Eğer bu hikayeyi okumaya niyetliyseniz vazgeçin. Birkaç entry okuduktan sonra, burada olmak istemeyeceksiniz. Bu yüzden unutun gitsin. Gidin buradan. Hala tek parçayken hemen kaçın.

Olumsuz mu ?

Ben bayamlik reyis, rezervelerinizi alın başlıyorum.

02.53 - Maslak

Sağlıklı bireyler üzerinde ilaç deneyleri yapan bir laboratuvarın en alt katındaydım. Tamamen illegal işler dönüyordu burada, yüzlerce denek yatıyordu yataklarda, üstelik bunu gönüllü olarak yapıyorlardı. Aslında tam olarak gönüllü denemez, çok büyük paralar karşılığı giriyorlardı kliniğe, iki yıldır buradaydım ve dışarıya yürüyerek çıkanını daha hiç görmemiştim.

okumayın nefesim kesildi ahiretten yazıyorum

http://www.imgim.com/scre...2016-03-23-01-46-16-1.png

Hikayeler analtıncısında mod olduğum için artık başlık açamıyorum beyler, hikaye yarım kalacak o yüzden. Kusura bakmayın.

Şaka lan şaka, sabah kaldığım yerden devam ediyorum, şu entryleri de şukulayın amk, kafamız gibiliyo hikayeyi yazana kadar, bir tık atacaksınız.

Hadi iyi geceler.

Final partlara çok yaklaştık beyler, hikaye bitmeden önce son kez okuyanlardan şuku isteyeceğim.

Kaç yüz part hikaye yazmışım, iki tık atıp şuku vereceksiniz dıbınakoyim.

Çok zor bir şey mi dıbınakoyim ?

dıbınakoyim.

Şukulayın dıbınakoyim.

Asansör durdu. Ardayla birbirimize bakıyorduk. Kapı açıldığında bizi test ekibi karşılayacak, bununla eş zamanlı olarak bir genel cerrah ameliyathanede eldivenlerini giyiyor olacaktı. Hemşireler deneğin tahlil sonuçlarını Arda'dan isteyecek, otopsi başlayacaktı.

Biliyordum, çünkü benim işim buydu, o karşılama ekibinde çok bulunmuştum, prosedürlerin nasıl işlediğini en ince ayrıntısına kadar kafamda canlandırdım. Elimizde kalan son canlı şeyin ölmesine izin veremezdim, amfetamin kimyasal formülünün hakkını vermeye başlamıştı.

Bu sırada asansörün kapısı açıldı.

ilaç deneklerin beyin fonksiyonlarını kilitlemiş, ölürken onlardan hiç bir bilgi alınamamıştı, bu deneyin tekrarlanması gerektiğini söylüyordu, etken maddede sıkıntı olduğunu biliyordum, 100 denek 100 ölü, ölürken neler hissettikleri umrumda bile değildi, bu deney tekrarlanamazdı, etken maddeyi değiştirmemiz gerekiyordu. Yukarı çıktım, labaratuar yeni deney için, aynı ilacı yeniden üretmeye başlamıştı bile, dediğim gibi burada ölümlerin pek bir önemi yoktur.

Hepsi buradaydı, sağlıklı yüz denek, yüz ceset olma yolundaydı, en alt katta hiçbir şeye müdahele edilmezdi, sonuçta ilacın ne şartlar altında öldürücü olduğunu da öğrenmemiz gerekiyordu, bütün firma çalışanları kayıt cihazları, not defterleri video kameralarla deneklerin neler hissettiğini, ölümün pgibolojik sebeplerini anlamaya çalışıyordu. Deneklerin yaşaması için hiç bir çaba sarf edilmiyordu.

Zaten burası bir hastane değildi, burası hastanelerde insanlar ölmesin diye ilaçlar üreten bir firmanın test kliniğiydi. Ölüm böyle bir yer için en büyük gerçekti.

Sorun ölmeleri değildi, bu en çok alıştığımız şeydi. Hepsi bir gün ölecekti, saf etken maddeyi katalize etmeye çalışan bir karaciğer için biçilebilecek en uzun ömür 12 aydı zaten. Sorun şuydu, hepsi ölüyordu ve hiçbirisi beyin fonksiyonlarını kullanamıyordu.

Etken maddede bir hata vardı bunu biliyordum, incelemek istemiyorlardı, etken maddede problem yok diyip geçiştiriyorlardı, firmanın kimya departmanını aradım, olumsuzdu. Bir şey biliyor gibiydiler, bir şey saklıyorlardı.

Dışarı çıktım, sigara içmem gerekiyordu, çok fazla düşünmüştüm, niye böyle olmuştu, öleceklerdi zaten, hayır, bu sefer bir şey olmuştu ve farketmiştim. Firma bilinçli olarak denekler üzerinde başka deneyler mi yapıyordu yoksa ? Yeni bir uyuşturucu mu geliştiriyorlardı ?

