Tombul çocuk hadi kalk bahçeye gidiyoruz sesleriyle uyandım klişenin. Ne zaman sabah olmuştu ? Ailemi bile tam özleyememiştim daha. Zaman bazen çok hızlı geçiyordu burada, ışıklar kapanınca gece, açılınca sabah oluyordu.

Bir gün 24 saat değil klişe ne kadar isterse o kadardı. Bir keresinde ilaçlarımı içmem için 24 saat içinde 3 gün ilerletmişti klişe, bunu yaparken saatimin olduğunu bilmiyordu. Dediğim gibi ben akıllıydım, deli olan klişeydi.

Sigaramı yaktım gidiyorum şimdi balkona, geldiğimde taşaklanmış olmassam zemheriyi huur yapar tüm hastaneye gibtiririm, beni bilenler bilir, deliyimdir, 50 part hikaye yazdık, az destek verin lan dıbınakoyduklarım.

Ahahaha beni bilenler bunun şaka olduğunuda bilir ama ahah öpcük öpcük..

Oldum olası nefret ederdim zaten hastanelerden, ölmek istiyordum ben, hangi hakla beni yaşatıyorlardı ? Deliydim ama o kadar da değildim. Yorulmuştum hayata dönmekten, kalbimin son saniyelerde yeniden atmaya başlamasından, hemen iyileşip şehre dönmek istiyordum. Nasıl yapacaktım şimdilik bilmiyordum ama zamanı gelince o şehirden de kaçacaktım.

Klişe ağlıyordu, bütün olanların sorumlusu oymuş gibi ağlıyordu, yıllardır ölmek istiyordum, bunu biliyordu klişe, yine de kendini sorumlu tutup ağlıyordu, demiştim size, deliydi klişe.

Günlerdir buradaydım, belkide aylardır, takvim değildim ben, ben sadece yaşardım, geçen zamanı takvimler sayardı. Deliydim ben. Yaramazlık yaptığımda klişe beni döverdi, klişe beni dövdüğünde istenilen yaralarımı sarar, odama çıkardım, iyileşene kadar yeni bir yaramazlık yapmamaya çalışırdım. Bu yıllardır böyleydi.

Dediğim gibi, belkide yıllardır buradaydım ama sadece deliydim ben, takvim değil.

Bu sefer kendime geldiğimde, tepemde korkmuş gözlerle bana bakan istenilen yoktu. Klişede yoktu, onun yerine üzerimde 4-5 tane hasta bakıcı, hasta bakıcılarıyla bedenim arasında yeni bir deli gömleği vardı.

Klişe beni birazdan dövecekti, ama bunun bir önemi yok. Elimdeki bıçaktan akan kanlar Zemheriye aitti. Ölüyordu Zemheri, tamirci işini yapmaya devam ediyor, klişe tamirciye daha ne kadar süreceğini soruyordu bu işlemin.

Zemherinin ölmesini umursamamışlardı, Zemherinin cesedini çiğneyerek yanıma geldi klişe, bu onun için o kadar önemsizdi ki, niye yaptığımı sormamıştı bile.

Görmemişlerdi Zemheriyi öldürdüğümü, hiç görmemişlerdi zaten onu. Klişe korkmuyordu Zemheriden, zaten Zemheriyi burada bir tek ben biliyordum, bunu itiraf etmek zor ama Zemheri diye birisi yoktu zaten .

Devam mı şair ?

Benimde bir ailem vardı elbette. Delilerinde aileleri olurdu, ziyarete gelmemişlerdi daha ama geldiklerinde her zamanki bankta oturup, sessiz kalmayı tercih edecektim. Çünkü deliler filmlerde hep böyle yaparlardı.

Deli değildim ben, eğer deli değilim beni buradan çıkarım dersem deli olduğumu düşünürlerdi, çünkü buradaki hiçbir deli, deli olduğunu kabul etmezdi.

Annem babam ve kardeşlerim vardı, bileklerimi kestiğimde odamdaydım, kardeşim yanımdaydı. Çığlıklar atmıştı, babam beni kollarında zütürmüştü hastaneye, annem bayılmıştı, kan kaybetmiştim, litrelerce, doktorlar saatlerce bileklerimi dikmeye çalıştılar, başardılar da sonunda. Sonuç olarak buradaydım işte, akıllı birisi olarak ölmeyi seçmiştim, şimdiyse deli birisi olarak yaşıyordum. Doktorlar hayatımı kurtarabilmişlerdi ama benliğimi asla. Ölmüştüm bir kere, bir daha da doğmayacaktım. Doktorlar bunu bilmiyordu ama klişeye sorsanız size hemen söylerdi.

Bahçeye indiğimizde Zemheri bankta oturuyordu, gitmek istemedim yanına, kızabilirdi bana.

