Hastanedeki günlerim yalnız geçiyordu, burada tekil durumda olmaktan bahsetmiyorum ama, yalnızlık farklı bir şeydi.

Özlüyordum istenileni, kaçış planımı yapmamıştım ama, yapacağım zaman bu plana istenileni kaçırmak maddesinide ekleyecektim.

Hastanedeki sürem dolmuş, şehre gelmiştim, odamdaydım ve Zemheriyle oturuyorduk.

Korkuyordu, biliyordu yine ölmek isteyeceğimi. Ama öncesinde kaçmam gerekiyordu buradan, bunu da biliyordu Zemheri.

Ben yokken yaptığı kaçış planlarından bahsetti uzun uzun, yaptığı ilk plan koridorun sonunda bitiyordu, eğer bir gün koridorun sonuna kadar kaçmam gerekirse bu planı uygulayacaktım ama şimdi değil. Zemherinin susmasını istedim, dinledikçe acıyordum ona. Deli değildi Zemheri, gerizekalıydı, buna emin oluyordum artık.

Şaşırmış bir şekilde bana bakıyordu istenilen, o da beklememişti böyle bir soru sormamı, herkese lakaplar taktığımı biliyordu, ilk defa birisinin ismini merak ediyordum bu şehirde, farkındaydı bunun.

Tamam tombul söylerim ama sende benim lakabımı söyleyeceksin ? dedi istenilen.

Bunu kabul edecektim ama öncesinde kafadan bir lakap uydurmam gerekiyordu, senin lakabın istenilen mi diyecektim kıza ? Yüzüm kızarmıştı, yannan kızarmıştı. Görmüyordum yüzümü ama kızarmıştır diye düşündüm içimden, istenilen hala cevap vermemi bekliyordu.

Kendimi tebrik ettiğim nadir zamanlardan birine girmiştim yine, senin lakabın doktor dedim birden.

Herkes son rezervelerini alsın beyler. Bu hikaye bu gece bitiyor.

Finali merak ediyorsanız rezervelerinizi alın. Başlık trendden düştükten sonra bulması zor oluyor.

Açıklamam gereken bir diğer şey ise final part'ın başına "Final Part" yazacağım. "Final Part" yazısını görmeden hikayeden ayrılmayın.

Teşekkürler .

Bak tombul çocuk, çimlerde oturan kıvırcık saçlı birisi var görüyor musun onu, onun adı Menekşe. O bir şair ve sana şiir yazmayı öğretebilir, tanışmak ister misin onunla ? dedi klişe.

Menekşe zor bir isimdi, ben ona gül diyecektim, ikiside çiçek ismiydi sonuçta. Bana bakıyordu menekşe.

Gülümsedi bana menekşe, buradaki insanlar çok nadiren somurturdu zaten, herkes birbirine gülümserdi.. Ben tombul senin adın menekşeymiş ama ben isimleri aklımda tutmakta çok zorlanıyorum, sana gül diyebilir miyim, o da bir çiçek ismi sonuçta ? diye sordum menekşeye.

Menekşenin bir önemi yok, bana burada şair derler, beni kendine şiar edin, bana nasıl seslendiğin, sadece seninle ilgili bir olgu dedi Gül. Çok heyecanlanmıştım, klişenin koluna daha sıkı sarıldım, bana şiir yazmayı öğretebilirdi, şair gibi konuşuyordu, sıkı sıkı sarılıyordum klişeye.

Klişenin kolunu acıtmış olmalıyım ki klişe, tombull kolum acıyor diye bağırmaya başladı bana..

Hemen çok üzülmeye başladım, kolu acımıştı klişenin, çok üzüldüm hemen, klişe beni dövmeye başladı, isteyerek yapmadım diye bağırıyordum ben, klişede dövüyordu beni. Dövme klişe diye ağlıyordum, dövme klişe, isteyerek yapmamıştım, özür dilerim klişe..

Bu sefer beni herkesin içinde dövmüştü klişe, onu bir bulsam küsecektim zaten ona, ama yoktu klişe. Yine de bağlıydı ellerim, acıyordu bileklerim..

Odamda mıydım ? Odamda değildim. Neredeydim peki ? Cevabı biliyordum, hemen çok sevinmiştim buna, istenilenin yanındaydım tabiki de.

