Asansörden çıktığımızda bizi kimse karşılamamıştı, hemşireler Ardadan tahlil sonuçlarını istememiş, ameliyathanenin ışıkları yanmıyordu. Daha doğrusu katın ışıkları yanmıyordu. içeride de kimse yoktu. Herkes en alt katta olmalıydı, sonuçta elimizdeki canlı bir vaka değildi, otopsi biraz bekleyebilirdi, Arda nabız saydı, 76.

Işıkları açtım, denek ben ve arda sadece kalp atışlarımızın duyulacağı bir sessizlikte, neler olacağını düşünüyor, ne yapacağımızı bilmiyorduk.

Amfetamin taktan bir maddeydi, bu denekten kurtulduktan sonra yapacağım ilk iş, amfetamin sentezlerken bir kaç karbon atomu daha fazla bağlamak olacaktı. Beyin fonksiyonlarımız kilitlenmişti, deneğin nabzı gittikçe yükselmeye başlıyor, akciğerlerinin kaldıramayacağı kadar yüksek hızda solumaya çalışıyordu.

En alt kattan ölüsünü çıkardığımız bir denekten bahsediyoruz, vücut fonksiyonlarının çalışmaması bizim açımızdan sorun değildi, burası son teknolojiyle donatılmış bir klinik, solunum cihazı bir iki adım önümüzde duruyordu.

Bu tarz taşaklı konularda hiç bir bilgim yoktu, ben etken madde sentezleyen bir kimya mühendisiydim, burada hiyerarşi yoktu, deneklerin ölüm raporunu tuttuğum günlerde çok fazlaydı.

Ama hiç ameliyathanede bir deneği solunum cihazına bağladığımı hatırlamıyordum, ilerde de hatırlamayacaktım, bunu yapmayı Arda biliyordu. Arda ölüm raporları tutmaktan rahatsız olan bir kimya mühendisiydi, o yüzden kendine bu pis işleri seçmişti. Ardaya normal şartlarda bir benzen vererek bütün dünyayı sentezlemesini sağlayabilirdiniz ama şu anda ölümle yaşam arasındaki çizgide cambazlık yapan bir deneğin nefes borusunu keserek solunum cihazına bağlıyordu.

Arda deneği hayatta tutmaya çalışırken en alt katta açık otopsiler devam ediyordu. Otopsiler bitince yukarı çıkacaklardı, amfetaminin etkisi geçiyordu, kantine gitmem gerekiyordu, şimdiye kadar yaptıklarımız hala prosedürler dahilindeydi, elimizdeki deneği binadan çıkarabilmek için amfetamin yeterli bir uyarıcı değildi.

Normalde asla duyamayacağınız ayak seslerini, 3 kat aşşağıdan duyabiliyordunuz, dediğim gibi amfetamin vücudun fiber internetle full hd video izleyen haliydi. Kantinde beni bekleyen dolabın kapağını açtım, benim için herşeyi ultra hd 4k yapacak bir şeyler vardı, çekinmeden enjekte ettim vücuduma, ilk kalp atışımda etkisini göstermeye başlamıştı. Bir doz daha hazırlayıp Ardaya zütürüyordum.

Ardanın yanına dönerken hayatımı sorguluyordum, taktan bir işim taktan bir hayatım vardı, beynimin kimyası uyuşturucu-uyarıcı maddeler yüzünden tamamen bozulmuştu, kronik uyku problemleri baş gösteriyor, hayat gittikçe çekilmez bir hal alıyordu.

Ameliyathaneye girdiğimde Arda ve denek yoktu, elimde Arda için getirdiğim doz vardı, hiç düşünmemiştim, yeniden kanıma karışıyordu.

Az önce hayatımın ne kadar taktan olduğunu sorguluyordum, bunu yaptıkça hep daha taktan şeyler yaşıyordum. Bu böyleydi. Arda neredeydi ? Denekle beraber nereye gitmişti ? Yada zütürülmüştü ?