Klişeye beni bahçeyi gezdirmesini söyledim, O yine binaların altında dans ediyordu, hemen şiir yazmak istedim onu görünce, yazamadım ama. Klişenin koluna girmiştim, bahçeyi geziyorduk. Ona dün ailemi yeterince özleyemediğimi, onları biraz daha özleyebilmek için yarın daha geç kaldırmasını söyledim klişeye, bahçeyi gezerken.

Arkadaşlar ben partı yazana kadar

bayamlik REyiZZZ şeklinde rezerve alırsanız başlık biraz daha canlanır, birazda şuku bırakın hikaye entrylerine, ama hepsinden önemlisi

kime küstüğü belli olmayan bir

Qamber var . Bu hikaye bir düğün, kambersiz düğün olmaz, qamberi barıştırın. Öpcük öpcükk

Kalemi elime aldığımda hissettiğim şeylerle şarkının sözlerini anlamaya başladığım anda hissettiğim şeyler çok farklıydı.

Düştüm mapus damlarına öğüt veren bol olur,
Toplasam o öğütleri burdan köye yol olur.
Ana baba bacı kardaş dar günümde el olur. diyordu Cem Karaca.

21 yaşındaydım ben, bu 21 yılda o kadar çok öğüt dinlemiştim ki, zaten ben bunları hayatta yapamam diyip kesmiştim bileklerimi.

Annem, babam, ablam, kardeşlerim ? Neredeydiler ? Zor günümde değildim, zor bir süreçteydim, kaçacak olmasam yıllar sürecekti belkide, neden hala gelmemişlerdi ? Merak etmiyorlar mıydı beni ? Babam peki ? Onu çok özlemiştim, babamı geç tanımıştım, aslında tanıdığımı sanmışım. Yalanmış.

Part'ı yazmadan önce sizlere bir şeylerden bahsetmek istiyorum beyler. Şu anda içinde bulunduğunuz ruha biz eski torpah yazarlar olarak genel çerçevede inci ruhu diyoruz beyler.

Trend diye bir şeyin olmadığı, trend olayı olmuş olsaydı bile ilk 10'u haberlerin kapamayacağı bir inci sözlük anısıdır inci ruhu

Yazdığım her hikayede yaşadım ben bu ruhu. Sizlerde yaşadınız. Hepinize çok teşekkür ediyorum, neden son hikaye ? diye soranlar olmuş. Hikaye bitince uzun uzun anlatacağım bunu ama özet bir cevap olmuştur umarım bu.

Tekrar teşekkür ediyorum beyler. Bana bu kutucuklarda 2012 yılında son kez yaşayıp sonrasında bir daha yaşayamadığım eski inci ruhu nu yaşattığınız için.

Devam ediyorum.

Daha da aşık oluyorum, gerçek sanıp sanrıları
Iki söz söylemeye yok halim,
Iki çoğrafya arası ebedi yalnızlık
Zihnimde acı yetişir, kararsızım
'Sen' adlı noktalama işareti, cümlemi hep manasız kıldı.

Yazmıştım. Üstelik şarkı bile dinlemeden yazmıştım. Ağlamaya başladım hemen, dediğim gibi, deliler mutluyken ağlar.

Herkese iyi geceler beyler, çok sağolun okuduğunuz için.

Entry giren
Şukulayan
Kafa patlatan
Yorum yapan
Up'layan
Daha doğrusu kendini hikayeye ait hisseden herkese teşekkürler.

Ben bayamlik reyis, yarın devam etmek üzere aranızdan ayrılıyorum, ben gelene kadar rezervelerinizi alıp beklemeye başlamış olursanız sevinirim.

Tekrardan Teşekkür Ederim.

Kaç zamandır buradaydım ? Hangi gün geldiğimi bilmiyordum, bu durumda yatağımın altına sakladığım ama aslında kolumda olması gereken saat hiç bir işe yaramıyordu.

Soracaktım klişeye, her ne kadar ölüyor olsamda bunu soracaktım ona. Bu pgibolojik koğuşlarda tamı tdıbına kaç gün geçirdiğimi bilmek benim en doğal hakkımdı, delilerinde hakları olur.

Klişe diye bağırıyordum odamda, yanıt gelmemişti. Ama klişe gelmişti. Neredesin klişe kaç zamandır ? Neredesin sen ? dedim.

Ne oldu tombul neden bağırıyorsun ? demekle yetindi klişe. Aramız yine düzeliyordu. Eskiden severdi beni klişe, yine sevecekti.

Kaç zamandır buradayım klişe ben, kaç gündür bu pgibolojik koğuşlarda yatıyorum klişe ? Söyle bana klişe, bir hafta oldu mu ? Üç hafta ? Kaç zaman oldu klişe ?

