Herkes son rezervelerini alsın beyler. Bu hikaye bu gece bitiyor.

Finali merak ediyorsanız rezervelerinizi alın. Başlık trendden düştükten sonra bulması zor oluyor.

Açıklamam gereken bir diğer şey ise final part'ın başına "Final Part" yazacağım. "Final Part" yazısını görmeden hikayeden ayrılmayın.

Teşekkürler .

Devam mı şair ?

Ağır ilaç tedavileri devam ediyordu, kış bu sene çok sert gelmişti, bütün günü odamda geçiriyordum, klişe yemeklerimi ve ilaçlarımı bırakıp gidiyordu, hava çok soğuk olduğundan bahçeye çıkarmıyordu beni, banka oturup onu izlemeyi çok özlemiştim. Sürekli üşüyordum, odam çok soğuktu.

Zemheri bu odada ölmüştü, belkide lakabının azizliği odanın soğumasına neden olmuştu. Bilmiyordum. Eldiven istemiştim klişeden, ellerim üşüyordu. Cevap vermemişti, uzun süredir konuşmuyordu benimle klişe.

Geceleri adam bir şarkı dinliyordu koridorda, yürümüyordu artık, ayak seslerini özlemiştim adamın. Aşıktım Toprak'a,ısrarla irademi kemiriyordu hala.

Kolları uzun gelen, uzun kollu kazaklar, kar taneleri, yağmu damlaları, ilaçlar, adamın dinlediği şarkı ve klişenin getirdiği yemekler.

Başlarda eğleniyordum burada, arada dayakta yiyordum ama şimdi sadece odamdayım ve klişenin getirdiği yemekleri yiyorum.

Devam mı şair ?

Zihnim ilaç tedavisine cevap vermeye başlıyordu, Zemherinin ölümünü kabul etmiştim önceden, şimdiyse onun hiç olmadığını kabul edebiliyordum.

Soğuk birisiydi Zemheri, babam gibiydi, babam ziyaretime gelmemişti hala. Ne zaman gelecekti ? Geldiğinde bu şehirde olmazsam ne yapacaktı ? Bilmiyordum.

Kardeşlerim ? Annem ? Onlarda gelmemişti hala. Gelmeyeceklerdi de.

Aklıma şehirdeki güzel günlerimde klişeyle dinlediğimiz Cem Karaca şarkısı geliyordu.

"Anam, babam, bacım, gardaş zor günümde el olur"

Devam mı şair ?

Devam.

Adam da bir şarkı dinliyordu geceleri, sadece çok uzaklardan sesi geliyordu, dinleyebilseydim şiir yazardım belki. Yazmazdım. Hiçbir şey yapmak istemiyordum. Canım çok sıkılıyordu. Ne zaman kaçacaktım buradan ? Kaçabilecek miydim ?

Geceler yalnız ve sessiz geçiyordu hep. Çok uzaklardan gelen bir şarkı cızırtısı, gerisi hep boş.

Dün gece böyle olmamıştı. Odamın kapısında birisi gelmiş, apımı tıklatıyordu.

Toprak gelmişti, son kez özür dileyecekti heralde, affetmeyecektim onu. Yalnızlığımla da yaşardım ben, aşıktım zaten hala, onu affetmem hiçbir şeyi değiştirmeyecek, irademi kemirmeye devam edecekti. En azından ben öyle düşünüyordum.

Kapıya yöneldim. Ve bende tıklattım kapıyı. O da tıklattı. Bunu bir süre devam ettirdik. Sen misin Toprak ? dedim. Hayır dedi.

Sesini ilk defa duyuyordum, adam mıydı yoksa ? Adam umursamazdı beni. Adam değildi. Kimsin dedim ? Cevap vermedi. Hiç heyecanlanmamıştım aslında, isterse klişe gelsindi. Sadece kim olduğunu merak ediyordum. Bütün hislerimi kaybetmiştim zaten artık, ne üzülebiliyordum, ne mutlu olabiliyordum, tedavi zihnimin derinlerinde yatan yaraları sarmaya çalışırken, benliğimide alıp zütürüyordu.

Merak ediyordum hala, bir ceset nasıl merak ederse öyle merak ediyordum bende. Niye gelmişti ? Soracaktım.

B: neden geldin ?

A: kimin geldiğini bilmiyorsan, niye geldiğimin senin için bir önemi olmamalı tombul

B: kimsin ?

A: önce niye geldiğimi söylesem ?

B: benim için bunun bir önemi yok

A: şaka yaptım, arada böyle binliklerim vardır benim

A: esra erol izleyelim mi ? sakallı da uyuyor zaten ? ha ?

B: (enlargeyourpenis ti gelen, ona bu şehirde tanrı derlerdi, öyle duymuştum, arada böyle binlikleri vardı onun) sen misin Alper ?

A: benim, eti cinlerim bitti, sende var mı ?

B : maalesef alper, benim cinlerim tanrılar liginde oynamıyor.

A : biliyorum olmadığını, arada böyle binliklerim vardır benim, gidiyorum şimdi, sakallı uyanmasın

21:00'da görüşmek üzere.

