yine başlıyor. yine içimde o berbat boşluk oluşuyor. yine karnıma ağrı girip, ağlayacak hale geliyor yüzüm.

Birilerine bunun böyle olmayacağını anlatmam gerek. ama bir kaç metre mesafede uyuyan anne-babama bile söyleyemiyorum.

halbuki 3 aydır herhangi bir sosyal faaliyetle karşılaşmadan evde tek başıma idare ediyordum. Ama hastalığımı tetikleyen ve en üst düzey kaygıları yaşamama sebep olan okul başlıyor. 3 ay boyunca unuttuğum şeyi tekrar hatırlıyorum bu gece. "bundan kaçarak kurtulamazsın"

Ne yapacağım bilmiyorum. Yine o gibtiğimin ergenleri ile aynı ortamda 1 yıl boyunca kasılacağım. moralimi bozup depresyona gireceğim. yine bu saçmalıklarla uğraşırken ders başarısında dibi göreceğim. Halbuki öğrenmeyi, araştırmayı seven birisiyim ben.

Çok daha fazla yazarım ama teldeyim ve üşeniyorum. ama birilerine anlatmak istiyorum artık. böyle devam edemez.

"Topluma uyum sağlayamayan canlılar yok olmak zorundadır"

şukulamayın, yazın..