yıllar önce hastanede çalışırken, ağır hasta bir kız getirdiler. tek yaşam şansı beş yaşındaki kardeşinden acil kan nakli idi. küçük oğlanda da aynı illet vardı; fakat o hastalıktan mucizevî şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığın mikroplarını yok eden bağışıklık oluşmuştu. doktor durumu beş yaşındaki oğlana anlattı ve ablasına kan verip vermeyeceğini sordu. küçük çocuk bir an duraksadı. sonra derin bir nefes aldı ve "eğer kurtulacaksa, veririm kanımı!" dedi. kollarınan serum takılıp birinden öbürüne kan nakli yapılmaya başlandı. kan nakli ilerlerken, çocuk, ablasının gözlerinin içine bakıyor ve gülümsüyordu. kızın yanaklarına yeniden renk gelmeye başlamıştı, ama küçük çocuğun yüzü de giderek soluyordu. bir an geldi, gülümsemesi de yok oldu. titreyen bir sesle doktora sordu: "doktor amca, hemen mi öleceğim?... " böyle bir soru doktoru şaşırtmış, ablasını da ağlatmıştı. meğer minik yavru, doktoru yanlış anlamış, ablasına vücudundaki bütün kanları verip, öleceğini sanmıştı. meğer o, ablası yaşasın diye, kendi ölümünü göze almıştı; bütün kanını vermeye evet demişti, yeter ki ablası canlı kalsın, ölmesin