soğuk nöbetçi kulübesinde kalbi ısıtan eller

ondan hoşlandığımı söylediğimde istemem yan cebime koy demişti..
ben sana o gözle bakmadım hiç vs..bildiğiniz klagib kız tripleri...
bu itirafta bir ay sonra* arkadaşlarla beraber okul çıkışı cafeye gitmiştik..
küçük ama hoş bir cafeydi.. duvarlardaki entresan süslemelerle, şark köşesiyle ve sahibinin hoş muhabbetiyle gençlerin ilgisini çeken bir cafe..
havanın soğukluğu ortamın sıcaklığında hissedilmiyordu...
millet muhabbet ederken biz bir anda ortamdan kopup birbirimizin gözlerinde kaybolup gitmiştik... bambaşka bir alemde sadece ikimiz vardık..o ve ben..
kelimelerin kifayetsiz kaldığı herşeyi o bakışlar anlatıyordu...
o akşamdan sonra iki sevgili gibi davranıyor ama karşı tarafın resmi adımı atmasını bekliyorduk..
mesajlaşmalar, iltifatlar,bir an önce okula gidip kavuşma isteği...
ramak kalmıştı resmiyete dökmeye..
sevgi sözcüklerini söylemekten çekiniyorduk.. herkesin yaptığı.. utanılacak birşey gibi görüyorduk.. oysaki pervasızca küfür edip, beddua edebilirken..
bu şekilde 3-5 gün geçirdik..

hayatımın tamamen değişeceğinden habersizdim... o an sadece "biz" olmanın mutluluğu vardı içimde...
herkesin örnek gösterdiği bir ilişkinin bir başlangıcıydı bu..aşk denince akla ilk gelecek çiftin başlangıcı...
18 yaşımdan gün almama 3 ay vardı o gün... öss stresi içindeydik..
ama onunla ne beraberken ne öss ne başka birşey... hayat duruyor ve sadece ikimizin olduğu bir boyuta geçiyorduk...
okul çıkışı her gün beraber takılıyorduk... el ele, göz göze.. birkaç ayımız böyle,toz pembe geçti..
taki onu öss stresi çekilmez hal alıncaya kadar..

okul kapısında nöbet sırası bizim sınıfa gelince, beraber tutabilecek şekilde ayarladık..
koca bir gün sadece o ve ben.. küçücük kulübede olacaktık..
resmi adımı atmak için sayısız fırsat demekti bu..
nöbet günü geldiğinde havanın soğukluğun avantaj olacağından bihaber içimde fırtınalar kopuyor isyan ediyorum soğuğa.. böyle hayal etmemiştim o günü çünkü... güneşin kızılı, kuşların cıvıltısı eşlik etmeliydi bize, ayaz değil..
ellerinin üşüdüğünü söylediğinde sınıftan eldivenini getirmeyi teklif etmiştim..bir kaç tekrar etmeme rağmen reddedince,bir an gaza gelip ben ısıtayım o zaman diyip, minik ama hafif tombul elini tuttum..
aslında baya çekinmiştim ama dedim ya gaza gelmiştim bir kere..hem o da bana karşı boş değildi.. yoksa o gün gözlerimin içine neden derinden ve manalı baksın..
gözlerinin içindeki ışıltı bu hareketimden fazlasıyla hoşnut olduğunu gösteriyordu.. yıllar sonra elini tutmam için eldiveni reddettiğini itiraf etmişti..*
işte o an benim en mutlu olduğum andı... ayaklarım yerden kesilmiş,bu nöbet hiç bitmesin istemiştim... çünkü akşama kadar elini tutabilir, aşkımı haykırabilirdim...

