Sosyal dediğimiz bu medya bilgisayarlarımızı açıp kapılarımızı kapatmamızdan ibaret. Sahip olduğumuz bütün bu teknoloji bir illüzyon. Topluluk,birliktelik, aidiyet hissi... Ama bu illüzyon cihazından uzaklaştığımızda bir zihin bulanıklığı dünyasının içinde buluyoruz kendimizi. Efendisi olduğumuz teknolojinin köleleri olduğumuz bir dünya. Enformasyonun dibe çöktüğü zengin,aç gözlü bir dünya.Ego, kibir ve kendini pazarlama dünyası.En iyi taraflarımızı gösterdiğimiz ama duyguları dışarıda bıraktığımız bir dünya. Arkadaşlarınızın yanında olun onlar da sizinle olacaktır.Ama grup mesajlaşırken kimse yanınızda değildir. Hayatlarımızı parlatmamız için sıraya dizili kelimelerimiz hazır. Yalnızlık bir sorundur bahsedeyim;Bir kitap okuduğunuzda, resim yaptığınızda, egzersiz yaptığınızda üretkensinizdir, uyanıksınızdır ve zamanını ona ayırıyorsunuzdur. Asosyal olmaktayız, artık birine bağlanma ve gözlerine bakma ihtiyacını karşılayamıyoruz.Çocuklar doğduklarından beri robot gibi yaşıyorlar ve bunu sıradan zannediyorlar. Telefondan kafanı kaldır, monitörünü kapat. Etrafındakilere bir bak, gününü en iyi şekilde değerlendir. Gerçek hayatta tek bir iletişim bile sana farkı gösterecektir. Yaşdıbına dikkatini verdiğinde, elde ettiklerini farkettiğinde,o cihazın başında vaktini harcamadığın için ne kadar minnettar olduğunu farkettiğinde,Ama bunların hiçbiri yaşanmadı çünkü sen telefonuna bakarken çok meşguldün, kaçırdığın fırsatları göremedin. Sona erecek olan bir varlığımız ve sınırlı sayıda günlerimiz var. Ağa takılı kalma, sonun geldiğinde pişmanlıktan daha kötü bir his yaşayamazsın. Duyulduğumuz ama görülmediğimiz, konuşmayıp yazdığımız, dinlemeyip okuduğumuz, göz teması yaşamadığımız saatler geçiriyoruz. Hayata kendini ada, insanlara(facebook) beğeni değil;sevgini ver. Dışarı çık ve dikkatini dağıtan her şeyi geride bırak.Her şeyin düzene girdiğinin farkına varacaksın...