmişiniz kovalıyor, ondan kopamıyorsunuz dedi. artık sorgularcasına değil meydan okur bir tavrı vardı..

Geçmişine sahip çıkmalı insan, geçmişiyle yaşarsa geleceğe dönük hatalarını aza indirir dedim...

Alaycı gülümseme yerleştirdi yüzüne ve

O zaman geçmişe saplanıp kalalım, hayatı kendimize zindan edelim dedi...

Beni eleştirmesine bozulmuştum, artık onu kovmanın zamanı gelmişti..

Ne için gelmiştiniz masama dedim..

Aniden toparladı kendisini, böyle bir soru beklemiyordu belli ki..

Sigaram için çakmak isteyecektim dedi.

Kullanmıyorum deyip denize döndüm, pardon deyip kalktı...

Bu onu ilk görüşüm değilmiş,
son görüşüm de olmayacaktı.

Hesabı ödeyip kalktım, göz ucuyla masasına bakıyordum. Gözünü dikmiş bana bakıyor beni izliyordu... Gururum okşanıyordu ama içim sıkılıyordu..

Evime gittim. Kafayı vurup yattım...

Size hayatın tesadüflerden ibaret olduğunu söylemiştim ve tesadüflerin ilkini o anda yaşadım...

Siz hiç bir başkasının resminde arkadaki kişi oldunuz mu? resimde tanımadığınız kişi... kendi resimlerinizde de olur hep arkanızda hiç tanımadığınız bir insan...

Eskileri yüreğimde tuttukça boğuluyordum. Ama boğulmak da hoşuma gidiyordu... Demeti düüşündüm tekrardan, fotoğraf albümünü buldum... resimlere bakmaya başladım... ilk resim demetin ders çalışırken ki resmiydi. kalemi ağzına almış muzır bir gülümseme ile poz veriyordu. bir de dil çıkarmıştı. içim acıdı ve gülümsedim. sonra ikinci fotoğrafa geçtim. elinde kitap yatağında oturmuş elleri saçlarında düşünceli bir fotoğraf. acaba bu soru nasıl çözülür. kafa patlatan ciddi bir yüz ifadesi, fotoğrafının çekildiğinden haberi yok.

devam panpa

okuyan yoktur sanmam kimse var mı lan

okuyoruz

sonra bir diğer foto, taksim gezi parkında tinercilere şaşkın korkmuş bakışları ile bakarken, o korkmuş yüz ifadesini yakalamıştım makinayla...

sonra bir diğeri, bir diğeri, bir diğeri... her fotoğraf bir anı, bir yaşanmışlık, anı tekrar yaşamak. bir ölü ile paylaştığın anılar...

ya da

paylaştığın anıların paylaşılan kişisinin ölmüş olduğu gerçeği...
bu gerçek ki insanın yüzüne bir tokat gibi şaklıyor...

gözler dolu dolu oluyor.. Niye kıydın ki o tatlı canına diyor...

için sıkılıyor ama tekrardan resimlere devam ediyorsun...

resimleri geçtikçe ağlama krizine tutulmaya başlıyor vücut...

Ta ki o fotoğrafa kadar...

Havaya sıçradığı an da yakaladığım bir poz ayaklar havada kafada bere... ve arkada o...

geçen gün moda da gördüğüm o kız... biraz daha zayıf ama bir o kadar daha güzel bir halde... saçları siyah.. kızıl hali yok ama yüz çevresi sima bakışlar aynı... foto makinasına sanki demet değil de o poz vermiş gibi...

sade duru güzelliği. sadece toy bakışlar... 6 sene öncesi...

aşk tesadüfleri gerçekten de seviyor belki de...

şaşkınlıktan küçük dilimi yutmak üzereyim o kız bu kız...

ama nasıl olur...

göz yaşlarımı kuruluyorum...

ve kafayı kıza takmaya başlıyorum..

kızın bir resmi var elimde 6 yıl öncesine ait bir de ismi

Burcu...

Nasıl bulabilirsin ki

oo reserved

umudumu kaybediyordum taa ki o güne kadar...

kabataş da üsküdar iskelesinde bekliyordum.. Üst kata çıktım hava soğuktu ama deniz havası almak istiyordum.. üst katta sadece 4 kişi vardı... gözleri yaşlı bir şekilde dalmış boğaz köprüsüne bakıyordu.. Kalbim deli gibi çarptı bir anda...

o kanlı canlı karşımda idi.

Bu kadar tesadüfe yürek dayanmazdı...

Bir cesaret kalktım gittim yanına oturdum...

Geldiğimi farketmedi bile...

Durdum ben de onun baktığı yöne doğru bakıyordum...

Hayatı bu kadar ciddiye alma, geçmişine takılma. insan bence kendisini düşünmeli egoist olmalı dedim... bir anda sesimi duyunca şaşırdı ve bana döndü.. Gülümsedim elimi uzattım tekrar merhaba...

şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı..

göz bebekleri büyümüş, bana bakıyordu. Allahıma şükür yaşıyorsun dedi...

Nasıl yani dedim.

O günün sonunda intihar edersin diye düşünürdüm dedi..

Düşüncelerinin yersiz olduğunu inancımdan dolayı buna cesaret edemeyeceğimi ancak ölümün gerçekten de o kadar da kötü birşey olmadığını düşünürüm dedim.

Ben cesaret edemem dedi. inançlı birisi değilim ama olsam da intihar edemezdim, hoş şimdi de edemem dedi... inanç meselesi değil cesaret meselesi dedi.. Demet buna nasıl cesaret edebilmişti ki...

Acı bir gülümseme...

Dilerseniz size bir cay ısmarlamak isterim dedim..

Bu kadını tanımak istiyordum.

istemedi ancak aldı eline bir kağıt ve tel nosunu yazdı.. Bu telefondan 7/24 arayabilirsin dedi...

müsait olduğum zaman görüşürz. beni mutlaka ara dedi ve motordan atladı...

Kader ağlarını örüyordu ve buna daha hazırlıklı değildim.

yarına devam...

vay panpa hikayeye devam mı... devdıbını okudum ama şöyle roman yazarmış gibi yazma panpa içten yaz amk

rez

rezerved

bekliyoruz panpa

devsm edeceğim panpalar...