Tombul çocuk klişe yine mi dövdü seni dedi istenilen. Evet klişe dövmüştü beni, ama bunu ispiyonlarsam klişe daha çok döverdi beni. Zaten Zemheri de klişeyi dövmüştü. Ödeşmiştik klişeyle, klişenin beni dövdüğünü gören Zemheri koşarak gelmişti yanımıza, klişe beni ne kadar dövdüyse, Zemheri de o kadar dövmüştü klişeyi. Severdi beni Zemheri.

Süngerlere istenilenin resmini çizecektim, boyam yoktu ama damarlarımdaki kan iş görürdü, tırnaklarımı keserdi klişe, ama dişlerimi sökmemişti daha.

Isırmıştım bileğimdeki yarayı, kanıyordu bileklerim, istenilenin resmini kendi kanımla çizmeye başlamıştım bile.

Çizdiğim şeyin istenilene benzeyip benzemediğini bilmiyordum, biliyorsunuz odam karanlık oluyordu hep, merak ediyordum, beziyormuydu istenilene, göremiyordum, karanlıktı her yer, kan kaybetmiş ve yorulmuştum zaten.

Yataktan biraz kumaş yırtıp bileklerimi sardım, hemen uyumak istemiştim, korkuyordum üzülmekten.

Klişenin çığlıkları yankılanıyordu odamda, aslında teknik olarak mümkün değildi bu, odamın her tarafı kalın beyaz süngerlerle kaplıydı çünkü. Demek ki çok bağırmıştı klişe, niye bağırıyordu o kadar ?

Bileklerimdeki dikişleri dişlerimle kanatıp bütün gece kan kaybetmişim de biraz daha geç kalsa ölecekmişim gibi bir hali vardı klişenin. Öyle mi olmuştu yoksa ? Öyle olmuştu tabi.

Haklıydı klişe, ellerimi bağlamadığında kendime zarar veriyordum ben. Klişe ? Klişe geri dönmüştü, onu görmek istedim hemen, gözlerimi açamıyordum, hareket de edemiyordum, bayılmış mıydım ? Bayılmış bir deli kendini ne kadar akıllı sanabilirdi ? Sesler azalıyordu gittikçe, hazır hiçbir şey duymuyorken ailemi özlemek istemiştim sessizce .

Müptezel bir paradoksun içindeydim ve bu paradoksu çözebilmek için kafa patlatmak gerekiyordu, ölmeden.

Buradan kaçabilmek için önce bütün klişeleri yıkmam gerekiyordu. En büyük klişe damarlarımda dolaşıyordu, kendi kanım yani istenilen.

Kaçabilmek için, onun vücudumu terketmesini sağlayacaktım, ama bunu yaparsam ölecektim. Ölmek istemiyordum ilk defa, 21 yıl devirdim ben, 21 yıldır ölmek istiyordum, şu son saniye hariç.

Korktuğum için değil, önce buradan kaçmak istiyordum, sonrasında yine öldürecektim kendimi, ama şimdi değil.

Adamın dinlediği şarkının sesi yükselmeye başladı gittikçe, adamı unutmuştum.

Eğer önce istenilenden kurtulursam adam hala bu şehirde yalnız, kimseye görünmeyen, kimsenin tanımadığı, hiç kimsenin ismini bile bilmediği bir klişe olarak varlığına devam edecekti.

Bütün klişeleri yıkmadan buradan kurtuluş yoktu.

Sustum ve gülümsedim kendi kendime.

Kurtuluş, Ankarada bir mahalle, daha fazlası değil.

Hikayeyi kimseye atmadım beyler, bu hikayenin sonunu tahmin edebilecek yada öngörebilecek kapasitede birisi, maalesef bu sözlük sınırları içerisinde yer almıyor .

Hikayenin sonunu kimse bilmiyor. Bende dahil, bekleyip göreceğiz, girilen tahmin entry'lerinin ss'lerini alıyorum, son entry'e thug life olarak editlicem.

Devam mı şair ?

