soğuk nöbetçi kulübesinde kalbi ısıtan eller

devam edim mi beyler?

et ulan et ! şukular seninle..

@6 eyv panpa.. yazam biraz daha belki okumak isteyen olur..
beyler okuyorsanız ses edin la..

istanbulda beraber üniversite okumak istiyorduk...
ne zaman bunalsak bunu konuşup, saatlerce hayal kurardık.. gözümü kapattığımda bir adım atsam boğazın serin sularına düşecekmişim gibi hissedene kadar hayal kurmaya devam ediyorduk...
nihayet o gün geldi.. farklı okullarda sınava girdik...
bizim dönemizde 45 mat sorusu vardı.. benim sınavım iyi geçmişti ya onun??
sınav sonrası annemlerle muhabbet edip kendime gelince hemen onu aramalıydım... sevincimi paylaşıp onun sınavını sormalıydım..
ve artık hayalini kurduğumuz güne çok yaklaştığımızı konuşmalıydık...
bütün bu rüya onun hıçkırık seslerini duyana kadar devam etti..
sevincimi paylaşamamıştım bile.. konuşamıyor,sadece ağlıyordu..

ağladığını duyunca nasıl geçti diye soramadım bile..
ve o an başımdan kaynar sular döküldü.. kötü geçmiştiki ağlıyordu.. bütün hayallerimiz nolacaktı?
ondan ayrı mı kalacaktım? hiç böyle konuşmamıştık,hep beraber gidecektik..
ve karşıdan bir ses geldi..
+ mat'ten sadece 33 tane işaretleyebildim *dedi
ve arkasından kesin kazanamayacağım vs...
teselli etmeye çalışsamda boştu.. bitmişti herşey.. hayallerimiz suya düşmüştü..
hayal kurmak güzeldir..
ancak pek azı gerçekleşir..
artık bir gün sonra gazete alıp cevap anahtarına bakmayı beklemekten başka çaremiz yoktu..

vay amk ya..resmen giblenmeme rekoru kırıyorum..

bu başlıkta kendi başıma takılıyorum *

copy paste gibi görünüyor ama okudum

@14 yok amk ya
@15 giriyorum hemen bir part daha

o gece ne o onu ne de beni uyku tuttu...
telefon kulağımda uyuyukalana kadar onu teselli etmeye çalıştım...
sabah kalktıgımızda herkes gibi bizde kahvaltı yapmadan koşa koşa gazete almaya gitmiştik...
kendi sonucumu ailemle paylaşmadan onu aramıştım..
bu sefer dünün tam aksine gülüyordu.. çünkü işaretlediği 33 sorunun tamamı doğruydu.. evet bir eşit ağırlıkçı için fena sayılmazdı ve istanbul kapıları onada açılmıştı..
hayal ettiğimiz herşeye ulaşmak için gün saymaya başlamıştık...

ve o tarihi gün, istanbula gideceğimiz gün gelmişti..
ben abimle beraber evde yaşayacaktım o özel yurtta kalacaktı...
kendisine bakamayan iki çocuk, beraber istanbula gidiyordu.. diğer yarısına, sevdiceğine kol kanat gerecekti..
aslında hiçbir şeyin hayal ettiğimiz gibi olmayacağını, bizi bekleyen fırtınalı kavgalardan habersiz istanbula gelmiştik..
istanbulda ilk aylarımız, küçük bir şehirden gelmenin heyecanıyla mükemmel geçmişti..

o yaştaki* her genç gibi bizde aileden ayrılmanın verdiği rahatlıkla istediğimiz herşeyi yapıyorduk..
bu rahatlık bize büyüdüm ben yea, bireyim artık gibi ergen triplerine sokuyordu...
şu an o günlerim aklıma geldiğinde sadece gülüyorum...
neyse istanbul sarhoşluğunu üstümüzden atana kadar,ben 32 saatlik devamsızlık hakkımı doldurmuştum bile..*
onun okulunda devam zorunluluğu yoktu zaten..
ikimizde okula gitmediğimizden, hatta o yurda bile gitmediğinden arkadaş çevresi kuramamıştık..
10-12 milyonluk şehirde sadece 2 kişiydik..bu kadar kalabalıkta yalnız kalarak zor başarmıştık anlayacağınız...
ilk başlarda bu durum çok eğlenceli gelsede sonradan sıkıntı vermeye başladı..
ulan daha 18 yaşındayım ne o karı koca hayatı gibi her gun beraber.. biraz izin verde başka yüzler, başka insanlar göreyim..
birbirimizden sıkılmaya başladık ve ben bir süreliğine yurda dönmesini istedim..
tabiki anlayamadı, kavga ettik deli gibi..ve o gece o gitti..