Klişeye buunları sorarken soğuktan titremeye başladım. Soğuk iliklerime kadar işliyordu. Eldivenlerimi getirmediği için kızacaktım ona, öncesinde kaç zamandır burada olduğumu öğrenmek istiyordum .

Kimi boğmak istesem ağızlarında bozuk bir teslimiyet aksanı beliriyor, bundan memnun olduklarını gözleriyle ve sözleriyle dile getiriyorlardı. Klişeyi de öldürmüştüm sonunda, o kadar dayağı hak edecek hiç bir şey yapmamıştım, klişe bunu hak etmişti. Klişede adından anlayacağını üzere bir klişeydi. Böyle bir şehirde, öyle bir karakter olması gerekiyordu ve olmuştu. Artık yoktu. Gülümseyerek ölmüştü klişe.

Üşüyordum, iliklerime kadar üşüyordum ve 3 aydır iliklerimde hissettiğim bu sanrı da defolup gidiyordu işte.

Toprak ? Toprak kalmıştı geriye. Bu piskolojik koğuşlarda 3 ay geçirmiştim ben, 3 ay çok saniye ederdi. Toprağı bulmam gerekiyordu, odasına gidecektim.

Ona neden istenilen demediğimi düşünüyorum şu anda, bu şehirdeki tek gerçek o olabilir miydi ?

Değildi, bu şehirde gerçek olan tek şey bendim. Geriye kalan her şey yalandı, hayaldi. Sürekli hayaller görüp kendimi mutlu etmiştim işte, artık yapamıyordum bunu.

Tedavi edilmiş bir zihne sahiptim. Her şey günyüzüne çıkıyor, bütün olanlar karşısında sakinliğimi korumaya çalışıyordum, babam da gelmemişti zaten, heyecanlanmak için bir nedenim mi vardı sanki ?

Toprağın odasına girdim, toprak yoktu, istenilende yoktu, geriye dönüp baktığımda ne istenilenle ilgili nede toprakla ilgili bir anı çarpmıyordu yüzüme. Eğer sahte olsalardı, şu anda burada olurlardı ve ellerimde gülümseyerek ölürlerdi.

Bankta istenilenle oturduğumuz gün geldi aklıma, neler konuşmuştuk onunla, neler konuştuğumuzu hayal etmiştim ? Toprak istenilen miydi ? Yanan zihin parçası kabarmaya devam ediyordu. Gerçeklerle çok hızlı bir şekilde yüzleşiyordum.

B: Sana söyledim sadece Zemheri..
Z:Ben hiçkimseyim tombul.

Çok üzülmüştüm Zemherinin böyle yapmasına. Zemheri bunun hesabını soracağım sana dedi ve gitti. Bu kadar delinin arasında ne bekliyordum ki zaten, havalandırmayı mı deneseydim kaçmak için ? Çok klişeydi bu, bulurdu beni klişe.

Zemherinin öyle demesinden korkmamıştım, severdi beni Zemheri, bir şey yapmazdı bana. Zemheri gidince klişe geldi yanıma, hadi yukarı çıkalım tombul, dedi.

Okuyor muyuz beyler ? Tuvara taşağa anlatmayalım hikayeyi ? Ses veren entry girin bakayım ?

Öpcükk

Öpcükkkkk

Üzülmeye çalışıyordum ama yapamıyordum bunu, aklıma istenilenin gülüşleri geliyordu, hemen çok mutlu oluyordum.

Çok güzeldi istenilen, onun resmini çizmek istedim hemen, bir ressam olmak istedim, resim çizmeyi severdim ben, şiir yazmak gibi zor da değildi zaten.

Odamın duvarlarında yanlışlıkla kafamı çarparsam, canım acımasın diye süngerler vardı, en azından klişe öyle söylemişti.

Aşık olduğumu farkettiğim anda gözümden akan yaşları siliyordu istenilen. Niye ağlıyordum ki ? Gerçekten niye ağlıyordum ben ? Kaçırmıştım oraları, tam o sırada aşık olmakla ilgileniyordum heralde.

Şimdi size zaten bildiğiniz bir şeyden bahsetmek istiyorum, evet delilerde aşık olur. Delilerde sever. Hatta en güzel deliler sever. Ne diyordu şair ? Seni deliler gibi seviyorum diyordu, delilerin daha güzel sevdiğini herkes biliyordu, siz de biliyordunuz, ama aklınıza gelmiyordu, bunu da ben biliyordum. Deliler de bilir.

Ellerinin çocuksu yumuşaklığını yanaklarımda hissedeceğimi anladığım anda aşık olmuştum, istenilen'e. Yahu adı neydi istenilen'in ? Bilmiyordum. Gördüğünüz gibi delilerinde bilmediği şeyler olabiliyordu.