Bir not, işaret bırakmış olmasını umud ederek ameliyathaneyi didik didik arıyordum, hiç bir tak yoktu. bip bip bip diye bir ses duydum, bu telsizimden geliyordu, Ardaydı. Neredesin ne oldu ? demekle yetinebilmiştim, bir şeyler anlatıyordu, anlamamak için bütün sınırlarımı zorluyordum. Ne tak yemeye gitmişti oraya ?

Morga indiğimde Ardanın yanında karnında neşter izi, boynunda solunum cihazı takılı olan bir denek ve yanında ayakta duran bir denek daha vardı. Hasgibtir bu tarz bir durum için kesinlikle yeterli değildi.

Kendimde değildim, damarlarımda miligramlarca dexedrin dolaşıyordu, neler olduğunu sormak istemiştim ona, sadece soracaktım, bunu boynunu sıkarak ve ağzımdan çıkan salyaları yüzüne saçarak yapmıştım. Kötü bir fikir gibi gelmişti bana, amfetamin kullanırken dostluk ve vicdan diye bir şey yoktu bunu biliyordu, üstelik şu anda damarlarımda amfetamin değil dexedrin dolaşıyordu. Kendine gel dedi sadece, özür dilediğimi belirttim, sorun değil dedi, morgdaydık, yanımızda biri muhtemelen komada olan iki denek vardı, Ardanın boynunu sıkıp biraz bağırmış olmam gerçekten sorun değildi.

Ardaya burada ne taklar döndüğünü sordum, tekrar. Ayakta duran deneği gösterdi ve anlatmaya başladı.

Klinikte yüzlerce oda, yüzlerce yatak ve yüzlerce denek vardı, her test grubu için farklı enjeksiyon tarifeleri işleniyordu. Burada komplike ve sonuna kadar illegal bir oluşumdan bahsediyoruz. Morg başarılı ilaçların en alt kata uğramayan denekleri için kullanılırdı. Denekler stabil bir çizgi izlerken ansızın ölür ve bunun sebebini araştırmak için otopsi sırası beklerlerdi morg'da.

Denenen son ilacın canlı deneği yoktu, bütün deneklere en alt katta açık otopsi yapılıyordu, morg kapalı ve sıcaktı. Içeride 4 kişi vardı, hepside yaşıyordu. Ben, Arda, ölmek üzere olan denek ve diğeri.

Arda hızlıca planını anlattı, ölmek üzere olan deneği morgda bırakıp yaşayan canlı denekle yola devam edecektik. Elimizde kalan canlı iki denek vardı ve bunların birisini ölüme terk edemezdik, yeniden diyorum bunu insani duygularla değil, neler döndüğünü anlamak için yapacaktık.

En alt kattaki açık otopsiler bitiyordu, kanınızda miligramlarca dexedrin dolanırken çok uzaktaki şeyleri bile duyabiliyordunuz. Morga geliyorlardı.

Ne yapacaktık ? Kaçacaktık, başka hiçbir şansımız yoktu, morg kapalıydı, gelen her kimse, bir şeylerden süphelendiği için geliyordu.

Ayak sesleri hızlanmaya başladı, morga bir değil, birden fazla kişi geliyordu, hiç iz bırakmamıştık, bir şeyler ters gitmişti.

Ameliyathane dedi birden Arda, haklıydı, otopsi için ameliyathaneye gelmişlerdi ve kan izlerini görünce bu izi takip etmişlerdi, karnı ve boynu kesilmiş deneğimiz onlara bizi tam olarak nerede bulacaklarını gösteriyordu.

Size bu klinikten yürüyerek çıkan hiç kimseyi görmediğimi söylemiş miydim ? Söylemiştim. iyi hatırlayın.

Ayak sesleri morg kapısına yaklaştıkça yavaşlıyordu, içeride birilerinin olduğunu biliyorlardı ama bizim olduğumuzu tahmin etmiyorlardı. Ayak sesleri kesilmişti, kapıyı dinleyip içeriye girmek için en uygun zamanı bekliyorlardı. Ne de olsa buradan kaçış yoktu.

içeriye girdiklerinde yerde kan izleri olan bomboş bir morg görmüşlerdi. Bu nasıl mı olmuştu ?

