Deli falan değildim ben, bileklerimi kesmiştim sadece. Yaşamlarına devam edebilmek için herşeyden vazgeçmeyi göze alabilen insanlar, bu kadar değerli bir kavramdan, yani hayattan, nasıl tek bir bistüri hamlesiyle vazgeçtiğimi anlayamamış, bana deli demişlerdi. Anlamadıkları bir diğer şey ise bistüriyle kestiğim aklım değildi, yalnızca bileklerimdi.
Bileklerimde iki uzun çizgi, çizgilerde 53 sıkı dikiş, dikişlerde ise yaşıyor olmanın getirdiği karşı konulamaz yaralar vardı.

Filmlerden izlediğiniz kadarıyla az çok bilirsiniz akıl hastanelerini, insanlar beyaz giysiler içerisinde hastane bahçesinde sırıtarak dolaşırlar. Bu bahçelerde yalnızca bir adet bank bulunur ve o banka yalnızca başrol oturur.

Bu hikayede başrol benim. Ben bayamlik reyis, rezervelerinizi alın başlıyorum.

Edit : FINAL 8 NISAN CUMA 21:00

Bu hikayede gözler hep yaşlı beyler onu en başından söyleyeyim, gülmekten ağlayacağınız yerler çok fazla, gerçekten hüzünlenip, ekrana bakarken gözlerinizin kenarından yaşların akıp gitmesine sebep olacak bölümlerde hiç az değil.

Ben bayamlik reyis, çok uzun süredir üzerinde uğraştığım  "deli falan değildim ben" isimli hikayemi, bu kutucuklara bırakıyorum, sizlerle bu kutucuklarda çok güzel vakitler geçirdik, ilk hikayemden beri okuyan arkadaşlar var, hikaye bitiminde çok özel ve detaylı bir açıklama yapıp, burada olan herkese birebir teşekkürlerimi sunacağım.

Ama önce hikayeyi yazalım dimi ama ?

Oturduğum bankın soğukluğuyla irkildim birden, bankın soğukluğu içime işliyordu. Mevsim sonbahar, hava kapalıydı. Binaların altında onu izliyordum. Bir an Necip Fazıl olsam onun bu halini şiirleştirebileceğim geldi aklıma, şiir yazmak istiyordum, biraz kelime buldum zihnimin derinlerinden, birazda şair oldum oturduğum yerden. Bir şiire başlamıştım, tamamlamak istedim hemen.

Geçen yarım saat boyunca tamamlanan tek şey süreydi. Süre önemliydi, klişe kapıya yöneliyor, beni almaya geliyordu. Bahçede kalma süremi tamamlanmıştım.

Klişe bir hasta bakıcıydı, gerçek adını hiç merak etmedim onun, ona klişe dememin sebebi, filmlerde gördüğümüz gibiydi kötüydü sinirliydi ve kızdığında ellerimi bağlıyordu. Ona bileklerimdeki dikişlerin sayısından haberinin olmadığını ve bunun acı veren bir işlem olduğunu söylediğimde, daha sıkı bağlıyordu ellerimi, daha çok acıtıyordu bileklerimi.

Oturduğum bankın karşısında bina vardı, binanın balkonları, balkonların altında da O vardı. Dans ederdi kendi kendine, onu ne zaman görsem şiir yazmak isterdim, hiçbir zaman da beceremezdim, bu yüzden ağlardım onu her gördüğümde. Deli değildim ben, 21 yıl devirmiştim, 21 yıl çok saniye ederdi, sadece bir saniyeliğine ölmek istemiştim ve bunun için bileklerimi kesmiştim, bu delilik değil aksine akıllıcaydı. Klişe deli olmadığımı bildiği için benden korkmazdı zaten.

Ne zaman kapanırsa ışıklar, o zaman gece olurdu bu şehirde ve odamın karanlığını seviyordum. Tek başımaydım ve deliler yoktu etrafımda. Adam vardı koridorda, hiç görmemiştim onu, geceleri odamın önünde yürürdü, ayak seslerini duyardım sadece. Adam diyordum bu yüzden, kim olduğunu bilmiyordum çünkü, hergün değişip değişmediğini de.

