stephen king ustamızdan bir hikaye yazıyorum

Janet lavabodan geriye doğru döndü ev üzerinde yalnızca beyaz t-shirt ve Big Dog marka boxerı olduğu halde mutfak masasında oturmuş kendisine bakan otuz yıllık kocasına doğru yürüdü.
Janet cumartesi sabahları Çoğunlukla, çalışma günleri wall street canavarı olan bu adamı tam olarak aynı yerde ve tam olarak aynı kıyafetle, omuzları çökmüş, gözlerinde boş bakışlar, yanaklarında beyazlamış sakalları, ensesinde yonca gibi kabarmış saçlarla buluyordu.

Janet ve arkadaşı Hanna, son günlerde birbirlerini (birbirlerine yatıya gittiklerinde geceleri hortlak hikayeleri anlatan küçük kız çocukları gibi), yakalananın karısını tanıyamadığı; çocuklarının adını hatırlayamadığı; Alzheimer'la ilgili öyküler anlatarak korkutuyorlardı.

bil bakalım gibimde mi

bu ne taktan giriş dıbına koyayım. git bir iki tane klagiblerden oku

Fakat, janet bu sessiz cumartesi sabahı görüntüsünün, Alzheimer'ın ilk aşamaları sonucunda ortaya çıktığına inanmıyordu. Harvey stevens; altmış yaşında olup da mükemmel dikilmiş takım elbiselerinin içinde elli yaşında (hadi elli dört diyelim) görünen ve hala daha açığa satış yapıp yalnızca teminat yatırtarak alış yapabilen bu adam, hafta içi her gün sabah altı kırk beşte hazır olur ve dışarıya çıkmaya sabırsızlanırdı.

Hayır. Bu yalnızca ihtiyarlığa alışma provası olmalıydı ve Janet bundan nefret ediyordu. harvey emekli olunca her sabah aynı şeyleri yaşama düşüncesi onu korkutuyordu. En azından ona bir bardak portakal suyu verip (gittikçe artan sbir tahammülsüzlükle) yanında mısır gevreğimi yoksa bir sandviç mi istediğini soruncaya dek bu manzarayı izlemek zorunda kalacağından korkuyordu.

Yaptığı herhangi bir işi bitirip geriye döndüğünde, onu hala burada, bu parlak güneş ışını demetinin içinde otururken bulacağından korkuyordu. Harvey'in sabah vakti versiyonu. Beyaz t-shirt ü ve boxer donunun içinde, bacakları, organının yaptığı çıkıntıyı janet'ın görebileceği şekilde açık (bundan hoşlanmalı mıydı ?) ve kocaman parmaklanıdaki sararmış nasırlarla mutfakta oturan Harvey. Hazırlanmış ve gitmeye sabırsızlanan bir harvey'ih yerine, orada oturup, uyuşturucu almış gibi düşüncelere dalmış ve kendisini güne hazırlamaya çalışan bir harvey.

"Tanrım," diye geçirdi içinden, umarım yanılıyorumdur." bu düşünceler hayatın çok kırılgan, çok aptalca görünmesine neden oluyordu. Bütün yaşamları boyunca bunun için mi savaştıklarını, üç kızlarını bunun için mi yetiştirip evlendirdiklerini, orta yaş dönemlerini bunun için mi geçirdiklerini düşünmekten kendisini alamıyordu. Eğer sonunda bunun gibi dipsiz, karanlık bir ormana varılıyorsa, janet düşünüyordu, son durak burasıysa... neden herkes bunu yapıyordu ?

dinliyomusunuz ?

