sosyal fobi

9 sayfayı da hiç üşenmeden okudum amk. bende de var böyle bir şeyler yenmeye çalışıyorum ama olmuyor ne bileyim yeni insanlarla tanışamıyorum eğer içlerinde bir tane kankam falan olsun genelde rahatım ama olmuyor amk yeni bir ortamdayım yeni kişilerle tanışmak zor geliyor kız erkek fazla fartkettiğini söyleyemem yani erkeklerle de o kadar iyi muhabbet kuramam. mağazadan tek başıma asla bişey bakmam sözlükte entry girmeden öce baya bi düşünürüm. hatam var mı falan diye ama bu entryde aklıma geleni yazdım amk. hayatımı gibmeden şu illet bir çözüm bulmak istiyorum yardım edin amk.

hitap ettiğim kesim sosyal tipler ne biliyim kafamın uyduğu herkes daha sosyal. hani rahat tipler ben rahat olamıyorum. şu an ki arkadaşlarım yurtta odadan çıkmayanlar ya da şakirtler amk. ne yapacağımı bilemiyorum doktora falan mı gitsem.

@196'da anlatılan şey aynen bende de var amk :(

--spoiler--

yere baktıran, yürek yaktıran bir rahatsızlıktır.
yeterince samimi olmadığınız birinin karşıdan geldiğini gördünüz. o sizi görmedi. hemen bir düşünce süreci başlar: "ona nasıl merhaba diyeyim? merhaba mı diyeyim, selam mı diyeyim, kafa sallasam yeter mi? yoksa iyi günler mi desem? bu esnada gülümseyeyim ki odun gibi kalmayayım. ama çok da sırıtmamam lazım öyle pişmiş kelle gibi. aptal durumuna düşmeyeyim. ben aptal değilim, çok zekiyim. aptal durumuna düşemeyecek kadar harikayım. önceden gördüm ama sanki görmemiş gibi yapayım. kafamı eğeyim. bu kadar uzaktan bakmaya başlarsam, o da baktığımı görürse, bu kadar uzaktan selam vermek zorunda kalırım, sesimi duymaz, ne dediğimi anlamaz, belki bişey dediğimi fark etmez bile... öyle öküz gibi bakıyor durumuna düşerim birden bire... evet... biraz daha yaklaşsın, o zaman ona bakar, sanki yeni görmüş gibi davranır ve selam veririm. evet süper taktik. yok olmaz. belki o görmüştür önceden. der ki, niye önceden gördün sonra kafanı eğdin sonra yeni görmüş gibi yaptın... evet böyle der... niye desin ki... eyvah çok yaklaştı... kafanı eğ... yok yok kaldır... neyse eğ sanki görmemiş gibi yap, yoksa der ki gördün de niye başını eğdin. sonra selam vermeyen yabani biri olduğumu zannederler. (sadece o da değil, gidip herkese yayacak sanki, "bana selam vermedii!!! var ya hayvan bu hayvan medeniyet yok hiç") ama iyi rol yapmam lazım ki gördüğümü çakmasın... sonra der ki niye gördün de görmemiş gibi yapıyosun kafanı çeviriyosun. mesela geçen gün oldu böyle: bir şey demediler ama kesin odunun biri olduğumu düşündüler. acaba hiç görmemiş gibi mi yapsam, o selam verirse ben de veririm. aha, geldi!!!"
merhaba, selam ve naber arası, kısık bir ses çıkar ağzınızdan, duyulmaz neyse ki. yarı-tanıdığınız kişi ise gayet doğal bir biçimde gelir, selam der, ağzını bir kenara kaydırarak gülümser, ne kadar doğal gülümsüyordur, siz de belli belirsiz, çarpık bir gülümseme ile karşılık verirsiniz. sizinki kesin iğrenç bir gülümsemedir. yolunuza devam edersiniz. "naber demedi. demek henüz samimiyette naber safhasına ulaşamadık. halbuki 1 senedir aynı dersleri alıyoruz. o herkesi tanıdığına, bana ise n'aber bile demediğine göre sorun bende. gideyim atlayayım şu camdan. eyvah, biri daha geliyor! buna ne yapsam? aha, sağda tuvalet var hemen gireyim, görmemiş gibi yapayım. evet. süper taktik... "

--spoiler--

2011 yazı liseden yeni mezun olmuşum üniversite sınavından çıkmışım büyük bir boşluk içindeyim. işte o zamanlar kendimi sorgulamaya başladım. neden böyleyim ? neden bu kadar sessizim ? bir ara kendimi iyiden iyiye sosyal fobik olduğuma inandırmıştım. boş zamanım ve asosyal olduğum için bol bol internette takılıyordum, genelde incide ekşide falan işte.o zamanlar bu sosyal fobi olayına takmıştım kafayı internette habire sosyal fobiyle ilgili şeyler araştırıyordum.

sonradan fark ettim ki sosyal fobisi olanlar genelde kalabalık ortamlarda tek kalamıyorlar mesela tek başlarına dışarda yemek yiyemiyorlar ya da caddelerde tek başlarına yürürken rahatsız oluyorlar hatta dolmuştan inerken bile inmek istediklerini söyleyemiyorlar(burası biraz genelleme oldu çok daha kötü ve farklı vakalar var biliyorum).bense bunların hepsini tek başıma yapabiliyorum.tek başıma kızılayda aba piknikte öğle vakti tavuk dönerimi gömebiliyorum ya da karanfilde dost kitabevinde tek başıma kitaplara gömülebiliyorum sonra eve dönerken dolmuş soförüne 'kaptan müsait bir yerde' diyebiliyorum.

ilerleyen zamanlarda fark ettim ki ben sadece sessiz bir insanım evet sadece sessiz bir yapım var sadece gerektiği zaman konuşuyorum ve sadece samimi olduğum insanlarla uzun uzun muhabbet ediyorum. insanlarla arkadaşlık kurmak için yapmacık hareketlerde bulunmuyor, kendi kişiliğimden fedakarlık etmiyordum. bence gayet düzgün ve karakterli bir insanım. bunu üniversitede birçok ortama girip birçok insan tanıdıktan sonra fark ettim.ben hep aynıyım yeni insanlarla tanışınca ya da bir kızı tavlamak için taklalar atmıyorum. böyleyim işte amk beni seven böyle kabul etsin gibimde de değil.

sonuç olarak biraz kendinizi zorlarsanız bu problemden kurtulabilirsiniz. belki de bu bir problem bile değildir ama siz farkında değilsinizdir. bakış açınızı değiştirmek ilk adım olabilir.

bakış açısı demişken bakıyorum da burda yazanların çoğu kız arkadaşlarının olmamasından muzdarip bu hayattaki en büyük sorununuz bu olmamalı, bence dolmuştan inerken bile konuşamamak daha büyük bir sorun.

benden size naçizane tavsiye;sosyal fobiyi levelleri olan bir bilgisayar oyunu gibi düşünün. mesela asansörden inerken ya da binerken birisinne günaydın, merhaba demek level 1,restorantta garson çağırmak level 2 vb.böyle böyle kendinize leveller koyun.en son level sizin için imkansız gibi görünen olsun. level atladıkça değişimi fark ediceksiniz bundan emin olun.