Müptezel bir paradoksun içindeydim ve bu paradoksu çözebilmek için kafa patlatmak gerekiyordu, ölmeden.

Buradan kaçabilmek için önce bütün klişeleri yıkmam gerekiyordu. En büyük klişe damarlarımda dolaşıyordu, kendi kanım yani istenilen.

Kaçabilmek için, onun vücudumu terketmesini sağlayacaktım, ama bunu yaparsam ölecektim. Ölmek istemiyordum ilk defa, 21 yıl devirdim ben, 21 yıldır ölmek istiyordum, şu son saniye hariç.

Korktuğum için değil, önce buradan kaçmak istiyordum, sonrasında yine öldürecektim kendimi, ama şimdi değil.

Adamın dinlediği şarkının sesi yükselmeye başladı gittikçe, adamı unutmuştum.

Eğer önce istenilenden kurtulursam adam hala bu şehirde yalnız, kimseye görünmeyen, kimsenin tanımadığı, hiç kimsenin ismini bile bilmediği bir klişe olarak varlığına devam edecekti.

Bütün klişeleri yıkmadan buradan kurtuluş yoktu.

Sustum ve gülümsedim kendi kendime.

Kurtuluş, Ankarada bir mahalle, daha fazlası değil.

Okuyor muyuz beyler ? Tuvara taşağa anlatmayalım hikayeyi ? Ses veren entry girin bakayım ?

Öpcükk

Öpcükkkkk

Üzülmeye çalışıyordum ama yapamıyordum bunu, aklıma istenilenin gülüşleri geliyordu, hemen çok mutlu oluyordum.

Çok güzeldi istenilen, onun resmini çizmek istedim hemen, bir ressam olmak istedim, resim çizmeyi severdim ben, şiir yazmak gibi zor da değildi zaten.

Odamın duvarlarında yanlışlıkla kafamı çarparsam, canım acımasın diye süngerler vardı, en azından klişe öyle söylemişti.

Aşık olduğumu farkettiğim anda gözümden akan yaşları siliyordu istenilen. Niye ağlıyordum ki ? Gerçekten niye ağlıyordum ben ? Kaçırmıştım oraları, tam o sırada aşık olmakla ilgileniyordum heralde.

Şimdi size zaten bildiğiniz bir şeyden bahsetmek istiyorum, evet delilerde aşık olur. Delilerde sever. Hatta en güzel deliler sever. Ne diyordu şair ? Seni deliler gibi seviyorum diyordu, delilerin daha güzel sevdiğini herkes biliyordu, siz de biliyordunuz, ama aklınıza gelmiyordu, bunu da ben biliyordum. Deliler de bilir.

Ellerinin çocuksu yumuşaklığını yanaklarımda hissedeceğimi anladığım anda aşık olmuştum, istenilen'e. Yahu adı neydi istenilen'in ? Bilmiyordum. Gördüğünüz gibi delilerinde bilmediği şeyler olabiliyordu.

Hastanedeki günlerim yalnız geçiyordu, burada tekil durumda olmaktan bahsetmiyorum ama, yalnızlık farklı bir şeydi.

Özlüyordum istenileni, kaçış planımı yapmamıştım ama, yapacağım zaman bu plana istenileni kaçırmak maddesinide ekleyecektim.

Hastanedeki sürem dolmuş, şehre gelmiştim, odamdaydım ve Zemheriyle oturuyorduk.

Korkuyordu, biliyordu yine ölmek isteyeceğimi. Ama öncesinde kaçmam gerekiyordu buradan, bunu da biliyordu Zemheri.

Ben yokken yaptığı kaçış planlarından bahsetti uzun uzun, yaptığı ilk plan koridorun sonunda bitiyordu, eğer bir gün koridorun sonuna kadar kaçmam gerekirse bu planı uygulayacaktım ama şimdi değil. Zemherinin susmasını istedim, dinledikçe acıyordum ona. Deli değildi Zemheri, gerizekalıydı, buna emin oluyordum artık.

Şaşırmış bir şekilde bana bakıyordu istenilen, o da beklememişti böyle bir soru sormamı, herkese lakaplar taktığımı biliyordu, ilk defa birisinin ismini merak ediyordum bu şehirde, farkındaydı bunun.

Tamam tombul söylerim ama sende benim lakabımı söyleyeceksin ? dedi istenilen.