hayır pampa... ;-(((

Cevap çok basitti; çünkü, bilmiyordunuz. Yol boyunca, yaşamak önemlidir diyen yalan hariç, diğer tüm yalanları başınızdan savıyor, yalnızca bu yalana sarılıyordunuz. Kızların fotoğraflarıyla doldurduğunuz bir albüm yapıyor ve albümde onların hala daha genç olduklarını ve kendi öncelikleriyle meşgul olduklarını görüyordunuz: en büyükleri trisha başına bir silindir şapka geçirmiş, yıldızlarla kaplı bir sihirli değneği sihir yaparmış gibi (cocker spaniel cinsi köpeği) Tim'in üzerinde gezdiriyor, uyuşturucularla, redi kartlarıyla ve yaşlı adamlarla tanışması için hala daha uzun bir süre geçirmesi gerekecek olan jenna, çimenleri sulayan fıskiyelerin arasında havaya sıçrayıp tam orada donmuş kalmış; en küçükleri stephanie, "kantalup kavunu" diyemediği için elendiği güzel konuşma yarışmasında. Her fotoğrafın bir yerinde (genellikle arkaplanda) janet ve evli olduğu adam, sanki fotoğraf çekilirken başka bir şey yapmak kanunlara aykırıymış gibi, sürekli gülümsüyorlardı.

Nie ki panpa güzel gidio işte :(

Derken, birgün dönüp geriye bakma gafletinde bulunduğunuz zaman, kızların büyümüş, evliliğinizi sürdürmek için savaşlar verdiğiniz adamın bacakları açık bir şekilde gözlerini bir demet güneş ışınına dikmiş oturduğunu fark ediyordunuz ve mükemmel takım elbiselerinin içinde elli yaşlarında gördüğüne yemin ettiğiniz bu adam, orada, mutfak masasında otururken yetmişinde, hatta, lanet olsun, yetmiş beşinde görünüyordu.

Tekrar lavaboya doğru döndü ve hapşırdı. Bir, iki, üç kez.
"Bu sabah nasıllar bakalım?" diye sordu Harvey, alerji yüzünden dolmuş sinüzitlerini kastederek. Bu sorunun cevabı pek de iç açıcı değildi; fakat, hayatlarında kötü giden şaşırtıcı çokluktaki şeylerin yanında, janet'in yaz alerjisi devede kulak kalıyordu. Artık harvey'le aynı yatakta yatması ve gecenin bir yarısında, tamdıbını kendi üstüne çektiği yorgan için onunla kavga etmesi; Harvey'in sessiz osuruklarına katlanması gerekmiyordu. Janet yaz boyunca çoğu gece altı, yedi saat uyuyordu ve bu da ona fazlasıyla yetiyordu. Sonbahar gelip de Harvey yaz boyu yattığı konuk odasından kendi odasına geri dönünce, bu süre dört saate kadar düşüyor ve her dakikası eziyet oluyordu.

@11 nie okumuyonuz yav uğraşıyorum şurda...

Janet, harvey'in bir yaz sonu artık odasına geri dönemeyeceğini biliyordu ve bunu harvey'e belli etmemesine rağmen - bu harvey'in duygularını incitirdi ve janet hala daha onun duygularını incitmemeye dikkat ediyordu; bu aralarındaki aşktan kaynaklanıyordu, en azından Janet'in harvey'e duyduğu aşktan - buna memnun olacaktı.

Burnunu çekti ve lavabonun içindeki içi su dolu tencereye uzandı. El yordamıyla içindekileri arıyordu. "Fena değil," diye cevapladı. Tam, artık hayatlarının sürprizli bir yanının kalmadığını, evlilik hayatlarının girilmedik hiç bir kuytu köşesinin kalmadığını düşünmeye başladığı sırada; Harvey kayıtsız bir şekilde tuhaf tuhaf konuşmaya başladı; "Dün gece benimle birlikte yatmadığın için şanslısın Jax. Çok kötü bir rüya gördüm. O kadar kötüydü ki kendi çığlıklarımla uyandım."

Ara veriyom en az 3 kişi olmazsa anlatmıcam aq

gibtirin gidin lan burda yazıp tek başlıkta toplıcam akşam yazcam görürsünüz