sönük hayatımın pek sönük hikayesi beyler

teyzem ve kocasının bir türlü çocukları olmuyordu. annem ve babam ben 7 yaşındayken teyzeme verdiler. artık yeni annem ve babam teyzem ve kocası idi. kocası da bu duruma çok sevinmişti her geldiğinde bir yığın hediye getirirdi almanya'dan. tabi çoğunu mahalledeki çocuklara kaptırırdım ya da kırarlardı. silik bir çocuktum. teyzem çok severdi beni annemden görmediğim ilgiyi ondan görmüştüm. yeni anneme pek ısınmıştım. hiç ağlamadım, sızlanmadım. öz annemi bir gün bile özlemedim. öz ailem beni teyzeme verdikten sonra teyzemle ilgilenmeyi bırakmışlardı. haftada bir ya görüyor ya görmüyordum öz annemi. görme isteği bile uyanmıyordu içimde. arada bir üst kata gelirdi öz annem ben odama kaçardım, beni tekrar alacaklar diye korkumdan, ama onlar benden kurtuldukları için çok mutluydular. daha az çocuk daha az masraf.

yıl 1987 ocak ayı yer ankara iniltiler fazlaca plasenta(azgın babam anam hamileyken de boş bırakmamış) iğrenç akışkan sıvı ve kan. dünyaya gelişim o kadar da enteresan değil aslında gayet normal bir doğum. 4. çocuk 3. erkek. istiklal marşı ve kapanış. pek ilginç bir çocukluğum yoktu ta ki teyzemler üst katımızdaki daireyi satın alıncaya kadar. kocası almanya'da çalışıyor 6 ayda 1 ya geliyor ya gelmiyordu ama yılda en az bir defa mutlaka gelirdi. teyzeme göz kulak olalım diye üst katımızdaki daireyi almıştı eniştem. sahi babamla annemi unuttum 657'ye tabi baba ve her gün koca yannanı bekleyen anne. 7 yaşına kadar ailem onlardı. daha sonra mı?

edit1: yaşadığım bir olaydır. bugün bile sancısını çekiyorum. allah kimsenin başına vermesin.

edit2: ne yapmalıyım. hayatımı anlattım sizlere kimsenin bilmediği şeyleri size anlattım. bana akıl vermenizi istiyorum ne yapayım bundan sonra hayatımı nasıl şekillendireyim, enişteme gerçeği anlatayım mı? bu dert, bu düşünceler beni mahvediyor dostlar.

edit3: bütün bu olanları önce allah sonra teyzem ve ben. artık sizler de biliyorsunuz. nişanlımın haberi bile yok. bilse bir gün durmaz terk eder beni.