Bunu kabul edecektim ama öncesinde kafadan bir lakap uydurmam gerekiyordu, senin lakabın istenilen mi diyecektim kıza ? Yüzüm kızarmıştı, yannan kızarmıştı. Görmüyordum yüzümü ama kızarmıştır diye düşündüm içimden, istenilen hala cevap vermemi bekliyordu.

Kendimi tebrik ettiğim nadir zamanlardan birine girmiştim yine, senin lakabın doktor dedim birden.

Numaramı yemedi istenilen. Biliyordu lakabını. Olsundu, en azından denemiştim.

T: bana istenilen dediğini biliyorum tombull

B: seni görmeyi sevdiğim için istenilen diyorum sana, bana niye tombul dediğinizi bilmiyorum ama ben ? sen biliyo musun ? (yannan tombuldum)

T: bilmiyorum tombull, sözünde durduğun için bende sözümde duruyorum ama, adım Toprak benim

B: (Toprak yannan gibi isimdi.) bence ismin çok güzelmiş ama bişey sorucam, hani hepimiz topraktan geldik ya, bir gün damarlarımızdan kan yerine toprak akabilir mi ? doktorsun ya sen, biliyosundur.

T: akabilir tombul, ölünce hepimiz toprak olacağız zaten..

B: ama sen yaşıyosun ?

T: yok o manada değil, hani böy...

B: şaka yaptım.

T: ben ciddisin sandım o yüz..

B: deliyim ben, salak değil.

T: ya özür diler..

B: yine şaka yaptım.

T: tombul yaaaaa ahahaha

Çok şey yaşamıştı tamirci, çocukları, karısı, çaresizliği, ailesi, çabası, inadı, azmi..

Kısacası tamirci herşeydi. Herkes olmuştu tamirci, bütün bir insanlığı temsil ediyordu gözümde, herkes çaresizdi bu dünyada, bir gün hepimiz ölecektik, hala yaşıyor olmamız ölmeyeceğimize garanti oluşturmuyordu hiçbir zaman.

Seviyordu çocuklarını, babam gibi değildi, beni bıraktığı gibi hasta çocuklarını bırakıp gitmemişti tamirci. Oğlunu anlattı, kızını anlattı, fakirdi tamirci. Hepimiz gibi. Hiç kimse zengin değildi bu dünyada, paylarımıza düşenleri tüketerek ölmeyi bekliyorduk işte. Sabırsız biriydim ben, bekleyememiştim, ama tamirci bekliyordu, yaşamaktan çekinmiyordu. Korkmuyordu benim gibi.

Onun için bir şeyler yapabilir miydim ? Hiç tanımadığım birisi için şu anda bu yatakta yatmama neden olan şeyi yapabilir miydim ? Onun hayatını kurtarabilir miydim ?

Zemherinin ayak sesleri odada yankılanırken bunları düşünüyordum.

Merak ediyordum hala, bir ceset nasıl merak ederse öyle merak ediyordum bende. Niye gelmişti ? Soracaktım.

B: neden geldin ?

A: kimin geldiğini bilmiyorsan, niye geldiğimin senin için bir önemi olmamalı tombul

B: kimsin ?

A: önce niye geldiğimi söylesem ?

B: benim için bunun bir önemi yok

A: şaka yaptım, arada böyle binliklerim vardır benim

A: esra erol izleyelim mi ? sakallı da uyuyor zaten ? ha ?

B: (enlargeyourpenis ti gelen, ona bu şehirde tanrı derlerdi, öyle duymuştum, arada böyle binlikleri vardı onun) sen misin Alper ?

A: benim, eti cinlerim bitti, sende var mı ?

B : maalesef alper, benim cinlerim tanrılar liginde oynamıyor.

A : biliyorum olmadığını, arada böyle binliklerim vardır benim, gidiyorum şimdi, sakallı uyanmasın

Bir odam var mıydı bu şehirde ? Adamın babam olma ihtimali yüzde kaçtı ? Sürekli odamın önünde bana bir şey olmasın diye nöbet tutan, geceleri hiç uyumadan volta atan adam babam mıydı ? Babam hala gelmemişti çünkü ? Hep burada mıydı ? Birazdan babamı mı öldürecektim ?

Kış bütün soğukluğuyla üzerime esiyordu yine odamın penceresinden. Odamın bir penceresi vardı elbette, sormadınız, bende anlatmadım.