Bu tarz yerlerde çok büyük şeyler olabilmesi için, gerçekten çok büyük şeyler olması gerekiyordu. Lisede en yakın arkadaşınızın bayılması çok büyük bir şey olabilirken, burada çok büyük bir şey için kitle ölümlerinden bahsetmek gerekiyordu.

Etken maddenin tedavi edici özelliği olmadığının, teorik test sonuçlarında yazdığını söyledi Arda. Peki biz neyi deniyorduk ? Bu tak neye yarıyordu ?

Ardaya bir sonra ki planının ne olduğunu sordum, hala asansördeydik. Onu sen düşünecektin, dedi. Sırıttım. Elimizde kalan tek canlı denek birazdan gerçekten canlı canlı otopsiye alınacaktı. Arda nabız saydı, 68.

En alt kat gerçekten çok soğuk bir yerdi, bu özel olarak sağlanmıyordu, yerin metrelerce altında, güneş görmeyen bir yerden bahsediyoruz. Asansördeki sıcaklığın nabzın artmasına etkisi es geçilemezdi. Asansör durdu, hala bir planım yoktu.

02.53 - Maslak

Sağlıklı bireyler üzerinde ilaç deneyleri yapan bir laboratuvarın en alt katındaydım. Tamamen illegal işler dönüyordu burada, yüzlerce denek yatıyordu yataklarda, üstelik bunu gönüllü olarak yapıyorlardı. Aslında tam olarak gönüllü denemez, çok büyük paralar karşılığı giriyorlardı kliniğe, iki yıldır buradaydım ve dışarıya yürüyerek çıkanını daha hiç görmemiştim.

En alt kat ölüm demekti, buradan kurtuluş yoktu. Her ilacın en alt kat yolcusu olurdu, ama şu anda burada bulunma sebebim, son denenen ilacın bütün deneklerinin en alt katta oluşuydu.

Kantine girdiğimde boş olduğunu sandım ama yanılmıştım, siyah deri koltuğun arkasından biri bana sesleniyordu. Sesini tam seçememiştim ama onun kim olduğunu biliyordum. Ardaydı.

Ardayla iki yıldır beraber çalışıyorduk, düşündüğünüzün aksine erkek değildi, kızdı. Bir şeyler döndüğünü söylemek istedim ona, bir yandanda bu mükemmel sessizliği bozmak istemiyordum.

Sessizliği bozan Arda oldu. Büyük bir şeyler oluyor dedi. Bingoo ! O da farkındaydı. Hayır dedim, bilmiyosun dedi, yeniden hayır dedim.

Çünkü çok büyük bir şeyler oluyordu.

Ardaya bakıyordum. O çok uzaklara bakıyordu. Neler düşündüğünü tahmin edebiliyordum. Aynı şeyleri düşünmesekte aynı şeylerden korkuyorduk, kitle ölümleri. Bu cümleyi ikinci kere tekrar ediyorum, ne olduğu hakkında bir fikriniz var mı ? Yok.

Kitle ölümleri kliniğin kronik çıkmazıydı. Denekler hızla ölmeye başlar ve etken maddenin etkilerine dair veriler alınamazdı. Bu ölümler yeni ölümleri doğurur, etken madde her denek grubu için yeniden düzenlenir, denekler yine ölür, ve yeni denekler için etken maddeler yeniden düzenlenirdi. Bu kısır döngü sonucunda firma sahipleri bir şekilde çok para kazanırlardı.

Insanlar sadece ölüyor, ölümleriyle ilgili tek bir veri toplanamıyordu. Nasıl oluyordu da para kazanıyorlardı ?

Arda birden ayağa kalktı, deneklere bakmaya gidiyorum benimle gel, dedi. En alt kata gidiyorduk. O taktan yere gitmek istemiyordum, en azından amfetamin tamamıyla kanıma karışmadan.

Merdivenlerdeydik, yüksek teknolojiyle donatılmış bir binada olmamıza rağmen asansör yıllardır çalışmıyordu, en alt kata çok nadiren indiğimden bu ekgiblik benim için hiç sorun olmamıştı.

Deneklere bakıyorduk, temiz ölmüşlerdi. Bundan tam 3 ay önce, yeni bir tansiyon ilacı deneniyordu, etken madde bazı deneklerde tepkimeye girmiş, denekler gözleri, dudakları, beyinleri patlayarak ölmüşlerdi. Bunlar gerçekten temiz ölmüşlerdi. *

Dışardan bakıldığında normal plaza görünümünde olan bu ölüm yuvasının kendine ait bir kantinide bulunuyordu.

Kantin dediğime bakmayın, bir ilaç firmasından bahsediyorum, lsd, eroin, kokain ve aklınıza gelebilecek bütün kimyasal maddeleri sentezleyebiliyorduk. Kantinde ölümcül olmayan dozlarda madde kullanan çalışanlar bulunuyordu, hergün onlarca insanın ölümünü izleyip, ölüm evrelerini ve en sonunda ölürken neler hissettiklerini kaydediyordunuz. Ayık kafayla yapılacak iş değildi.