Önceki gün ışıkları erken kapatmıştı klişe, ilaçlarımı getirdiğinde kızacaktım ona ama gelmedi klişe. Ilaçlarımı da getirmedi kimse. Üzülmeye başladım hemen, çok üzülmeye başladım, klişeye bağırsam getirir miydi ilaçlarımı ? Döver miydi peki ? Adam da yoktu koridorda, duvar da yoktu odamda..

Gözlerimi istenilen'in yanında açtım. Tepemde bana bakıyordu, çok güzel gülüyordu. Istenilen herhalde doktordu, bu şehirde kime bir şey olsa istenilenin yanına zütürülürdü. Herkes onun yanına gidebilmek için kendine zarar vermeye çalışırdı, ona bu yüzden istenilen diyordum. Çok mu üzüldün tombul çocuk dedi bana gülümseyerek. Klişe güldü bana tombul çocuk demesine, üzülmeye başladım hemen, çok üzülüyordum.

Klişeye kızdı istenilen, klişe sustu. Bu sefer ben güldüm klişeye, bunu yaptığım için ellerimi daha sıkı bağlayacağını biliyordum.

Kaçmam gerekiyordu bu şehirden, ben bu şehir için fazla akıllıydım. Zemheri bana yardım eder miydi acaba kaçmam için ? Zemheriyle kaçış planı yapabilirdik, ama konuşmayı beceremezdim ki ben. Klişe beni bahçeye çıkartırdı birazdan, bankta oturup düşünürdüm bunu, şimdi biraz üzülmeliydim.

Yeteri kadar üzüldükten sonra klişeye beni bahçeye çıkar, dedim. Tamam tombul çocuk çıkartayım dedi. Zaten çok üzgün olduğumdan bu şakasına üzülmedim klişenin.

Bahçeye çıkınca bankta başkasının oturduğunu gördüm, klişeye onu kaldırmasını söyledim, tamam tombul çocuk kaldırayım, dedi. Klişe aslında iyi birisiydi, ama deliydi, ben ondan daha akıllıydım.

Devam mı şair ?

Banka oturunca O geldi yanıma, ellerimi izliyordu, mosmordu ellerim, istenilen zamanla düzeleceğini söylemişti morlukların, o yüzden artık umursamıyordum. Yakında Zemheriyle konuşacaktım, o yüzden biraz konuşma egzersizi yapmak istedim onunla. Nasılsın ? dedim. Deliyim, dedi.

13 gündür buradaydım ve bu güne kadar aldığım en mantıklı cevap buydu. Gülümsedim. Dilini çıkardı. Deliydi, yinede onu gördüğüm için şiir yazmak istedim hemen.

O yanımda oturuyor ayaklarını sallıyordu, üzerindeki elbiseler çok kirliydi, isterse elbiselerini klişeye yıkatabileceğimi söyledim ona. Klişenin kim olduğunu sordu, klişe kapıdan beni izlerdi hep ben bahçedeyken, mor parmaklarımla gösterdim klişeyi.

Onun adı güneş bi kere akıllım, dedi. Hiçte bile adı klişe onun, sen bilemezsin çünkü sen delisin, dedim.

Çok üzüldü bence, bu yüzden dilini çıkarıp kendisine sor o zaman dedi. Çok üzüldüğü için böyle demişti.

Devam mı şair ?

O kalktı yanımdan, binaların altına gidiyordu, dans edecekti yine. Zemheriyi arıyordu gözlerim, yoktu ortalarda, ne yapardı ki Zemheri, yoksa kaçmış mıydı ? Bekleyecektim biraz daha. Klişe hala kapıdan beni izliyordu, seviyordu beni, ama ellerimi bağlamasını sevmiyordum.

Zemheri bana doğru geliyordu, yine susacağımızı sanıyordu ama konuşacaktık, kaçıracaktı beni bu şehirden, herkes korkardı Zemheriden.

