street fighterla geçen çocukluğumu anlatıyorum

continue panpa

biz bakır toplardık amk ateriye gitmek için hey gidi günler amuha goyin amcaoğlu alıştırmıştı şimdide ps 3 te streetfighter oynuyorum

oyun okulumu feci etkilemişti. herkes okuldan kaçar karı kız tavlamaya gider, tiyatroya pastaneye gider,ben ateri salonuna gidiyordum. herkesin gözünde asosyal bir gammerdim. herkes dışlıyordu beni.bir serseri gibiydim onların gözünde. zamanla hiç arkadasım kalmadı. zaten gibimde de değildi kafalarımız uyuşmuyordu. jeton parası bulmak için simit sattığımı bile biliyorum.o aralar anneannemin yanına köye gitmem gerekti 5-6 ay. dayımda anneannemin yanındaydı .bana öğretmenlik yapacaktı. derslerim tak gibiydi,bi nevi kurs gibi olacaktı. neyse istemeyerek gittim .dayımla tek ortak noktamız matematikti. ulan adamla konuşamıyorduk ki.desem 'dayı sen ryuyla kaç skill atabiliyon' takadı koyardı. zaten yarım sene oyun oynamadım sinirliyim yakacaktım sıkıntıdan köyü.. neyse arrtık eve dönüyordum. öptüm annaannemin dayımın evini hadi bye dedim. bindim otobüse gittim eve. döndüğüm ilk 2 gün evden çıkmadım. nasıl yorulduysam uyumuşum paso. ertesi gün dışarı çıktım gene ateri salonuna gidiyorum...

ahahahah güldürdün panpa devam et

neyse ,salonda herkes 10 jetonla blankaya bile gelemezken.ben 1 jetonla oyunu bitiriyordum. namım dilden dile dolaşıyordu beni gören saygıyla bakıyordu artık .ne zaman geçsem oyunun başına etrafıma liseliler doluşuyordu.'abi nolur aduketi öret' 'abi depdepi öğret ''şoryukeni öğret lütfen' diyenlerden başımı kaldıramıyordum.ama kimseye öğretmiyordum. tabi zamanla 15 jeton karşılığında bağzı pıclere öğretmeye başladım, zaten bi süre sonra unutyorlardı sadece bi kere gösteriyordum.eli seri ise yapıyordu yoksa gibseler ağzımı açmıyordum bidaha...
karakterim ryu idi. başka hiç birini almazdım. şeklim vardı yani. tabi zamanla tüm salon bana özenerek ryu almaya başlamıştı. beni gören zaten 'ulan bu orspu cocgu nasıl aduket atıyor'demekten ve jetonlarını deli gibi harcamaktan başka bişey yapmıyordu. street fighter oyuncusu sayemde artmıştı salonda. herkese sevdirmiştim bu oyunu. salona daha çok kişi gelip gidiyordu. tabi bu durum salon sahibininde dikkatini çekiyordu. bedavaya jeton vermeler çay ısmarlamar,her çıktığımda salondan gene gel kardeşim demeler. tabi havaya sokuyordu beni. karşıma geçen her elemanı 'perfect'(bilen bilir hiç hasar almadan ) yeniyordum .şişe kolasına vs atıp kola delisi oluyordum

o yıllar street fighter çok yeniydi.pek öyle kimse bilmezdi. bilseler de liseliler gelir can sıkıntısından oynar, sonra canları sıkılır araba yarışı oynamaya devam ederlerdi. işte o zamanlar ben o salonun en gözde playeri idim.
neden derseniz almanya da ki teyzemlerimin yanında kalmıştım. kuzenim de 16-bit sega vardı. tükiyede daha tetris yokken adamlar sega da sonic kasardı. tabi o oyunlar bana göre değildi.ben bir street fighter oyuncusuydum ve sert bir duruşum vardı. beni uzaktan gören ' bu cocuk 200 kere bitirdi street fighteri' diyebilirdi.. deli gibi street fighter oynardık. alman arkadaşlar gelirdi kuzenimin hey wtf çok iyi oynuyorsun derlerdi. çok iyi öğretmişti kuzenim. yani hocam oydu benim. zamanla daha seri ve daha bilinçli oynamasını da öğrenmiştim.her karakterle oyunu bitiriyordum.

sene 1990 bilenler bilir her yer ateri salonuydu. şimdidinin call of dutysi o zamanların street fighter champion edition'du.millet okuldan kaçar 1 jeton için adam bıcaklardı. bide yancılar vardı. ateri salonuna yalnız geldiyseniz ufak cocuklar etrafınızı sarar' ver bi chun lee yi geçene kadar oynayım' der sizde bişey diyemez gibe gibe verirdiniz.
işte bu dönemlerde yaşadığım ateri salonu maceralarımı ve bir kısım değişen hayatımı kısa bir şekilde anlatacağım