Beyler hikayeyi yazmaktan çok, hikayede dönen troll ve geyik muhabbetlerini okumaktan hoşlanıyorum, ama siz yularılarda yanıtla yaparak trollerken, neler yazdığınızı göremiyorum, yanıtla olayını kullanmadan, yeni entry girerek devam etsek muhabbete ? Benim açımdan çok kolaylaşmış olur her şey , öpcük öpcük.

Yaralarımı sarıyordu istenilen, yalnızca fiziksel olanlarını tabiki de, zihnimdeki yaralar o kadar fazlaydı ve derindi ki kimsenin onları saracak cesareti yoktu zaten.

Ne içersin tombul çocuk diye sordu bana istenilen, bu şehirde ilk defa böyle bir soru duyuyordum, rakı içerdim ben, burada rakı yoktur dedim içimden..

Çay var mı dedim istenilene. Bunu beden bulup, omzuma çökmüş hayal kırıklıklarıma bir yenisini daha eklememek için yapmıştım. Çay olurdu bu şehirde, deliler biterdi, çay bitmezdi burada.

Tamamdır tombul çocuk çaya kaç şeker atarsın peki ? dedi istenilen. Unutmuştum, o kadar uzun süredir yapmıyordum ki bunu, kaç şeker attığımı bile hatırlayamamıştım. Üzülmeye başlıyordum, gördü istenilen, tamam tombul çocuk herkes 2 şeker atar zaten şakasına sormuştum ben dedi.

Biliyordum, yalandı.

Ben sigara içip geliyorum beyler, 10-15 dk ya yeni part'ı yazarım.

Ben gelene kadar başlığı biraz sevin beyler. Peki başlık nasıl sevilir ?

1- bayamlik REyiZZ diye reserve alıyoruz önce

2- rezerveleri alıp başlığı biraz sevdikten sonra, hikayenin partlarına şuku bırakıyoruz ki başlık canlansın, yazar taşaklansın.

Burada önemli olan yazarın TAŞAKLANMASI beyler, taşaklandırın beni ahahaahah *

Şair'in yanına gidecektim, istenilene şiir yazmak istiyordum, şair öğretirdi bana şiir yazmayı. Yanına yaklaştığımda yolcu diye seslendi bana, buradaki herkes bana tombul derdi, neden yolcu demişti durduk yere ? Çok kısa süreliğine merak etmiştim bunu, bana herkes tombul diyordu ama ben 73 kiloydum. Tombul da saçmaydı sonuç olarak. Ben bunları düşünürken anlatmaya başlamıştı şair :

Sevişeceksin yolcu, şarkıları şiar edeceksin kendine, işte o zaman hisli şiirler yazabilirsin demişti şair.

Anladığım kadarıyla şiir yazabilmem için şarkı dinlemem gerekiyordu. Cem Karaca şarkıları vardı klişede. Cem Karaca olur muydu acaba ? Cem Karaca dinlenerek şiir yazılabilir miydi ? Sorsa mıydım ? Sormamıştım, nereden bilecekti ki, deliydi işte.

Şiir yazma denemesi Vol48'te yalan olmuştu anlayacağınız. Zemheri geliyordu, bu sefer en azından bir kat aşşağıya inebileceğimiz bir plan yapmış olmasını umuyordum. Yapabilir miydi ki ? Salaktı Zemheri, sanmıyordum.

Hızlıca; odamdaki süngerleri sökmem gerektiğini, bunu yaparsam odamı değiştireceklerini, bu sırada odamın tamir edileceğini, odamı tamir eden adamı öldüreceğimi ve buradan kaçacağımızı anlattı, bunu sen yapmassan ben yapacağım diye ekledi.

Nasıl kaçacağız peki Zemheri ? dedim. Önce tamirciyi öldürelim, gerisini planlarız dedi. Deli olmayıp akıllı olduğuma Zemheri sayesinde inanıyordum artık.

Zemherinin muazzam planları sayesinde bahçeye bile çıkamıyorduk henüz, üstüne üstlük bir adam öldürmemi istiyordu benden. Unutma, sen yapmassan ben yapacağım dedi ve gitti.

Adam mı öldürecektim ? Hadi ordan, birisini öldürebilecek olsaydım ilk önce kendimi öldürürdüm ben !

Numaramı yemedi istenilen. Biliyordu lakabını. Olsundu, en azından denemiştim.