en büyük hatamız bu kadar küçük yaşta ,uzun bir süre beraber yaşamak olmuştu...
bunu yıllar sonra ikimizde anlayacaktık...
fakat o gün ne o nede ben bunu tam olarak idrak edemiyorduk..
o gece şiddetli kavgalarımızın miladı sayılır.. artık uzun bir süre hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktı..
örnek çift gitmiş, şiddetli geçimsizlik yaşayan sevgililer gelmişti..
bu arada aklıma gelmişken belirtmek istiyorum... abim onu ilk gördüğü gün bu kız seni senin kadar sevmiyor, sana yar olmaz demişti..
bu sözü çok koymuştu abimin.. öyle olmadığını hem kendimize hem abime ispatlamalıydım.. elime geçicekse artık..

geçmişten ufak ayrıntılar vermek istiyorum beyler..
ilk öpüşmemiz bir arkadaşımın evinde gerçekleşmişti..
ilk kez onların evinde sevişmiştik..****
bir seneyi doldurduğumuzda yüzük takacaktık ama 10. ayımızda takmıştık... *
sigarayı bırakmamı istemişti cebimdeki paketi direk atmıştım.. yaklaşık bir sene hiç sürmedim ağzıma..
ilk sarhoş beraber sarhoş olduğumuzda beraber yılbaşını kutluyorduk..
beraber gezmeye gittiğimiz ilk şehir ankaraydı...
bizim şarkımızın sözlerini o da bende hiçbir zaman öğrenemedik..

devammı beyler?

evet beyler onda bu oyunu kazanmışlığın gururu ve mutluluğu vardı...
himen misali güç bende artık diye haykıracaktı utanmasa..
ipleri çoktan eline almıştı ama bu olay perçinlemişti..
bu şekilde istanbulda bir senemizi geçirdik.. artık memlekete anne yemeklerine kavuşma vaktiydi...
başka şehirlerde okuyan arkadaşlarımla buluşmuştum.. herkes am üstünde züt gibiyor modunda dolaşıyordu..
ama benim gözlerim ondan başkasını görmüyordu... kesinlikle ve kesinlikle bakmıyordu..
ona olan sevgim çok saf ve masumdu...
bakamazdım bir başkasına..因为爱情。。。

@69 bu olaylar yaşandığında sen portakalda vitaminmiydin acaba ??

son 2 part beyler.. sonra çıkıcam..

siz hiç deliler gibi aşık olduğunuz kızdan" ben artık seni sevmiyorum " cümlesini duydunuz mu binler?
bu mal kardeşiniz duydu...
geçen seneydi.. onun yurtta yaşadığı dönemler... aramızın limoni olduğu dönemler..
birgün aradı ve ben artık seni sevmiyorum ama ayrılmakta istemiyorum dedi..
bu satırları yazarken anlıyorumki beni süründürmek için bir oyunda buda...
yoksa sevmiyorsan ayrıl sende kurtul bende kurtulayım.. haksız mıyım?
saf kardeşiniz bizans kalesini kuşatacak kara murat gibi savaşmayı tercih etti..
senaristin o olduğu oyunda kendisine verilen görevden habersiz bir şekilde..
evet beyler,tam 1 ay ama tam 1 ay her telefonda konuşmamızda duydum... yani gün içerisinde defalarca..
bir ay sonra ne özür ne de sevgi sözcükleriydi gelen açıklama...
"pgibolojim bozuktu, bana öyle gelmiş" cümlesinden başka birşey olmayacaktı söylecekleri..
şimdi farkediyorumki sadece patronun kim olduğunu göstermekti amacı...

matematiğim her zaman iyiydi.. vizeden 95 çakmıştım..
bu not tüm okulda reklamım olmuştu..ve ilerde sınıf arkadaşlarıma özel ders vermem için referansım olacaktı..
sonra tam olarak hatırlamıyorum ama bir bayram tatili vardı..
memlekete dönmeyi düşünmüyordum.. annemlerden uzakta ilk defa bir bayram geçirecektim...
o dönmüştü tabiki... koca şehirde abim ve ben kalmıştık sadece...
bayram günü yaklaştıkça içimdeki kasvet ve özlem kat kat artıyordu.. özlem ona değil memleketeydi.. anneye babaya olan özlem..
dayanılmaz bir hal almıştı.. arefe günü karar değiştirdim ve bilet aramaya başladım...
kalmamıştı mına koduğumun otobüs bileti.. ilahi bir güç beni yalnızlığa zorluyordu...
ama kafaya koymuştum kaç aktarma olursa olsun gidicektim...
memlekete yakın illere bilet aramaya başladım..ve bize 1,5 mesafede olan bir ile buldum bileti...
hayatımda geçirdiğim en berbat yolculuk olacaktı ama bayramda annemlerle beraber olacaktım...
tek başıma kafayı yemekten iyiydi..