Soğuk bir mart akşamıydı…
Kadıköy sabah saatlerinden itibaren alışık ve ihtiyacı olduğu sarı-lacivert renge bürünüyordu.
Sabah başucuna koyduğu formayı yüzünü bile yıkamadan giyiyor kahvaltı sofrasına boynunda atkı ile oturuyordu.
Zaten hiç uyumamıştı ki.
Sordu babasına:
-Baba bu akşamki maçta Stoch gol atar mı?
Baba temkinliydi; “Kimin attığı önemli değil oğlum, kazanalım yeter.”
Çocuk cevap vermeden kafasında hayal etti, Stoch gol atarsa o gol nasıl olabilirdi ki..
Sol kanatta sırtı taç çizgisine yaslanmış bir şekilde topla buluşur, önce önüne sonra rakibine bakar sol dışa doğru topu çekip birden içeri döner, rakip bunun böyle olacağını bildiği halde çaresizlik içinde engelleyemez, topla beraber ceza yayına yaklaşan kısa boylu sarışın çocuk topu muhtemelen sol köşeye büyük ihtimalle doksan diye tabir edilen yere atardı. Ne güzel olurdu böyle bir golü canlı seyretmek…
insanın hayal gücünün en yaratıcı olduğu yaşlarda olan bu genç çocuk bile hayal edemezdi maç başlar başlamaz göreceği golü…
Stadyum yine her zamanki gibi dolu, her zamanki gibi çoşkulu ama sene başından beri olduğu gibi kızgın ve tepkiliydi…
Haksızlığa uğradığını düşünen 45.000 kişi bu kızgınlığı sahadaki oyun ile unutmak istiyordu.
O akşam o stadyumda bulunan herkes, maçtan çok bir sonraki hafta oynayacakları Galatasaray maçını düşünüyordu. Saatler 19:00’a yaklaşmıştı, takımlar sahaya çıkmış çocuk sahada kendisine belki de en yakın bulduğu o sarışın Slovak oyuncuyu görmek istiyordu. Öyle ya saçları kendininkiler gibi sarı, boyu da neredeyse aynıydı…
Çocuk maçtan önce yapılan seremoniyi saçma buluyor bir an önce maç başlasın istiyordu…
Top ve kale seçimi yapıldı ama çocuk bunların hiçbirini izlemiyordu…
Düdüğün sesiyle kendine geldi, gözlerini dikmiş izlediği kısa boylu sarışın adamdan bir an olsun dikkatini alıp topun olduğu yere baktı. Henüz 47. Saniye olmuştu ki sağdan kim olduğunu tam seçemediği bir Fenerbahçe’li futbolcu, topu Mehmet’in önüne doğru atmış, o da topu bekletmeden içeri doğru ortalamıştı. Bir an sanki top ona ortalanmış gibi vurmak istedi, dengesini kaybederken babası tuttu omuzundan. “Iskaladın mı” oğlum dedi gülerek…
Çocuk hayıflanarak ve kızarak, "ben olsam Sow’un vuramadığı topa rakipten önce vurabilirdim" diye düşündü…
Kızdı Sow’a "golle başlayacaktık" maça diye… Halbuki 30 saniye sonra ağlayarak teşekkür edecekti Sow’a o topa vuramadı diye…
Korner köşesine doğru şöyle bir baktı fazla dikkatini vermeden… Ne de olsa biliyordu; Alex gidecek topu alacak, ceza sahasına bakacak, tek kolunu yukarı kaldırıp atışı kullanacaktı.
Topa değil topun düşeceği yere bakmayı, geldiği bir önceki maçta babasından öğrenmiş ve o zamana kadar bunu sürekli hayal etmişti. Alex kullanacak kimin yaptığı önemli olmayan bir kafa vuruşu ile gol olacaktı. O an aklına sarışın kısa boylu kahramanı geldi, gözleri ile aradı, buldu…
Bir an yine hayal dünyasına döndü…
Birgün mahallede arkadaşları ile yapacağı maçta aynı onun gibi koşacak, onun gibi çalım atacak ve onun gibi sevinecekti…
Topa da ceza sahasına da bakmayı unutmuştu. O an Alex’in atışı kullandığını fark etti ama o tarafa bakmak istemiyordu, bir an topun gitmesi gerektiği yere gitmediğini hissetti…
O hala kahramanına bakıyor neden vücudunu sanki topa vuracak gibi hazırladığına bir anlam veremiyordu. Hareketlerini inceliyor ezberlemeye çalışıyordu. Öne doğru bir iki adım attığını gördüğü anda artık topu da görebiliyordu. iyi ama topun orada ne işi vaki…
Topun o kadar düzgün gelişinden Alex’in bilerek ve isteyerek attığını anladı oraya…
Sarışın kahramanı topa doğru son adımını atmış, topla buluşmasına sadece santimler kalmıştı. Üç tane kırmızı oyuncunun ona doğru koştuğunu gördü ama küçük yaşına rağmen akranlarından çok daha fazla evde zaman geçirdiği için yetişkin bir erkek kadar biliyordu futbolun dinamiklerini…
Ve biliyordu, o üç oyuncunun Stoch topa vurmadan yetişemeyeceğini… Sol ayak yere bastı, sağ ayak topla buluştuğunda stadyumdaki 45.000 kişi nefesini tutmuştu. O yarım saniye hiçbir ses duymamıştı. Top, Stoch vursun diye o kadar isteyerek gelmişti ki, topun gelişi de gidişi de bir teknik ressamın T cetvelinden çıkmış gibi orantılı ve tutarlıydı. Böyle bir vuruşu hayal edememişti…
Top o hayalini kurduğu, "keşke benim de öyle bir sağ ayağım olsun" dediği ayağa gelmiş ve o ayak topa öyle bir ivme kazandırmıştı ki, geldiğinden daha hızlı bir şekilde kaleye gitmiş, kalecinin sağından yan ağların içine çarpmış ve gol olmuştu. Babası sevinçle onu kaldırmış sarılıyordu. O ise babasına kızmıştı, golden sonra kahramanı nasıl sevindi göremedi diye…
Babası kucağından indirdikten sonra ancak arkadaşları etrafını sarmış, attığı gole sevinirken görebildi onu. "Keşke evde olsaydım" diye düşündü, "hiçbir anı kaçırmaz hepsini görürdüm" diye aklından geçirdi…
Sonra bir an yaşından beklenmeyecek bir olgunlukla babasına döndü, tek gözünden akan ve çenesinden aşağı doğru süzülen yaşla beraber :
“Babacım, keşke ben de bir kez böyle bir gol atabilsem… sonra yine yürümesem de olur” dedi. Babası ani bir hareketle oğlunu kucağına aldı. Düşen koltuk değneklerine göz ucuyla baktı…
Devre arası olana kadar kucağından aşağı indirmedi…
işte o gol:
http://www.youtube.com/watch?v=6HTQ-VdQoCM 