Yanıma oturduktan sonra biraz zaman geçti, kelimelerimi özenle seçip başladım konuşmaya.

Beni buradan kaçırman lazım Zemheri, dedim.

Devam mı şair ?

Z: Seni buradan kaçırırım ama bir şartla tombul..
B: Ne istersen yaparım Zemheri ?
Z: Tamam o zaman, buradan kaçtığımızı hiç kimseye söylemeyeceksin ?
B: Tabi ki söylemeyeceğim, şartın ne ?
Z: Söyledim ya tombul..
B: Şartın kimseye söylememem mi ?
Z: Hayır kaçtığımızı hiç kimseye söylememen.
B: Ne farkı var Zemheri ?
Z: Sen dediğimi yap.

Yukarıdaki diyalog geçti Zemheriyle aramızda, etrafı gözlemledi, kafasında bir plan kurdu, kelimeleri sayıklıyor, nasıl kaçacağımızı tam olarak ekgibsiz planlamak istiyordu. Yaklaşık bir saat sonra benimle gel dedi ve kalktı Zemheri.

Takip ediyordum onu, yavaş adımlarla ilerliyorduk, biraz uzaklaştık banktan. Durdu ve etrafına bakındı ;

Sakın kimseye söyleme tombul çok iyi kaçtık, dedi.

Anlayabiliyordum onu, çok ağır şeyler yaşamıştı ve çok ağır ilaç tedavileri görüyordu, deliydi sonuçta, herkes benim gibi akıllı değildi bu şehirde. Kızmayacaktım Zemheriye..

B: Güzel kaçtık Zemheri
Z: Bunu yapmamalıydın tombul..
B: Neyi ?
Z: Kaçtığımızı hiçkimseye söylememen gerekiyordu
B: Sana söyledim sadece Zemheri..
Z:Ben hiçkimseyim tombul.

B: Sana söyledim sadece Zemheri..
Z:Ben hiçkimseyim tombul.

Çok üzülmüştüm Zemherinin böyle yapmasına. Zemheri bunun hesabını soracağım sana dedi ve gitti. Bu kadar delinin arasında ne bekliyordum ki zaten, havalandırmayı mı deneseydim kaçmak için ? Çok klişeydi bu, bulurdu beni klişe.

Zemherinin öyle demesinden korkmamıştım, severdi beni Zemheri, bir şey yapmazdı bana. Zemheri gidince klişe geldi yanıma, hadi yukarı çıkalım tombul, dedi.

Uyumak istiyorum klişe ışıkları kapatalım dedim. Tamamdır tombul kapatırım dedi.

Cebinden iplerini çıkardı yine, bağlayacaktı ellerimi. Bağlamasak olmaz mı bu gün çok üzüldüm klişe, bu gece bağlamasak olmaz mı ? dedim.

Hikayeyi kimseye atmadım beyler, bu hikayenin sonunu tahmin edebilecek yada öngörebilecek kapasitede birisi, maalesef bu sözlük sınırları içerisinde yer almıyor .

Hikayenin sonunu kimse bilmiyor. Bende dahil, bekleyip göreceğiz, girilen tahmin entry'lerinin ss'lerini alıyorum, son entry'e thug life olarak editlicem.

Devam mı şair ?

O yüzden bağlayacağım, üzülünce yüzünü paramparça ediyosun sen, uyurken üzülürsen kendine zarar verirsin tombul dedi. Yalan söylemeyi severdi klişe, hep yalan söylerdi. Ellerimi bağlayacaktı ama dövmeyecekti bu gece beni. Uyumak istemiyordum, bende yalan söylemiştim klişeye, nasıl kaçacaktım buradan ? Ne zaman yapacaktım ? Etrafımdaki herkes deliyken kimden yardım alıp, kime güvenecektim ki ? Bunları düşünüyordum, evimi özlüyordum. Ailemi özlüyordum..

Size ailemden bahsetmiş miydim ?