Daha da aşık oluyorum, gerçek sanıp sanrıları
Iki söz söylemeye yok halim,
Iki çoğrafya arası ebedi yalnızlık
Zihnimde acı yetişir, kararsızım
'Sen' adlı noktalama işareti, cümlemi hep manasız kıldı.

Yazmıştım. Üstelik şarkı bile dinlemeden yazmıştım. Ağlamaya başladım hemen, dediğim gibi, deliler mutluyken ağlar.

Herkese iyi geceler beyler, çok sağolun okuduğunuz için.

Entry giren
Şukulayan
Kafa patlatan
Yorum yapan
Up'layan
Daha doğrusu kendini hikayeye ait hisseden herkese teşekkürler.

Ben bayamlik reyis, yarın devam etmek üzere aranızdan ayrılıyorum, ben gelene kadar rezervelerinizi alıp beklemeye başlamış olursanız sevinirim.

Tekrardan Teşekkür Ederim.

Günaydın beyler hazır mıyız ? Devam mı ? Okuyor muyuz ?

Tamamdır, kahvaltı yapıp geliyorum 4-5 dakkaya

Öpcük öpcük

Klişe geliyordu, henüz görmemiştim onu ama ayak seslerini duyuyordum. Bu saatte bu koridorda yalnızca klişe yürürdü. Başkası değil. Ayak sesleri yaklaşıyor, klişe hızlanıyordu. Tam kapıya gelince durdu klişe, gözyaşlarını siliyordu, ağladığını bilmemi istemezdi. Kapıda biraz bekledikten sonra içeri girdi klişe. Yalnız değildi, artık tekbaşına odama girmeye o da korkuyordu.

Hiç konuşmadı benimle. Göz göze bile gelenedik onunla. Yanındaki adama bir şeyler anlatıyor, duvarlarla ilgili bir şeyler söylüyordu. Süngerleri yenileyeceklerdi, bunu biliyordum zaten. Anlamadığım klişe neden konuşmamıştı benimle ? Küsmüş müydü ? O dövmüştü beni, o küsmüştü bana. Klişe kendi kendine çalıp kendi kendine oynuyordu, deliydi klişe.

Klişe odadan çıkmadan önce süngerleri tamir edecek olan adama dönüp beni göstererek, ondan korkma üzerinde hareket etmesini engelleyen bir deli gömleği var, seni rahatsız edemez, en fazla ses çıkartır dedi. Bu gömlekten nefret ettiğimi biliyordu klişe, bu gömlekten kurtulabildiğimi de..

Ne yatarsın be galdaş, deliyik hepimizde, sen neden yatarsın ? dedi tamirci. Yanıma gelmiş, acıyan gözlerle tepeden bakıyordu bana. Korkmamıştı benden, zaten korkulacak bir yanım da yoktu benim. Zemheriden korksundu o, onun burada olduğunu öğrenirse olacaklardan korksundu, beni boşverip işini yapsındı.

Telefonu çalıyordu tamircinin, arayan bir taksiciydi, akşam dönerken onu alacağını söylüyordu taksici. Bundan bir şey anlamak zor, insanlar bir saniye sonrasında olacakları bile bilemiyorken, saatler sonrası için planlar yapıyorlardı...

Tamirci taksiciyle konuşurken Zemheri bahçenin diğer ucunda, tamircinin gelmiş olabileceğini tahmin ediyor odama doğru uzun adımlarla yürümeye başlıyordu.

Ellerimi gömlekten çıkarmıştım. Geliyordu..

Yeni partı yazıyorum beyler, elleriniz f5'te, kalbiniz benimle olsun..

Devam mı şair ?

Değer miydi ?
Bir kaçış uğruna bir adam öldürmeye ?

Üstelik öldürmemizin doğrudan yada dolaylı olarak kapıdan çıkıp gitmemize hiç bir yardımı dokunmayacakken.

Neden kendimi sorumlu hissediyordum ? Geliyor muydu Zemheri ? Geldiğinde ne yapacaktım ? Olanları mı izleyecektim ?

Zemherinin ayak seslerini duymaya başladığımda tamirci dinlenmek için ayaklarımın dibine oturup bana bir şeylerden bahsetmeye başlamıştı. Ona buradan kaçması gerektiğini söyleyip hayatını kurtarabilirdim, ama yapmayacaktım, onu kendi ellerimle öldürürdüm ama bunu yapamazdım.

Defalarca kurtarmışlardı hayatımı, defalarca dikmişlerdi bileklerimi, her diktiklerinde yeniden kesmiştim bileklerimi. Kendimi ne zaman hazır hissetsem, yeniden ölmek istemiştim, ne zaman ölmek istesem gözlerimi bir yoğun bakım ünitesinde açmıştım. Sevmezdim doktorları, bir tanesi hariç. Toprak, aşık olmuştum ona. Deliler böyledir işte, asla olacak olanları düşünmezler, onlar için önemli olan geri plandaki şeylerdir her zaman.

Kendimi yeteri kadar dinlemiştim, biraz da tamircinin anlattığı şeylere kulak vermek istedim.. Herkesin bir hikayesi vardı bu hayatta, ben onun hikayesinin son saniyelerine tanıklık edeceğim için üzgündüm, başlarını izlemediğiniz bir filmin sonunu izlemek gibiydi bu, tamirciyi dinlemek istiyordum, kendimi değil, ağzını kapattım iç sesimin, ölümün önceden hissedilip hissedilemeyeceğini merak ediyordum, ben sustum o konuşmaya başladı..