Arda, dediğim gibi pis işleri seviyordu. Morg'daki dolaplara girdiğimizi düşünmüş olabilirsiniz. Öyle bir şeyler yapmıştık ama tam olarak bu şekilde açıklanamazdı.

Morgun kendi içinde bölümlerinin olduğu söyledi Arda, bu bölümlerde sadece ölen denekler yer almıyor, otopsilerin yapıldığı ameliyathaneye doğrudan köprü görevi görüyordu. Morg'dan ameliyathaneye geçtik, bütün herkes morgun kapısındaydı, morg'dan ameliyathaneye geçiş olduğunu bilmiyorlar mı ? dediğinizi duyar gibiyim. Bu tak çukurunda iki yıldır çalışıyordum ve benimde yeni haberim olmuştu. Size söylenen şeyler dışında bir şeylere karışmak istemeyeceğiniz kadar taktan bir yerdi burası.

Ameliyathanedeydik, kanımda miligramlarca adrenalin, amfetamin ve dexedrin dolaşıyordu. nabız saydım, 120. Bu kalbin bir saniye içinde 2 kere attığını söylüyordu, şimdi elinizi kalbinize koyun ve kalbin 4 vuruşunun kaç saniye süeceğini hesaplayın, 5 ? 10 ? işte bu 4 vuruş bir saniye içinde gerçekleşiyordu.

Arda durmak istemiyor bir an önce buradan kurtulmak istiyordu, kantine gidiyorduk, yanımıza bir şeyler almamız gerekiyordu, Arda amfetaminden vazgeçmiyor, ben ise dolapta ne kalmışsa ceplerime doldurmakla uğraşıyordum.

Bir alt kata indik, ortalık karışık gözükmüyordu, ağrı kesici deneyleri yapılan bir kattı burası, buradaki denekler en fazla ishal olurdu.

Hızlıca aşşağıya iniyorduk, sırtımda boynundan ve karnından kanlar akan bir denek vardı, kapıdan çıkacak olsaydık eğer güvenliğe bu durumu izah etmek zor olacaktı, ama bunu yapmayacaktık.

Içeriye giren insanların parçaları yakılarak küllerinin kanalizasyona döküldüğü bir oluşumda, gizli çıkışlar olmak zorundaydı, eğer olmasaydı, bu hikayenin yazarı olarak, hemen yanıbaşımıza bir tane gizli çıkış kapısı eklerdim, ama gerek yoktu, bu kapılardan bu klinikte onlarca vardı. Tahmin edebileceğiniz gibi hiçbirisinin yerini bilmiyordum.

Ardayı takip ediyordum.

Hızlıydık, fazlasıyla, Ardanın acil çıkış kapısı diye bahsettiği yerdeydik, kitaplık görünümündeydi ve bana sorarsanız bu gerçekten bir kitaplıktı. Biraz daha burada oyalanıp yakalanacaktık. Sırtımda bir denekle o kitaplığı ittiremez yada hareket ettiremezdim. Arda tek eliyle itmeyi başarmıştı. Burası gerçekten acil çıkış kapıyısıydı. Kitaplığın altında raylar vardı, sürgülü bir acil çıkış kapısıydı.

Bu kapıların yapılma sebebi ne ? dedim Ardaya. Içerde yüzlerce insanı öldürüyoruz ve bu insanlar bunu biliyorlar, yaşama içgüdüsü başkalarının hayatına son verebilmek için yeterli bir şey dedi. Bunu oturup çay ve kahve eşliğinde konuşmuyorduk, koşabileceğimiz en yüksek hızda koşarken konuşuyorduk .

Kapıların yapılma sebebini mantıklı bulmuştum, deneklerden gelebilecek tehdit ve tehlikelere karşı yapılmışlardı. Bu amaçla yapılan bir kapıdan iki denekle kaçıyorduk.

Arkamızdan birisi geliyordu ve çok hızlı koşuyordu.

Kaçabileceğimiz en gizli şekilde kaçmıştık, bundan daha gizlisi, küllerimizin kanalizasyona dökülmesiydi.

Arda sesleri duyunca yavaşladı. Bekle, dedi. Bize doğru gelen kişiden bir usb flash bellek ve bir litre civarlarında bir sıvı almıştı. Peki şimdi ne oluyordu dıbınakoyim ?

