Ömrümde böyle binlik görmedim amk. Lisede yurtta kalıyordum ben de bazılarınız gibi. Şimdiye kadar gördüğüm en bin insan adı Emre oda arkadaşımdı. Bi seferinde arkadaşa sivilce kremi diye mayonez vermişti amk.

Malı da çok kıymetliydi muallaknin. Pahalı bi ayakkabı almıştı ilk hafta sadece yurtta giyiyordu ve banyo dışında nerdeyse çıkmazdı ayağından o amk ayakkabısı. Evladı olsa bu kadar sevmezdi. Dedim ben de buna bi binlik yapayım.

Bu yine banyodayken aldım ayakkabılarını zemin kata kameraların bile görmediği bi yere sakladım. Çıktı banyodan başladı tabi "Nerde lan benim kızlarım hanginiz aldı amk söyleyin" diye bağırıyordu. Bizde tık yok hepimiz anlaşmışız. bin gitmiş müdür yardımcısına söylemiş kamera kayıtlarına bakmışlar. Ben muslukçunun züt çatalı gibi meydandayım amk. Neyse aldılar beni güzel bi dayaktan sonra "Hocam sakladım ben ayakkabıyı gelin göstereyim size ne çalması" diye ağlarken aşağı indik. Ayakkabı yok olmuştu sanki. Aradım aradım bulamadım.

Bütün gece ağladıktan sonra ertesi gün disipline çağırdı huur çocuğu. Tam her şey bitti derken Emre "Kanka ben ayakkabıyı buldum söyledim hocaya sıkıntı yok" diyip anırarak gülmeye başladı. Anlattı sonradan. Banyodan erken çıkıp beni görmüş tesadüfen takip etmiş ve bana bu tuzağı kurmuş. "Helal olsun amk yine yaptın yapacağını" diyip elinden öptüm. E tabi birazda dövdüm muallakyi. Bi şeyleri yaparken karşıdaki insanı da iyi düşünmek lazım yoksa benim gibi gibe otururuzsunuz beyler.

Dejavu yaşıyorum bu hikayeyi daha önce yazdılar

edit:kardeşim harfine kadar yaşamış kusura bakma (geçmiş olsun)