T: bana istenilen dediğini biliyorum tombull

B: seni görmeyi sevdiğim için istenilen diyorum sana, bana niye tombul dediğinizi bilmiyorum ama ben ? sen biliyo musun ? (yannan tombuldum)

T: bilmiyorum tombull, sözünde durduğun için bende sözümde duruyorum ama, adım Toprak benim

B: (Toprak yannan gibi isimdi.) bence ismin çok güzelmiş ama bişey sorucam, hani hepimiz topraktan geldik ya, bir gün damarlarımızdan kan yerine toprak akabilir mi ? doktorsun ya sen, biliyosundur.

T: akabilir tombul, ölünce hepimiz toprak olacağız zaten..

B: ama sen yaşıyosun ?

T: yok o manada değil, hani böy...

B: şaka yaptım.

T: ben ciddisin sandım o yüz..

B: deliyim ben, salak değil.

T: ya özür diler..

B: yine şaka yaptım.

T: tombul yaaaaa ahahaha

Merak ediyordum hala, bir ceset nasıl merak ederse öyle merak ediyordum bende. Niye gelmişti ? Soracaktım.

B: neden geldin ?

A: kimin geldiğini bilmiyorsan, niye geldiğimin senin için bir önemi olmamalı tombul

B: kimsin ?

A: önce niye geldiğimi söylesem ?

B: benim için bunun bir önemi yok

A: şaka yaptım, arada böyle binliklerim vardır benim

A: esra erol izleyelim mi ? sakallı da uyuyor zaten ? ha ?

B: (enlargeyourpenis ti gelen, ona bu şehirde tanrı derlerdi, öyle duymuştum, arada böyle binlikleri vardı onun) sen misin Alper ?

A: benim, eti cinlerim bitti, sende var mı ?

B : maalesef alper, benim cinlerim tanrılar liginde oynamıyor.

A : biliyorum olmadığını, arada böyle binliklerim vardır benim, gidiyorum şimdi, sakallı uyanmasın

Tamam tombul çocuk yarın istediğin kadar özlersin, dedi klişe.

Klişe beni seviyor muydu ? Seviyorsa neden ellerimi bağlıyordu ? Neden dövüyordu ? Klişe buradaki en büyük deliydi ama kimse bunu bilmiyordu, ben biliyordum. Deliydi klişe.

Bahçede her çeşit insan vardı, mesela şizofrenler, bir tanesi beni babası sanıyordu, beni her gördüğünde elimi öpüyordu, başlarda eğleniyordum bununla ama artık üzülüyorum çünkü babamı çok özledim ve buradaki hiçkimse babama benzemiyor.

Yeni part'ı yazıyorum beyler bayanlar (for zeyno)

Sizlerden tek ricam, hikayenin sonuna kitlenmemeniz, öyle yaparsanız arada geçen diyaloglardan olaylardan karakterlerden zevk alamasınız, biliyorum, sonunu tahmin etmek en eğlenceli olanı ama, bu benim çok büyük bir ihtimalle son hikayem, öyle filmlerde izlediğiniz gibi bir sonu olmayacak, yani sonunu tahmin edemeyeceksiniz, kasmayın boşuna, gelin beraber eğlenelim, son part'ı illa ki yazacağım zaten.

Öpcük öpcük..

Yukarı çıkıp hadi şarkı dinleyelim klişe, dedim. Ne dinleyelim tombul bende sadece Cem Karaca var, dedi. Bilmem ki, sen aç dinlerim ben, dedim. Telefonunun ekranına dokunarak bir şeyler yaptı klişe, şarkı çalmaya başlamıştı.

Şarkı bittiğinde istemsizce gülüyordum, klişe ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Dinlediğimiz şarkıyla şiir değil, devrim yapılırdı. Olmazdı, değiş dedim klişeye. Değişti klişe.

2. açtığı parça güzeldi klişenin, tekrar dinlemek istedim, bir daha, bir daha, doymuyordum şarkıya, çok beğenmiştim, evet bu şarkıyla şiir yazılabilirdi, şarkının adının Cem Karaca- Namus Belası olduğunu öğrenip hemen kağıt kalem istedim klişeden, şiir yazacaktım hemen.