Hastanedeki günlerim yalnız geçiyordu, burada tekil durumda olmaktan bahsetmiyorum ama, yalnızlık farklı bir şeydi.

Özlüyordum istenileni, kaçış planımı yapmamıştım ama, yapacağım zaman bu plana istenileni kaçırmak maddesinide ekleyecektim.

Hastanedeki sürem dolmuş, şehre gelmiştim, odamdaydım ve Zemheriyle oturuyorduk.

Korkuyordu, biliyordu yine ölmek isteyeceğimi. Ama öncesinde kaçmam gerekiyordu buradan, bunu da biliyordu Zemheri.

Ben yokken yaptığı kaçış planlarından bahsetti uzun uzun, yaptığı ilk plan koridorun sonunda bitiyordu, eğer bir gün koridorun sonuna kadar kaçmam gerekirse bu planı uygulayacaktım ama şimdi değil. Zemherinin susmasını istedim, dinledikçe acıyordum ona. Deli değildi Zemheri, gerizekalıydı, buna emin oluyordum artık.

Okuyor muyuz beyler ?

Devam mı şair ?

Şair'in yanına gidecektim, istenilene şiir yazmak istiyordum, şair öğretirdi bana şiir yazmayı. Yanına yaklaştığımda yolcu diye seslendi bana, buradaki herkes bana tombul derdi, neden yolcu demişti durduk yere ? Çok kısa süreliğine merak etmiştim bunu, bana herkes tombul diyordu ama ben 73 kiloydum. Tombul da saçmaydı sonuç olarak. Ben bunları düşünürken anlatmaya başlamıştı şair :

Sevişeceksin yolcu, şarkıları şiar edeceksin kendine, işte o zaman hisli şiirler yazabilirsin demişti şair.

Anladığım kadarıyla şiir yazabilmem için şarkı dinlemem gerekiyordu. Cem Karaca şarkıları vardı klişede. Cem Karaca olur muydu acaba ? Cem Karaca dinlenerek şiir yazılabilir miydi ? Sorsa mıydım ? Sormamıştım, nereden bilecekti ki, deliydi işte.

Yukarı çıkıp hadi şarkı dinleyelim klişe, dedim. Ne dinleyelim tombul bende sadece Cem Karaca var, dedi. Bilmem ki, sen aç dinlerim ben, dedim. Telefonunun ekranına dokunarak bir şeyler yaptı klişe, şarkı çalmaya başlamıştı.

Şarkı bittiğinde istemsizce gülüyordum, klişe ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Dinlediğimiz şarkıyla şiir değil, devrim yapılırdı. Olmazdı, değiş dedim klişeye. Değişti klişe.

2. açtığı parça güzeldi klişenin, tekrar dinlemek istedim, bir daha, bir daha, doymuyordum şarkıya, çok beğenmiştim, evet bu şarkıyla şiir yazılabilirdi, şarkının adının Cem Karaca- Namus Belası olduğunu öğrenip hemen kağıt kalem istedim klişeden, şiir yazacaktım hemen.

Up up up up !!

Evet beyler, yazar başlığı uplayarak can çekiştiğini söylüyor size. Part yazmak yerine uplamakla uğraşıyor. Neden ? Çünkü uplamıyorsunuz.

yannan öpcük.

Kalemi elime aldığımda hissettiğim şeylerle şarkının sözlerini anlamaya başladığım anda hissettiğim şeyler çok farklıydı.

Düştüm mapus damlarına öğüt veren bol olur,
Toplasam o öğütleri burdan köye yol olur.
Ana baba bacı kardaş dar günümde el olur. diyordu Cem Karaca.

21 yaşındaydım ben, bu 21 yılda o kadar çok öğüt dinlemiştim ki, zaten ben bunları hayatta yapamam diyip kesmiştim bileklerimi.

Annem, babam, ablam, kardeşlerim ? Neredeydiler ? Zor günümde değildim, zor bir süreçteydim, kaçacak olmasam yıllar sürecekti belkide, neden hala gelmemişlerdi ? Merak etmiyorlar mıydı beni ? Babam peki ? Onu çok özlemiştim, babamı geç tanımıştım, aslında tanıdığımı sanmışım. Yalanmış.

Devam mı şair ?

Hemen bir sigara içip geliyorum beyler, önümüzdeki partlar eğlenceli olacağa benziyor, bol bol güleceğiz. Hadi içip geliyorum ben.

Öpcük öpcük..

Şiir yazma denemesi Vol48'te yalan olmuştu anlayacağınız. Zemheri geliyordu, bu sefer en azından bir kat aşşağıya inebileceğimiz bir plan yapmış olmasını umuyordum. Yapabilir miydi ki ? Salaktı Zemheri, sanmıyordum.

Hızlıca; odamdaki süngerleri sökmem gerektiğini, bunu yaparsam odamı değiştireceklerini, bu sırada odamın tamir edileceğini, odamı tamir eden adamı öldüreceğimi ve buradan kaçacağımızı anlattı, bunu sen yapmassan ben yapacağım diye ekledi.

Nasıl kaçacağız peki Zemheri ? dedim. Önce tamirciyi öldürelim, gerisini planlarız dedi. Deli olmayıp akıllı olduğuma Zemheri sayesinde inanıyordum artık.

Zemherinin muazzam planları sayesinde bahçeye bile çıkamıyorduk henüz, üstüne üstlük bir adam öldürmemi istiyordu benden. Unutma, sen yapmassan ben yapacağım dedi ve gitti.

Adam mı öldürecektim ? Hadi ordan, birisini öldürebilecek olsaydım ilk önce kendimi öldürürdüm ben !

Sıkılmıştım iyice, babamı mı özleseydim ? yannan gibi babaydı, beni gerçekten seviyor olsaydı özlememe izin vermezdi zaten.

Zemherinin yaptığı planlara gülmeye başladım birden, tamirciyi neden öldürmemiz gerektiğini o da bilmiyordu, üstüne üstlük ben öldürmessem kendisi öldürecekti, bir cinayete karışmadan kaçmamız gerekiyordu buradan, deliydi Zemheri, doğrayacaktı yine birilerini, ne yannan yiyecektik ?

Up up up up !!!

Can çekişiyorum caaan...

Up up up up up !!

Bana yine bileklerimi kestireceksiniz dıbınakodumun yerinde hea !!

Öpcük öpcük..

Devam mı şair ?

Devam şair.

Bahçeye indim, banka gidiyordum ama bank doluydu, bunu önemsemedim, iki kişide sığıyordu o banka, denemiştim önceden.

Banka yaklaşınca oturanın istenilen olduğunu farkettim, deliydim ama şanssız değildim, hemen istenilenin yanına oturdum.

Daha iyi misin tombulcum ? dedi. yannan gibi seslenmişti. Hemen duymamazlıktan geldim bunu, senin adın ne ? dedim istemsizce istenilene.

Evet bencede tak vardı, bu soruyu o yüzden sormuştum.

Yeni part yazıyorum, uyursanız kandil falan dinlemem giberim belanızı beyler ayıktırayım.

Öpcük öpcük...