sosyal fobikken piçin biri nasıl olunur

yani anlayacağınız, hepiniz gibi zaman zaman bende artık yeter bundan sonra normal biri olucam şöyle şöyle yapıcam demiştim. ama öyle olmuyor. çünkü şöyle bir his oluyor sanki kendimle mücadele ediyorum, hastalığımı yenmeye çalışıyorum. burayı iyi dinleyin panpalar. bu hastalık öyle birşey değil.

ilk başta bu işin ilk basamağının hastalığı kabul etmek olduğunu söylemiştim. ikinci basamağı ise hastalığı kabul etmemektir.

kafa karıştırmayayım, yani önce hasta olduğunuzu kabul ettiniz. peki nasıl çözeceksiniz ? kendinizi hastalıklı kabul edip, kendinizle mücadele ederek değil ! hasta olmadığınızı düşünerek, kendinizin hemen hemen ekgibsiz olduğunu kabul ederek ! hemen hemen dedim arada salaklıklar yaparsanız bu kadar da olsun dersiniz diye.
sosyal fobik olduğunuzu düşünmeyeceksiniz. her zaman bin olduğunuzu düşüneceksiniz. bir özgüven göstermeniz gerekirken, herkesin sizin hakkınızda o binin teki yapar giber atar filan dediğini düşüneceksiniz. yoksa mal gibi hee o gerizekalı çocuk mu bi tak yapamaz o dediklerini düşünürseniz bi tak yapamazsınız. hikayeye devam

o sabah yeniden doğmalıydım. murat odada uyuyordu. düşünmekten veya alkolden mi bilmiyorum çok erken kalkmıştım sabah. yeniden doğacaksam kendimi sokağa atmalıydım. bilgisayarı hiç açmamıştım ilk kez. diğer günler ilk işim nette bişeyler yapmak, depresyonvari müzikler dinlemek oluyordu. ama hemen duştan sonra kendimi dışarı attım. sokakta yürümem zor olmadı bu kez, çünkü çok az kişi vardı erken bi saat olduğundan. kimse izlemiyordu beni uzun zaman sonra. veya aslında hiç beni hususi olarak izlemiyorlardı ama bana öyle geliyordu.

sonra eve geldim, evde spor yaptım biraz (şınav, mekik filan işte). kendimi daha iyi hissetmeye başladım. sigara içmek o kadar istemiyordum. ders saati geldi. ilk kez tuncayla takılıp biraz özgüven kazanıp, okula öyle gitmek istememiştim. tuncay aradı, evden çıkmadan 10 dk önce filan. derse gidicem dedim tabi şaşırdı çocuk. neyse çıktım dışarı yine ama sokaklar kalabalıklaşmış amk. yinede yenmeliyim bu hayatı başarmalıyım diye düşünüyorum. evet beyler evden okula giderken bunları düşünüyorum, durumun vehametini anlıyorsunuzdur. güç bela atladım otobüse. tabi otobüste herkesin bana baktığı hissi devam ediyor. ben acaba bakıyolarmı diye sürekli etrafıma bakıyorum, tabi ben bakınca herkes dönüyor bana bakıyor dikkat çekiyorum. bunu da o zaman farketmiştim. mesela otobüse yeni binen biri olursa hemen herkes döner bakar. otobüse binen kişi hiç umursama yerine oturur ve herkes eski haline döner. sosyal fobikler bu ilk binme anında herkesin bakmasını, sadece kendilerine mahsus bir aşağılama bakışı olarak görür. bunlar hayattan detaylar, ama böyle detaylar hastalık sandığımız bu saçma şeyi atlatmanıza çok yardımcı olacaktır. ekgibleriniz hangi konudaysa, önce nedenlerini araştırın, sonra diğer insanlar nasıl yapıyor diye bakın. böyle yaptığınızda göreceksiniz ki aslında sizin başınıza gelenler onlarında geliyor ama siz kafanıza takıyorsunuz. yani kaldırımda biri oturuyorsa, yolda önünden geçen birine kesinlikle bakar. herkes herkese bakar amk. size mahsus değil bunlar.

okula geldim. yine sınıf kapısının önünde durdum amk. kızlar bakacak artist filan diyecek, gülecekler. erkekler aşağılar gibi bakacak. bende anfinin hemen girer girmez soluna veya sağına dönüp köşelerden en arkalara oturacağım. tabi bana gülenler daha çok gülecek. belki iddaya bile giriyorlardı benim hakkımda kafasını kaldıracak-kaldıramayacak diye. lan dedim giberim gülsünler amk bugün farklı olmalı. direk girdim sınıfa.