starbucksta kulodu gorunen kızı gozlerle uyarmak

yaklaşık olarak 75 dakika evvel yaptığım eylemsellik. mavi renkteki süper minisi ile geldiği starbucks adlı mekanda, etrafındakilere aldırış etmeksizin fütursuzca oturan kızın, beyaz renkteki iç çamaşırını görünce, mecburen uygulamaya koyduğum davranış biçimi. zira gözlemlediğim en az 5 tane erkeğin, onun iç çamaşırına doğru kilitlenip gülüstüklerini farketmiştim.

doğrusunu söylemek gerekirse ben böyle bir uyarıyı daha önce hiç yapmadım. lakin bugün yaptım. en azından yapmak istedim. nasıl mı? anlatayım...

herhalde toplamda en fazla 5 sefer falan gittiğim starbucks adlı mekanda, tek başıma oturmuş white mochamı yudumlayıp dinlenirken, sağ tarafımdaki masaya 3 tane kız oturdu. her ne kadar dikkatimi çekmemiş olsalar da, sol yanımdaki masaya oturmuş 5 tane erkekten oluşan grubun, kızlara doğru bakıp gülüştüklerini farkettim. meraktan başımı sağa döndürüp kızlara baktığım zaman, bize doğru oturan kızın eteğinin altından ne yazık ki, iç çamaşırının göründüğünü farkettim. çantasıyla kapatabilecekken kapatmayan veya dalgınlıkla mini eteğinin altından külodunun göründüğünü farketmeyen bu kızı, çok ciddi manada ikaz etmek istedim. çünkü görüntü hakikaten insan olan herkesi utandıracak bir manzarayı bünyesinde barındırıyordu. güneşin tüm cazibesiyle hüküm sürdüğü güzel bir cumartesi gününde, rezilliği katmerleyen bu görüntü ruhsal dünyamı derinden sarstı. insanlığın bugüne kadar taşıdığı ahlaki değer yargılarına açıktan bir meydan okuma biçiminden başka bir şey değildi bu. hayata, insana, kadın dünyasının masumiyet temeline dair kafamda oluşturmuş olduğum paradigmaya adeta bir isyan olarak değerlendirdiğim bu durum karşısında, onu ikaz etmeyi çok istedim. herhangi bir söz ile uyarının problem teşkil edeceğini düşündüğüm için, onu gözlerimle uyarmak istedim. başımı sağa çevirip gözlerinin içine baktım. göz göze geldik bir kaç sefer. gözlerimle "külodun görünüyor, yalvarırım kapat" demek istedim. öylece donuk donuk baktım ona. bir süre sonra, bakışlarımdan rahatsiz olmuş olacak ki, arkadaşlarıyla beraber starbucks adli mekani terki diyar eyledi. bana doğru nefret dolu gözlerle bakarak...

bakın arkadaşlar, bu uyguladığım davranış biçimi, bazı çevrelere göre doğru bulunmayabilir, bazı çevrelerce de şiddetle kınanabilir lakin bazı kesimlerde de destek bulabilir.

varsın o kız benim onu kestiğimi düşünsün, varsın benim onu gözle taciz ettigimi sansın... umurumda değil. en azından onun düştüğü bu rezil durumu farkedip, onun ordan kalkmasını sağladım. benim vicdanım rahat. ha peki ben ne duruma düştüm? ben tacizci mi oldum? tamam da dıbına koyim afedersin, peki kim verecek bana yıkılan umutlarımın, karşı cinse ilişkin kafamda oluşan problemli algının hesabını? kim ulan kim?

bunların aileleri nasıl bu kadar umursamaz oluyorlar? bu kızları evden dışarı çıkarken görmüyorlar mı? benim böyle giyinen bir kızım olsa evden çıkartmam. çıksa da eve geri almam. bu kadar netim bu konuda.