Ne oluyor ? dedim Ardaya, eğer koşmaya devam etmezsek bunu sonsuza kadar öğrenemeyeceksin dedi. Koşuyordum.

Sahiden kimdi gelen ? Ne vermişti Ardaya ?

Klinikten çıktığımızdan beri dakikalardır koşuyorduk durmadan, bu normal şartlar altında imkansız bir şeydi, gece uyumamıştık ve sırtımda 80 kiloya yakın bir meyve* vardı. Dexedrin, amfetamin ve adrenalinin mükemmel kardeşliği.

Yolun sonuna geldiğimizi etrafımızı saran lağım kokusundan anlamıştım, nereye çıkacağımızı bilmiyordum ama, çok yakında bu geçitten çıkacaktık. Hala koşuyorduk.

Yeni part gelsin mi ?

Önümüz aydınlanıyor, geçide bir yerden ışık giriyordu, dediğim gibi çok yakında dışarı çıkacaktık, Arda yavaşladı, bende yavaşladım, durduk ikimizde. Arda nereden çıkacağımızı biliyor ama bu çıkısın nerede olduğunu bilmiyordu.

Fazla vaktimiz yoktu, arkamızdan gelmeye başlamış olabilirlerdi. Işığın sızdığı yeri görüyordum, yaklaştık oraya, üzerine tahtalar çakılmış, kullanılmayan bir kapı vardı, kır o kapıyı, dedi Arda.

Defalarca denedim, kırılmıyordu, tahtalar gıcırdamıyordu bile, yaşamaya devam edebilmemiz için var olan tek çıkış kapısı, çok sağlam tahtalarla, çok sağlam çivilerle kapatılmıştı.

Arda sırtımdaki deneği yere indirirsem daha hızlı vurabileceğimi ve böylece kapının kırılabileceğini söyledi.

Kapı kırılmıştı, yoğun bir lağım kokusu ve rutubet vardı içerde. Çok az bir ışık vardı ama ilerleyebilmek için karanlıktı, Arda elini duvarlara sürtüyor, ışığı açacak bir düğme arıyordu.

Düğmeyi bulmuştu, ama çalışmıyordu, bu şekilde devam edecektik, hızımız kesilmişti, altımızda kaygan bir zemin, etrafımızda kapılar vardı, içerisi çok soğuktu. En alt kat'ı hatırlattı bana. Bir dakika ?

Başka bir yerde firmanın başka bir kliniğinde başka bir en alt kat daha olabilir miydi ? Olmuştu, burası yatakların düzeninden ve odaların sayısından anlaşılacağı üzere başka bir kliniğin en alt katıydı.

Arda bunu nereden biliyordu ? Neredeyiz dedim, cevap vermedi, kendinden emin bir şekilde ilerliyordu, nereye gittiğini biliyor, burayı çok iyi tanıyordu.

Durdu, burası benim eski kliniğim dedi. Nasıl yani ? dedim. Şu anda ne yapıyorsak aynısını önceden burada yapıyorduk, dedi.

Dexedrin, amfetamin ve adrenalinin kardeşliği de bir yere kadardı.

PEKI BIZ BURADA NE tak YIYORUZ ARDA ? dedim.

Ilk aşamada bir cevap veremedi, şuradan bir kurtulalım her şeyi anlatacağım dedi. Yukarı çıkıyorduk. Kullanılmayan bir binadaydık, her tarafı ölen insan kokuyordu. Midem bulanmıyordu ve vicdan yapmıyordum, sadece Arda'nın kim olduğunu merak ediyordum.

(bkz: ilkokullu fıkrası anlatıyorum)

Ben yeni partı yazana kadar bu fıkrayı okuyabilirsiniz beyler. Gülmeyene nickaltı girerim.

Final partlara çok yaklaştık beyler, hikaye bitmeden önce son kez okuyanlardan şuku isteyeceğim.

Kaç yüz part hikaye yazmışım, iki tık atıp şuku vereceksiniz dıbınakoyim.

Çok zor bir şey mi dıbınakoyim ?

dıbınakoyim.

Şukulayın dıbınakoyim.