Klişe diye birisi olsaydı eğer, eldivenlerimi getirmediği için kızardım ona, ama yoktu. Bu şehirde tanıdığım hiç kimse yoktu, delilerle arkadaşlık yapan hasta bakıcıları yoktu, delilerle aynı bankta sohbet eden doktorlar yoktu, bunların hepsi zihnimdeydi, bu şehirde dahil.

Yatağımda oturuyordum, ayağa kalkmaya çalıştım fakat bunu yapamadım, ayaklarım soğuktan donmuştu.

Sonuma yaklaşıyordum artık, ne pahasına olursa olsun o adamı öldürecektim. Babam bile olsa.

Klişenin çığlıkları yankılanıyordu odamda, aslında teknik olarak mümkün değildi bu, odamın her tarafı kalın beyaz süngerlerle kaplıydı çünkü. Demek ki çok bağırmıştı klişe, niye bağırıyordu o kadar ?

Bileklerimdeki dikişleri dişlerimle kanatıp bütün gece kan kaybetmişim de biraz daha geç kalsa ölecekmişim gibi bir hali vardı klişenin. Öyle mi olmuştu yoksa ? Öyle olmuştu tabi.

Haklıydı klişe, ellerimi bağlamadığında kendime zarar veriyordum ben. Klişe ? Klişe geri dönmüştü, onu görmek istedim hemen, gözlerimi açamıyordum, hareket de edemiyordum, bayılmış mıydım ? Bayılmış bir deli kendini ne kadar akıllı sanabilirdi ? Sesler azalıyordu gittikçe, hazır hiçbir şey duymuyorken ailemi özlemek istemiştim sessizce .

Bak tombul çocuk, çimlerde oturan kıvırcık saçlı birisi var görüyor musun onu, onun adı Menekşe. O bir şair ve sana şiir yazmayı öğretebilir, tanışmak ister misin onunla ? dedi klişe.

Menekşe zor bir isimdi, ben ona gül diyecektim, ikiside çiçek ismiydi sonuçta. Bana bakıyordu menekşe.

Gülümsedi bana menekşe, buradaki insanlar çok nadiren somurturdu zaten, herkes birbirine gülümserdi.. Ben tombul senin adın menekşeymiş ama ben isimleri aklımda tutmakta çok zorlanıyorum, sana gül diyebilir miyim, o da bir çiçek ismi sonuçta ? diye sordum menekşeye.

Menekşenin bir önemi yok, bana burada şair derler, beni kendine şiar edin, bana nasıl seslendiğin, sadece seninle ilgili bir olgu dedi Gül. Çok heyecanlanmıştım, klişenin koluna daha sıkı sarıldım, bana şiir yazmayı öğretebilirdi, şair gibi konuşuyordu, sıkı sıkı sarılıyordum klişeye.

Klişenin kolunu acıtmış olmalıyım ki klişe, tombull kolum acıyor diye bağırmaya başladı bana..

Hemen çok üzülmeye başladım, kolu acımıştı klişenin, çok üzüldüm hemen, klişe beni dövmeye başladı, isteyerek yapmadım diye bağırıyordum ben, klişede dövüyordu beni. Dövme klişe diye ağlıyordum, dövme klişe, isteyerek yapmamıştım, özür dilerim klişe..

Bu sefer beni herkesin içinde dövmüştü klişe, onu bir bulsam küsecektim zaten ona, ama yoktu klişe. Yine de bağlıydı ellerim, acıyordu bileklerim..

Odamda mıydım ? Odamda değildim. Neredeydim peki ? Cevabı biliyordum, hemen çok sevinmiştim buna, istenilenin yanındaydım tabiki de.

Tombul çocuk klişe yine mi dövdü seni dedi istenilen. Evet klişe dövmüştü beni, ama bunu ispiyonlarsam klişe daha çok döverdi beni. Zaten Zemheri de klişeyi dövmüştü. Ödeşmiştik klişeyle, klişenin beni dövdüğünü gören Zemheri koşarak gelmişti yanımıza, klişe beni ne kadar dövdüyse, Zemheri de o kadar dövmüştü klişeyi. Severdi beni Zemheri.

