Nasılsınız beyler ? Hayat nasıl gidiyor ? Ha ? Öpcük öpcük

Yazalım mı artık ?

Gidiyordu işte, günlerdir onu izliyordum, her zamanki gibi yine gidiyordu. Öğlen 12:00 de geliyor, bir kahve 3 sigara içip 13:15 te kalkıyordu. Kendime onunla tanışmak için yarın daha erken davranacağım dedim. Kafamı eğdim ve sigaramı dudaklarımın arasına yerleştirdim.

Bir yalnızın yapabileceği en güzel şey buydu işte. Yerleri izlemek, ayakkabılarım kirlenmiş mi diye düşünmek, hayat yukarıdaydı, ama ben hep yerleri izliyordum. Sonsuza kadar yalnız kalacağımı, sonsuza böyle yalnız bir şekilde ulaşacağımı düşünüyordum. Olmadı. O geldi.

Merhaba dedi.

Up önemli tabi , rezervee.

Konuşmayında uplayın şukulayın dıbınakoyduklarım sizi.

Öpcük öpcük *

Devam mı şair ?

Bütün heybetiyle karşımda duruyor, benimde ona merhaba dememi bekliyordu, bizler yalnız insanlarız, iletişim kurmak, göz temaslarına girişebilmek fazlasıyla zor şeyler bizim için. Ben onun ellerine bakıyordum, gözlerine bakamıyordum ama eminimki o da sigaraya küllüğe falan bakıyordu.

Mer-ha-ba, bu 3 heceden bir cümle kurabilmem 13 yılımı aldı. Dudaklarım heraketleniyor, kalp atışlarım hızlanıyordu, aslında normal bir insan için çok normal bir şeydi, yalnızdım ben; normal olmamı bekleyemezdiniz.

Heralde dedim.

Iç sesim bir yandan heralde mi derken, karşımda duran şahıs gülüyordu. Heralde derken ? dedi gülerek, sırıtarak demiyorum, gülüyordu.

Durumu toparlamam gerekiyordu, yineledim heralde işte dedim. Bilinçli olarak söylediğimi sandı, tam önündeki sandalyeyi çekip oturdu. Susuyordu, anlatmamı bekliyordu. Anlatacaktım, susmaya niyetim yoktu, heralde demiştim bir kere. Geri dönüş yoktu.

Merhaba, farsça bir kelime, benden sana zarar gelmez demek, zarar vermeyi düşünmüyorsun değil mi ? Haralde düşünmüyorsun, ne garip değil mi, her gün kullandığın bir kelimenin anldıbını, ilk defa gördüğün bir adamdan öğreniyorsun ? dedim. Şaşırdı.

Şimdi sırıtıyordu, şaşkınlık sırıtmasıydı bu, eline telefonunu aldı ve googlea merhabanın anlamı yazdı. Biraz bekledikten sonra, sen ciddisin yaa dedi. Ciddiydim elbette, şapşal değil. Şimdi ben sırıtıyordum, o konuşuyordu.

Ilk defa görmedim seni, her gün aynı saatlerde burada oluyorsun tek başına, tanışmak istedim, dedi. Bunu biliyordum, bildiğimi biliyordu.

Ayrıca her gün kullandığım bir kelime değil merhaba, çok nadiren konuşurum zaten, o da sana kısmetmiş, adım Ceren, herkesin bir cereni vardır, senin de olsun mu ? dedi.

Adım abdurrahman diyerek cevap verdim. Komik gelmişti, komik gelsin diye yapıyordum zaten, soyadın ne ? dedi.

Elbette çelebi, diye yanıt verdim. Çok eğlenceli olduğumu ve hemen arkadaş olmamız gerektiğini söyledi ve sustu.

Sustu, bir daha da konuşmayacaktı, hayaller kuruyordum yine, kapanan kapının sesi içerde yankılanıyor, arkadan pilli bebeğin çok sevdiğim bir şarkısı çalıyordu.

Alışmıştım artık, hayallere. Gerçeklerle aram pek iyi değildi, ama istediğim her şeyi hayal edebiliyordum. Bu bence çok önemli bir özgürlüktü. Hayallerimde çok konuşkandım, aslında normalde de konuşkanımdır, ama kendimle, iç sesim falan. Yürümek istiyordum biraz, bu son kurduğum hayal gerçekten moralimi bozmuştu.

Qamberin yemek yiyo.. gelcek örtmenim..

Kaldırımlar insan, insanlar neşe doluydu, ben ise yalnızdım. Yanımdan geçen herkese özenerek bakıyordum, belki onlarda yalnızdı ama ben kendiminkini biliyordum. Hiç kimse yoktu, hiçbir şey yoktu.

Dertten anlayan birisi vardı, o da kırmızı winston soft'tu. Sigaram tabiki de dudaklarımın arasında yanmaya devam ediyordu, böyle bir hikaye olsaydı ve yazarı ben olsaydım, karakteri karşı kaldırımdaki Deniz'le tanıştırırdım. Yazar ben değildim, o yüzden hala yürüyordum. Tek başıma.

