sözlüğün ilk interaktif zombi hikayesi

arada up amk

devam edicem beyler giren uplasın

Up up up

beyler bi sıkıntılar var en kısa zamanda devam edicem. siz uplayın millet görsün kalabalıklaşalım.

edit: en kısa zamanda derken yarın yani amk

atıcam şimdi bi tane daha

up up up up

up up up up

ilk iki sokağı geçtiklerinde henüz kimseyi görmemişlerdi. bu size garip gelebilir tabi ama onlar bunun sebebinin bu muhitte daha çok yaşlıların yaşamasından kaynaklandığını biliyorlardı. belki evlerinde ve sağlıkları yerindeydi. yada evlerinde ve hastalardı ama dışarı çıkamıyorlardı. bunlar geçiyordu karanlıkta yürürken bop un aklından. 'evden çıkamıyorlardır'. diye düşündü çünkü şu ana kadar gördüğü iki hasta insanın da el ve kollarını kullanmada pek yetenekli olmadıklarına kanaat getirmişti. sonra erken geldi aklına ve düşünmeyi bıraktı. tekele 2 sokak kala köşeyi dönerlerken derin bir kederle istem dışı bir şekilde iç çekti. o anda hayatlarındaki en büyük şoku -diğerlerine nazaran- yaşadılar. çok yüksek, kulakları sağır eden bir sesle üstlerinden bir uçak geçti. apartmanlara fazla yakındı hatta gördükleri kadarıyla yere paralel bile uçmuyordu. apartmanlardan bir şey seçemiyorlardı ama saniyler sonra bir patlama sesi geldi ve uçağın bir kaç yüz metre ilerde düştüğünü anladılar. derin bir sessizlik oldu uçağın sesi kesilince. yerlerine çakılmışlardı. 'uçağın üzerinde ki işareti gördünüz mü lan' dedi mugibi 'kırmızı çi... ' sözünü bitirmeden arkalarında bir patırtı koptu ve o tarafa döndüklerinde ay ışı yüzlerine vuran onlarca insan silüeti gördüler. uçağın sesine tepki veren bu hasta kalabalık onları fark edince ilk öncelikleri unutup hızlı adımlarla takibe başladı. kemik gören köpekler gibiydiler, düşe kalka hevesle taze ete doğru ilerliyorladı. onları fark eden gurup koşmaya başladı. artık sessiz olmanın anlamı yoktu. birbirlerine daha hızlı olmaları için bağırıyorlar yavaşlayanı kolundan tutup sürüklercesine zütürüyorlardı. rakat 'işte orda dedi sonra'. tekeli görmüşlerdi

eklemeler bi süre sonra başlıycak panpalar çok adam var şimdilik. ama okumaya devam edin bu hikayeye herkesi sokucam bi şekilde kafaya koydum

hastalarla aralarındaki farkı açmışlardı. arkalarına baktıklarında sokağın boş olduğunu gördüler. hallowen kepengi açmaya çalıştı ama faydasızdı, rakat yerdeki asma kilidi gösterdi onlara. 'şimdi sıçtık dedi' mugibi. 'sıçmadık' dedi bop ve belinden çıkardığı barettasını kilide doğrulttu. kimse ne olduğunu anlamadan ve dur diyemeden kilidi uçurmuştu bop. böyle gitti ilk kurşun. ses hala uzaklarda yankılanıyordu. arkalarına bile bakmadan kepengi kaldırıp kendilerini tekelin içine attılar. 'kepengi kapa' dedi rakat son giren mugibiye. 'ananın amı bop o kadar ses çıkartmaya ne gerek vardı' diye azarladı hallowen bopu. ama bop onu duymuyordu bile. gözü tıka basa içki sigara ve yiyecek dolu tekelin raflarındaydı. ufak bir şarküteri bile vardı köşede. hemen oraya sadırdılar. uzun zamandır adam gibi bir şey -rakı sofralarına aldıkları ufak tefek mezeler dışında- yemediklerini fark ettiler. bop kesme salamları ağzına tıkmaya başlamıştı bile. mugibi'yse pastırmalara yumulmuştu. rakat rafların birinden j&d getirdi iki şişe ve önlerine koydu. tıknırken ufak yudumlarla şişeyi döndüler. birkaç dakika çiğneme sesinden başka ses çıkmadı. herşeyi unutumuşlardı. şarküterinin arkasına çöküp erken'in şerefine içmeye devam ettiler. 'bu kadar içmeyelim uyanık olmamız lazım ' dedi hallowen. ama kimsenin gibine takmadığını görünce o da büyük bir yudum aldı şişeden. hatırladıkları son şey tuborglarla j&d ye cila yaptıklarıydı. dükkanın önünden kimsenin geçmemesi hastalara izlerini kaybettirdiklerini düşündürdü onlara. güven içinde son yudumlarını alırken sızdılar

up up up up up

beyler her okuyuşunuzda bi kere uplasanız ne sevinirim var ya

bi bölüm daha atıyorum 5 dkya

up up up up

okumuyo musunuz ipneler. okuyun olm üzülüyorum bak

sabahın ilk ışıklarında bi çıtırtıyla açtı gözünü rakat. başı bopun göğüsünde uyuya kalmıştı. mugibiyle hallowen ise yanlarında uzanmıştı. ilk onları gördü rakat. 'muallak misiniz olum' dedi. sonra yüksek perdeden bi sese duyuldu; 'lan siz ne salak adamlarsınız ya! ortalığın anasını gibilmiş siz burda alem yapıyosunuz'. hepsini uyandırmıştı bu ses. sesin kaynağını görmek için aptal aptal bakındılar ve şarküterinin diğer tarafında duran elemanı gördüler. ilk başta tedirgin olmuşlardı, o da hasta olabilirdi. vücuduna göz gezdirdiler ve boynundaki morlukları fark ettiler. çocuk ne yaptıklarını anlamış gibi cevap verdi 'bişeyim yok beyler ısırılmadım daha çok şükür. ben salavat, dükkan sahibinin yeğeniyim.' ama mugibi başka bi yerden tanıyordu onu. akşamdan kalmanın yorgunluğu üzerinde olan beyni yavaş yavaş anlamaya başlamıştı. lisede aynı sınıftalardı bu elemanla, ama yıllardır birbirlerini görmemişlerdi. kalkıp sarıldı çocuğa, çocuk da onu tanıdı. 'kardeşim iyi olduğuna çok sevindim başımıza neler geldi bi bilsen çok acayip şeyler yaşadık' dedi mugibi. 'babanızı öldürmek zorunda mı kaldınız sizde?' diye karşılık verdi salavat. diğerleri üzülmüştü buna, bi sessizlik oldu. 'gibtir edin beyler hiç sevmezdim zaten dayakçı züt oğlanını ' dedi ve güldü. 'alkolik bini öldürmenin hayalini kuruyorum yıllardır. ama en azından şimdi polisten kaçmama bile gerek yok' . boynundaki morlukların nerden geldiğini anlamışlardı böylece.

up up up up

--spoiler--

--spoiler--

olum okuyun lan

up up up up