Yeni part'ı yazıyorum beyler bayanlar (for zeyno)

Sizlerden tek ricam, hikayenin sonuna kitlenmemeniz, öyle yaparsanız arada geçen diyaloglardan olaylardan karakterlerden zevk alamasınız, biliyorum, sonunu tahmin etmek en eğlenceli olanı ama, bu benim çok büyük bir ihtimalle son hikayem, öyle filmlerde izlediğiniz gibi bir sonu olmayacak, yani sonunu tahmin edemeyeceksiniz, kasmayın boşuna, gelin beraber eğlenelim, son part'ı illa ki yazacağım zaten.

Öpcük öpcük..

Süngerlere istenilenin resmini çizecektim, boyam yoktu ama damarlarımdaki kan iş görürdü, tırnaklarımı keserdi klişe, ama dişlerimi sökmemişti daha.

Isırmıştım bileğimdeki yarayı, kanıyordu bileklerim, istenilenin resmini kendi kanımla çizmeye başlamıştım bile.

Çizdiğim şeyin istenilene benzeyip benzemediğini bilmiyordum, biliyorsunuz odam karanlık oluyordu hep, merak ediyordum, beziyormuydu istenilene, göremiyordum, karanlıktı her yer, kan kaybetmiş ve yorulmuştum zaten.

Yataktan biraz kumaş yırtıp bileklerimi sardım, hemen uyumak istemiştim, korkuyordum üzülmekten.

Odamdaydım, tabiri caizse yatağıma çivilenmiş bir şekilde yatıyordum. Duvarlara bakıyordum. Süngerler mi ? Yoktu.

Paramparça etmişti Zemheri, yanlışlıkla kafamı duvara vurursam eğer, canım çok yanacaktı biliyordum.

Zemheri birilerini doğrayacaktı, buna emindim artık. Günlerden hangi gün olduğunu sormayı bırakalı çok zaman oluyordu.

Eğer bu gün tatil değilse, gözlerimin önünde tamirciyi doğrayacaktı Zemheri, bu gün lütfen tatil olsundu.

Üç aydır buradasın tombul, bakmadın mı saatine ? dedi klişe. Saatimden haberi vardı, almamıştı. Duraksadım birden. Üç ay mı ?

Üç ay boyu iliklerimde hissettiğim sanrılar şimdi bitiyor muydu yani ? Defolup gidecekler miydi ? Başım ağrıyordu. Başım çok ağrıyordu, ellerimi hissetmiyordum soğuktan, ama zihnim yanıyordu.

Yanan zihin parçası kabardıkça kabardı, hayal kırıklıkları yeniden beden buldu, çöktü omzuma.

Adamın yanına gidebilmek için istenilenin odasından çıkmam gerekiyordu, yukarı çıkıp odamın olduğu kata gitmem gerekiyordu.

Istenilenin bir odası olmadığı gibi şu anda onun olmayan odasında da değildim, odamdaydım. Kendi odamda, duvarlarında süngerler olduğunu düşündüğüm odamda, bu da bir klişeydi, kimse kendini duvarlara vurarak öldürmezdi zaten.

Filmlerde böyle izletmişlerdi bize, bir delinin odasında sert cisimler olmaz, duvarlar süngerlerle kaplı olur ve kesici aletler bulunmaz.

Elimde bir insanın kaburga kemiklerini tek hamlede kesebilecek kadar ince uçlu bir bistüri tutuyordum. Odamda kesici bir alet vardı, süngerler yoktu..

Geçen yarım saat içinde tamamlana tek şey süreydi, klişe beni almaya geliyordu. Klişeler severdi beni.

Odadan sürünerek çıkıyordum, kapıya geldiğimde kilidini nasıl açacağımı düşünecektim, ama bunun şimdilik bir önemi yoktu. Yavaş yavaş ilerliyordum kapıya doğru.

Kapıya geldiğimde kapının zaten hiç kilitli olmadığını hatırladım, kapının kilitli olduğundan bahsetmiş miydim hiç ? Bahsetmemiştim. Bu şehirde görmek istediğim şeyleri görüyor, istemediklerimi görmüyordum.

Asıl sorun gördüğümü yada duyduğumu sandığım şeylere inanıyor oluşumdu. Odadan çıktığımda adamı göremedim, ama ayak seslerini hala duyabiliyordum. Dinlediği şarkının sesi yükselmeye başlıyordu.

Ne içersiniz diye sordu istenilen.