Çakmak var mı galdaş ? dedi karşımda duran taksici. Çakmak elbette vardı ama ona diyecek iki çift lafım yoktu, ceketimin ceplerinden herkesin milyonlarca kez görmüş olduğu, mavi renkli tokai çakmağımı çıkardım ve ona uzattım. Konuşmaya gerek yoktu, ona çakmak lazımdı, bende de çakmak vardı. Verdim.

Bir gün benimde arkadaşlarım olacaktı, acaba gelecekteki arkadaşlarım şu anda yanımdan geçiyor olabilir miydi ? Küçük yerdi dünya, olabilirdi tabi. Kar bütün hızıyla yağıyor, ama havayı soğutmuyordu, zaten hava yeteri kadar soğuk olmasa kar falan yağmazdı. Kendimle çok fazla konuşurdum ben, başkalarıyla konuşamıyor olmanın yan etkisiydi bu.

Sağolasın galdaş dedi taksici çakmağı geri uzatırken, Eyvallah dedim, Eyvallah aşırı durum kurtarıcı bir kelimeydi, kırıcı değildi, samimiydi ve insanlara cevap olarak Eyvallah'ı sunduğunuzda bundan mutlu oluyorlardı. Denemiştim, milyonlarca kere hemde, nere gidiyorsan bırakayım ? dedi taksici. Bakın yine işe yaramıştı işte, hemen bir samimiyet doğurmuştu aramızda.

Taksiye bindim haliyle, taksici de binmişti, yavaş yavaş ilerliyorduk, yollar kalabalıktı, havada kar yağışı vardı ve acelemiz yoktu.

Biraz ilerledikten sonra 20 li yaşlarında kızıl saçlı bir genç kızın ısrarla elini salladığını gördüm. Bu benide alın demekti. Taksici bana baktı, ben kafamı salladım, sevmiştim onu, kaybettiğim kelimelerimi tekrar aramamı sağlamıyordu, demek istediklerimi anlayabiliyordu.

Kızıl saçlı kızın tam önünde durduk. Arka kapıyı açtı ve yanıma oturdu, kusura bakmayın kar birden bastırın.. Ankaralı değildi, Ankarada kar hiç durmazdı, sürekli yağardı, kar birden bastırmazdı yani birden bir şeyler olacaksa eğer, bu karın birden durması olurdu.

Devam mı Sincap ?

Nerelisin ? dedim, istanbul dedi. Bu konuya açıklık getirmek istiyordum, istanbullu olunamaz dedim, istanbul bir şehir değil, bir medeniyetler çoğrafyasıdır, sen en fazla kadıköy'lüsündür, istanbullu olman için deli olman lazım, bir sanat eseri olman lazım, hiç kimse istanbullu değildir, olmakta istemez dedim. Tahmin edebileceğiniz üzere meşe palamudu görmüş sincap gibi yüzüme bakıyordu, saçlarının kızıllığı onu bir sincaba benzetmeme neden oluyordu.

rahatsız olduysanız inebilirim ? dedi, rahatsız mı ? dedi iç sesim, yıllar sonra gerçek bir iletişim kuruyordum ve rahatsız mı ? Anlam veremediğim bir şekilde hemen özür diledim ondan, kırdıysam beni affetmesini, eğer rahatsız ettiysem araçtan inebileceğimi söyledim, fazlasıyla heyecanlamıştım bunu yaparken, kahkahalar atmasada gerçekten gülüyordu.

Onunla tanışmak konuşmak istiyordum ve bunun için her şeyi yapardım. Yaptım da.

Tamam sorun yok, ben ciddi olduğunuzu sanmıştım dedi, Ben Melih ciddi değilim, dedim. Soğuk rüzgarlar esiyordu arabanın içinde, gerçekten kaliteli bir espri yapmamı beklemiyordunuz değil mi ? 13 yıldır doğru düzgün ilk defa iletişim kuruyordum, bence komikti. Gülmedi ama. Olsundu.

Adın Melih mi ? dedi, hayır dedim. Yine meşe palamudu görmüş sincap gibi bakıyordu. Taksici araya girdi, galdaş ablamı maymun ettin, la kes şakayı la dedi, o da gülüyordu. Çok mutlu bir tablo çiziyorduk arabanın içerisinde, ben mutlu olamazdım ki, ters giden bir şeyler vardı, yoksa yine hayal miydi ?

Devam mı sincap ?

Elbette hayaldi, yalnız biriydim ben, iletişim kuramazdım, arkadaşım olamazdı, konuşamazdım, susardım ve yerlere bakardım. Demek isterdim, ama değildi, en gerçek şey buydu, yanımda oturuyor ve gülüyordu. Adım elbette Melih, senin adın ne, ama dur hemen söyleme, ayça mı ? dedim. Ayça değildi.

Adım Gizem ama gerçekten istanbulluyum ben sen angaralısın heralde ? dedi.