Beyler bana müsade, buraya kadar okuyan şukulayan herkese teşekkürler.

Şimdi, girdiğim ilk entry'den beri çeşitli kombinasyonlarla yazar arkadaşların tahmin etmeye çalıştığı, nasıl olacağını benim bile tam olarak kestiremediğim final partlar'ı yazma zamanı.

Ben gelene kadar buraları canlı tutalım beyler, 20-25 tane final part yazıp geliyorum. Final partları okurken, entry'nin başında "final part" yazısını görene kadar terk etmeyin hikayeyi. Bunu ikinci kez söylüyorum.

Ben bayamlik reyis, rezervelerinizi alın, finali yazmaya gidiyorum.

21:00 'da görüşmek üzere.

Unutmayın beyler 21:00 da görüşmek üzere.

Ben gelene kadar " bayamlik Final REyiZZZ "

Şeklinde rezerve alırsanız başlıkta biraz canlanır.
Final partların ilkini yazdım.
Geriye kaldı 24 part.

21:00 da burada olun beyler.

Son kez öpcük öpcük.

Son 30 dakika beyler.

Birazdan final partları girmeye başlıyorum.

Devam mı şair ? Devam.

Alper gelmiş miydi gerçekten ? Ölmeden önce onunla konuşabilmiş miydim ? Tedavi çok ağır geçiyordu. Beynim kimyasal bir çöplük haline gelmiş, sanrıların biri bitiyor, diğeri başlıyordu.

Eskiden de sanrılar görüyordum, ama onları gerçek sanıyordum, şimdi ise bu gördüğüm şeylerin birer sanrı olduklarını iliklerime kadar hissedebiliyordum.

Bunun farkına ilk ne zaman varmıştım ? Zemheriyi öldürdüğüm gün varmıştım. Zemheriyi ne zaman öldürmüştüm ? Daha doğrusu Zemheriyi öldürdüğümü ne zaman hayal etmiştim ? Hiçbir şey bilmiyordum, takvim olmadığımı, yalnızca bir deli olduğumu defalarca belirtmiştim size.

Bir takvimim vardı ama. Saatimde, saatimi klişe benden almasın diye saklamıştım, klişenin bir zamanlar 24 saat içinde 3 gün ilerlettiğini anlatmış mıydım size ? Anlatmıştım.

Devam mı şair ? Devam.

Kolumda değildi saatim, klişe saatimi bulmasındı. Odamda sanrılar, ve soğukla mücadele ederken bir de Zemherinin gerçe olmadığını öğrendiğim zamanı merak etmeye başlamıştım.

Saat 04:36, tarih 18 şubat, Pazartesi. Her güne ait bir anı bırakmıştım zihnimde. Saya saya geriye gidiyordum.

Perşembe, bütün herşey perşembe günü düzelmeye başlamıştı, her şey perşembe günü taka sarmaya başlamıştı.

Perşembe, vernik kokan odamda cinayet. Katil benim, ama kimseyi öldürmedim.

Benliğim tavana asılı bir halat gibi titriyor, üşüyorum ve klişe eldivenlerimi hala getirmedi.

Devam.

Kaç zamandır buradaydım ? Hangi gün geldiğimi bilmiyordum, bu durumda yatağımın altına sakladığım ama aslında kolumda olması gereken saat hiç bir işe yaramıyordu.

Soracaktım klişeye, her ne kadar ölüyor olsamda bunu soracaktım ona. Bu pgibolojik koğuşlarda tamı tdıbına kaç gün geçirdiğimi bilmek benim en doğal hakkımdı, delilerinde hakları olur.

Klişe diye bağırıyordum odamda, yanıt gelmemişti. Ama klişe gelmişti. Neredesin klişe kaç zamandır ? Neredesin sen ? dedim.

Ne oldu tombul neden bağırıyorsun ? demekle yetindi klişe. Aramız yine düzeliyordu. Eskiden severdi beni klişe, yine sevecekti.

Kaç zamandır buradayım klişe ben, kaç gündür bu pgibolojik koğuşlarda yatıyorum klişe ? Söyle bana klişe, bir hafta oldu mu ? Üç hafta ? Kaç zaman oldu klişe ?

Klişeye buunları sorarken soğuktan titremeye başladım. Soğuk iliklerime kadar işliyordu. Eldivenlerimi getirmediği için kızacaktım ona, öncesinde kaç zamandır burada olduğumu öğrenmek istiyordum .

Üç aydır buradasın tombul, bakmadın mı saatine ? dedi klişe. Saatimden haberi vardı, almamıştı. Duraksadım birden. Üç ay mı ?

Üç ay boyu iliklerimde hissettiğim sanrılar şimdi bitiyor muydu yani ? Defolup gidecekler miydi ? Başım ağrıyordu. Başım çok ağrıyordu, ellerimi hissetmiyordum soğuktan, ama zihnim yanıyordu.

Yanan zihin parçası kabardıkça kabardı, hayal kırıklıkları yeniden beden buldu, çöktü omzuma.