O zamanlar oturmakta olduğumuz evin bahçesinde ki bir elma ağacında ki vitamindim gel zaman git zaman derken ağaçın yanından hergün gelip geçen ve benim sesimi her seferinde duymadan eve giren bi pic vardı. bu kişinin ileride benim babam olacağını bilmediğim için o zamanlar pic diyordum kendisine..

Yine sıradan bir gündü güneş doğmuş uzerinde bulunduğum ağaç fotosentezine başlamış ve meyve için gerekli işlemleri başlatmıştı.. ve sabah erkenden işe gitmek için evden çıkan pici gördüm sesleniyordum ona duymasi için tam ümidimi kesmişken döndü ve baktı elmaya nazikce kopardı dalından iki ovaladikdan sonra bir ısırık aldı ve artık ilerde babam olacak adamın damarlarına olan yolculuğum başlamıştı..

Bir ısırık parcasi olarak babamın boğazından aşşaya doğru inerken kendime yeni arkadaşlar edindim hücre kabilesinden olan ve kendi arasinda 2ye ayrılan alyuvar ve akyuvar hücreleriyle olan hoş sohbetimiz sona ererken mideye olan yolculuk devam ediyordu..

edit: Trende girmişiz şukulariniza berekett

Bir süre süren yolculuğun ardından mideye ulaşmıştım. Ben kendimi yalnız olarak hayal ederken midede karşılaştığım manzara hem ürkütücü hemde bi hayli kargaşaliydi. Her Cinsten vitamin her ırktan protein vardı. Bu kadar kilonun nerden geldiği içeriden daha net bir şekilde anlaşılıyordu. Vitaminler alfatik sıraya göre A vitamini B vitamini şeklinde görevliler tarafindan gruplara oluşturuyor ve yapılması gereken görevler bildiriliyordu. Kendimi bi anda nazi kampına düşmüş bir esir gibi hissetmeye başlamıştım.. vitamin değerlerimin ölçüleri sonucunda en çok C vitamini bulundu ve c vitamini grubuna zütürülmek üzere yola çıktık..

Yolda ilerlerken benim görevimin vücut içinde değil vücut dışında olduğuna inanıyordum ve buradan kurtulmanın yollarını düşünmeye başladım.. Toplar damardan kaçıp üreme sistemine girecektim eğer başarılı olursam bir hayat bulma şansım olacaktı..

ilerlemeye devam ediyorduk kafama koymuştum gruba varmadan kaçacaktim. etrafta sürekli bir telaş panik havası vardı sanırım kaçmayı başardığımda babam olacak adam işe geç kalıyor bunun içinde bütün hücreler bir panik ve pür dikkat halinde işine odaklanıyordu. bu panik durumu benim kaçma planımı dahada zorlaştırıyordu. Etrafimda bulunan diğer c grubunun üyelerinin dikkatini çekmeme çalışıp ortama ayak uydurur vaziyette ilerlerken ilerde parildayan toplar damar tabelasını gördüm bu benim için köprüden önceki son çıkış olacaktı..

O anda aklıma bir piclik geldi. ilerleyen grup sırasını bir kargaşa yaratıp dagitarak aradan sıyrılıp kacacaktim. 2li sira halinde ilerliyorduk. Ön sıramda bulunan vitaminin yanındaki sürekli konuşuyor çenesi hiç durmuyordu yanindakine portakalın içinde bir vitaminken bakterileri nasıl gibtigini anlatıyordu. Bu pic benim çıkış biletim olabilirdi. Etrafı süzüp ortamdan emin olduktan sonra portakaldan gelen bu vitamine arkadan bir parmak attım acıyla zipladiktan sonra arkasını dönüp sağımda bulunan suçsuz günahsız vitamine kafayı gömünce olanlar oldu..

Ortalık bir anda savaş alanına döndü bu kargaşayı fırsat bilen mikroplar olaya dahil oldu. Bu karışıklıgı fırsat bilen sadece mikroplar değildi tabiki bende oradan bi an önce kaçıp toplar damara giriş yaptım. Toplar damar boyunca ilerlediğim sürede her cinsten hücreyle karşılaşmak dışında pek bir maceram olmadı.

Ve sonunda Üreme sistemine ulaştım. içerde benim gibi milyonlarca dışarıya çıkmayı bekleyen hücreler vardı diskoya benzer bir ortam los ışıklar dans edenler nice zeki doktor olacak spermler hakimler katil olmayi bekleyen picler kimi ararsan burdaydi..

edit: @10 partda gizli

Olaya hakimdim herkes gününü gün ederken ben hayat bulacağım gün için çaba gösteriyor düzenli olarak sporumu yapıyordum.. fakat sürekli gözleri üstümde olan birisi dikkatimi çekiyordu.

Yine birgün spor için ısınma hareketleri yaparken yanıma birisi geldi ve benimle birlikte spor yapmak istediğini söyledi. önce reddetsemde ısrarları üzerine kıramayıp kabul ettim.. bana hayallerinden ve idaellerinden bahsedip duruyordu sürekli olarak. çokda iyi bir hücreye benziyordu aslında ama ister istemez rakibimdi..

hayat bulmak için yarışacağımız gün gelene kadar birlikte çalışmış dertleşmiş konuşmuştuk diger hücrelerden rakip olarak gördüğüm pek kimse yoktu.. onun dışında..

Bir süre zaman geçtikten sonra hic beklenmedik bi anda aniden bulunduğumuz ortamda bir hareketlenme söz konusuydu. durum tıpkı bahsettiğim savaş alanına benzer olayı andırır vaziyetteydi.. çoğumuz anladikki yarış başlıyor. ve kapılar açıldı. o kargaşada sadece hedefe odaklanmış şekilde hızla ilerliyor ve hiçbir yeri görmüyordum..

Kendime geldigim gün hayat buldugum o gündü ve o gün kim bile bilirdiki bir önceki hayatimda birlikte spor yaptığım kendisine yardımcı olduğum dertlestigim kisinin ikiz kardeşim olarak hayat boyunca bana eşlik edeceğini..

edit: son part