öyleki okula gitmek için metroya verecek 80 kuruş para bulamamıştım..
1 hafta sonra okula gittiğimde, hocam sormuştu ofisine çağırmıştı beni..
neden okula gelmedin? diye sordu..
bu hocayla aramız iyiydi, anne şefkatiyle yaklaşıyordu bana... küçük yaşta ailesinden uzaklaşmıştı o da..belkide ben en iyi o anlıyordu..
bu yüzden bende "doğruları mı duymak istersiniz" dedim, evet dedi o da.
"metroya binmek için 80 kuruş'um yoktu " dedim..
yolda görsek, yada düşürsek yüzüne bile bakmayacağımız 80 kuruşum yoktu beyler..
tamam dedi ve gidebilirsin...
ve ben sınıfa indim.. öğleden sonraydı o hocanın dersi.. ders çıkışı sınıftan ayrılırken bana seslendi ve beklememi söyledi...

panpa devam et takipteyiz senin için burdayım hala amk.

burda kaldım

Birader, abartısız ve akıcı yazıyorsun. açıkçası buranın geleneğine uygun bir şekilde hikayeye konu olan arkadaşlara güzel bir sıvardım ama gerek betimlemelerin, gerek konunun içine okuru çekme ve empati kurdurabilme yeteneğin buna engel oluyor. Okur sanki hikayenin kahramanı kendiymişçesine içine giriyor olayların.

Bu entry de hem fikirlerimi seninle paylaşabilmek, hem de olur da başlığı kaybedersem en azından son girilen entrylerden çıkarabilmek için girilmiştir.

Teşekkürler

olm sende çok safmışın lan. insan abisine anlatır en azından olan biteni

reserved

takip eden herkese teşekkür ederim beyler... ben çıkıyorum şimdi...
aç karnımı bir doyuram.. akşam oldu burda..*

ibretle takip ediyorum yaz sen panpa. az önce söylediğimede takılma herkese yaptığım şey ananı giberim uzatma işte oç devam et yazmaya

Imla hatalarin cok ama betimlemeler cok guzel devam..

devam kanka

rizörvd

devam mı deyip durma bin, akışı bozma anlat sen

devam et panpa

ne olmuş bizde top gibiyoz burda yazıyozmu amk

Reserved

devam edin

bütün bunları anlatırken farkettimki,bu kızla olan muhabbetimden ne o zaman ne de şimdi pişmanım..
huzuru bulmak, heyecanla gelecek mesajları beklemek...
bu akşamdan sonra samimiyetimiz artmıştı...
ikimizde birbirimizden hoşlanıyorduk..bu durum aşikardı artık...
fakat ikimizde biliyorduk ki olmayacak duaya amin diyoruz..
çünkü benim kız arkadaşım vardı... yıllardır devam eden...
en büyük hatamda buydu zaten... hep kendimi yıllardır devam eden bir ilişkin var, sakin ol,onu yapma bunu yapma diyerek avuttum..
bu ilişkiyi korumak, kurtarmak için;farkında olmadan yıllarımı gibiyordum...
eğer sizde bu düşüncelere sahipseniz, gelecekteki yılları kurtarabilmek için geçmişe hiç düşünmeden sünger çekin amk..
hiçbirşey sizden önemli değil..1 dk. sonra mutlu olacaksanız eğer geçmişteki yılların hiçbir önemi yok..
yoksa mutsuzluğunuza 1 dk. daha eklemekten başka birşey yapmamış olursunuz..
neyse yeni kıza dönelim biz..
kız arkadaşımla beraber olacağım günler mesaj filan çekmezdi..ve bunu da asla problem etmiyordu..
ilişkim hakkında hiç konuşmuyordu..o da benim gibi sadece beraber mutlu geçirdiğimiz zamanlarla ilgileniyordu..
fakat kız arkadaşımda kaldığım birgün geç saatte mesaj geldi ondan..
mesajın içeriğini tam hatırlamıyorum ama çok mutsuz olduğunu ve ağladığını yazıyordu..
kız arkadaşım gördü mesajı..
neden bir başkası değilde sana atıyor tarzında sorulara başladı hemen...
"senin yüzünden, yanında huzur vermiyorsunki amk " diyemedim.. şimdiki aklım olsa o dakika böle konuşur, huzura doğru koşardım..
bunu geçiştirdim bir şekilde ve mesaja cevap verdim..