Uzun uzun az part mı ? Kısa kısa çok part mı beyler ?

Nasıl isterseniz öyle atayım, bir şey değişmez benim açımdam ?

Sigarasını yaktı tamirci. Bende sigara içerdim, normal bir insandım eskiden, evden çıkmadan önce aynada saçlarımı düzeltir, parfüm sıkardım, güzel anılardı bunlar, aniden yaşamaktan vazgeçmiştim, sigaradan vazgeçmek emin olun bunun yanında hiçbir şeydi.

Sende içiyon mu sigara, vermezler burada sana yapayım mı bir kıyak ? dedi tamirci.

Ellerimin bağlı olduğunu düşünüyor, sigara içebilmem için gömleği çözmek için yardım etmeye hazırlanıyordu.

Deliyim ben, gerizekalı değil dedim ellerimi birbirine vurarak. Korkmuştu, ama sevmişti beni. Bir sigara uzattı, yakmaya çalıştı, olmadı. Sürekli ıslanıyordu sigara, vernik mi damlıyordu tavandan ?

Süngerleri yapıştırmak için duvarlara sürmüştü bunu. Damlıyordu, yanmıyordu sigaram. Dinliyordum onu.

Aahah yazdığım partlar birisinin annesine giriyor heralde beyler, ısrarla çükülüyor, hikayede gibiş olmadığı için fazla kızgın olmalı ahahajec annene selamlar delikanlı *

Not : birbirinize destek olup girilen entryleri rezerveleri şukulayın beyler, tabi hikaye entrylerinide bu muallakye pirim vermeyelim. Ben bir sigara içip geliyorum hemen.


Yazabildiğim kadar hızlı yazacağım beyler. Bekletmek değil amacım. Hadi up up uo up !!!

Abi inanmayacaksınız ama internet gitti. Kusura bakmayın, internet kafedeyim amk. Herkes lol oynuyor etrafımda, bende hikaye yazacağım sizlere, dota2 oynayanlarda var arada, güzel kombat yakalarsam izlerim, puck reyise selam olsun buradan.

Muhtemelen bu klavye, tarihinin en edebi cümlelerini yazacak bir word dosyasına. Tekrar kusura bakmayın

Çok şey yaşamıştı tamirci, çocukları, karısı, çaresizliği, ailesi, çabası, inadı, azmi..

Kısacası tamirci herşeydi. Herkes olmuştu tamirci, bütün bir insanlığı temsil ediyordu gözümde, herkes çaresizdi bu dünyada, bir gün hepimiz ölecektik, hala yaşıyor olmamız ölmeyeceğimize garanti oluşturmuyordu hiçbir zaman.

Seviyordu çocuklarını, babam gibi değildi, beni bıraktığı gibi hasta çocuklarını bırakıp gitmemişti tamirci. Oğlunu anlattı, kızını anlattı, fakirdi tamirci. Hepimiz gibi. Hiç kimse zengin değildi bu dünyada, paylarımıza düşenleri tüketerek ölmeyi bekliyorduk işte. Sabırsız biriydim ben, bekleyememiştim, ama tamirci bekliyordu, yaşamaktan çekinmiyordu. Korkmuyordu benim gibi.

Onun için bir şeyler yapabilir miydim ? Hiç tanımadığım birisi için şu anda bu yatakta yatmama neden olan şeyi yapabilir miydim ? Onun hayatını kurtarabilir miydim ?

Zemherinin ayak sesleri odada yankılanırken bunları düşünüyordum.

Okuyor muyuz beyler ? Devam mı şair ?

Devam.

Tamircinin ölmesi bütün insanlığın ölmesi demekti. Kendimi öldürebilirdim, bir insanı da öldürebilirdim. Ama asla buna izin veremezdim. Ölmeyi hak etmiyordu tamirci. En azından şimdilik, bu odada, taktan bir amaç uğruna.

Ben buradan illaki kaçacaktım, ölmesine gerek yoktu tamircinin.

Odam vernik kokuyordu, tamirci sigara içiyordu, sizin anlayacağınız odam kötü kokabileceği kadar kötü kokuyordu.

Bu taktan kokuya bir de kan kokusu eklemek istemiyordum. Tamirci ölecekse bile bunun kanı akmayacak bir şekilde olmasını istiyordum.

Zemherinin elinde nereden bulduğunu anlayamadığım bir bıçak vardı. Zemheri ölüm kokuyordu.

Severdi beni, öldürmeyi sevdiği kadar beni de severdi Zemheri. Yavaş yavaş yaklaşıyordu tamirciye, yavaş yavaş geliyordu yanımıza.

Klişede kapıdan olacakları izliyordu bu sırada, giremedi içeriye, korkardı Zemheriden .

Klişe beni birazdan dövecekti, ama bunun bir önemi yok. Elimdeki bıçaktan akan kanlar Zemheriye aitti. Ölüyordu Zemheri, tamirci işini yapmaya devam ediyor, klişe tamirciye daha ne kadar süreceğini soruyordu bu işlemin.

Zemherinin ölmesini umursamamışlardı, Zemherinin cesedini çiğneyerek yanıma geldi klişe, bu onun için o kadar önemsizdi ki, niye yaptığımı sormamıştı bile.

Görmemişlerdi Zemheriyi öldürdüğümü, hiç görmemişlerdi zaten onu. Klişe korkmuyordu Zemheriden, zaten Zemheriyi burada bir tek ben biliyordum, bunu itiraf etmek zor ama Zemheri diye birisi yoktu zaten .