En alt katta bizden başka iki yüz kişi vardı, bu kötü haber, yarısı ölüydü, bu iyi haber. Arda deneğin yanına koştu, nabız saydı, 42. Ölmeden önce onu kurtarmalıydık, bunu insani duygularla değil, neler olduğunu klinikten habersiz ona sorabilmek için yapacaktık. Karaciğerlerimizde katalize edilen amfetamin çoktan beynimize zerk etmişti. Bu kafayla her şeyi yapabilirdiniz, vicdan hariç.

Otopsiler hızlanmış, bize doğru geliyorlardı, eğer 20 dk içinde bu deneği buradan kaçıramazsak, en alt kat ilk defa kan kokacaktı. Bunu deneyecektik, amfetamin bize yardım edecekti.

Amfetamin ülkemizde yasal olmayan bir kimyasal madde, insanlar bu yüzden onu uyuşturucu madde diye nitelendiriyor, tam aksine, amfetamin bir uyarıcı maddeydi, çalışma prensibi uyuşturucu maddelerin tam tersi yöndeydi, ve beyinlerimizde miligramlarca dolaşıyordu.

Arda geldiğinde elinde bir neşter takımı vardı, hiç beklemedi, açıklama bile yapmadı, neşteri deneğin kaburga kemikleriyle 90 derecelik açı yapacak şekilde deneğin karnına doğru çekti.

Vücudunun tam ortasında kırmızı çizgisi olan bir deneğimiz vardı artık. Ne tak yediğini anlamaya çalışıyordum. Bağırdı, SEDYE GETiRiNN !! Hagibtir tam burada kullanılmak için oluşturulmuş bir küfürdü. Hizmetliler sedye getirdi, 15 dk sonra yeniden göz göze geldik. Bana baktı, yüzümde kabız bir ifade olduğundan emindim. Ne yani, iki yıldır buradasın ve hala bir asansör olduğunu bilmiyor musun ? dedi. Suratındaki ifade bana amfetaminin dozunu bundan sonra artırmam gerektiğini söylüyordu.

Çevreme bakındım, deneği buradan çıkarmanın imkansızlığını kabul etmek istemiyordum, malesef bu böyleydi, beynim normal seyrinden 2 kat daha hızlı çalışıyordu ama yine de aklıma hiçbir tak gelmiyordu. En iyi ihtimalle deneği alt kat kapısına getirebilirdik, çıkmamız gereken 4 kat merdiven ve taşımamız gereken yarı ölü bir insan vardı. Ardaya planını soracaktım, o da bir tak bulamayacak, yarın yeni deneklere aynı etken maddeyi enjekte edecektik. Amfetamin kullanıyorken asla vicdan yapamazdınız.

Ardaya döndüm, yoktu. Bütün her şey yolunda gidiyor olsaydı eğer, bunu pek umursamazdım. Hızla akıp giden 20 dk'mız, çıkmamız gereken 4 kat merdiven ve taşımamız gereken yarı ölü bir denek vardı. Şu anda burada olmaması, olabilecek en taktan şeydi.

Amfetamin taktan bir maddeydi, bu denekten kurtulduktan sonra yapacağım ilk iş, amfetamin sentezlerken bir kaç karbon atomu daha fazla bağlamak olacaktı. Beyin fonksiyonlarımız kilitlenmişti, deneğin nabzı gittikçe yükselmeye başlıyor, akciğerlerinin kaldıramayacağı kadar yüksek hızda solumaya çalışıyordu.

En alt kattan ölüsünü çıkardığımız bir denekten bahsediyoruz, vücut fonksiyonlarının çalışmaması bizim açımızdan sorun değildi, burası son teknolojiyle donatılmış bir klinik, solunum cihazı bir iki adım önümüzde duruyordu.

Dediğim gibi en alt kata bu gün inmemin sebebi çok extrem bir durum olmasıydı, ben deneklerden bilgi alıp rapor tutan birisiydim, şimdiyse elimde canlı canlı kesilmiş bir denek vardı.

Arda en alt kat'ta çok çalışmıştı, otopsi yapmayı biliyordu, açık otopsi taktan bir şeydi, sadece yüzeysel bilgiler sağlıyordu, bazı denekler seçilip, yukarıda ameliyathane ortamında gerçek otopsiye alınıyordu, deneği asansöre bu bahaneyle bindirmiştik, yaşadığından hala haberleri yoktu. Arda nabız saydı, 54. Karnını kestiğimizi biliyordu ve birazdan canlı canlı otopsiye alınacağını düşünüyordu, böyle düşünmesi adrenalin seviyesinde artışa, buda kalp atışlarının hızlanmasına neden olmuştu. Bizi duymuş, yorumlamış ve korkmuştu. Beyin fonksiyonları çalışıyordu. Her şey yolundaydı.