1. 1.
    -1
    yetti artık amk yetti.

    Daha bugün üniversiteye başladım,ilk günden çöktüm.

    Ciddi ciddi pgibayatr a görünüp hap falan alacam.

    Karşımda yabancı biri görsem elim ayağımdan ter boşanıyor, otobüse binince zombi moduna geçiyorum, derste en arkaya geçtim oturdum.

    Amk yaa.
    ···
  2. 2.
    0
    @5 hayır hiç de yapmadım.

    Banane kürdünden, türkünden.Umrumda mı?
    ···
  3. 3.
    0
    @9 ingilizce orta seviye.

    Pek işe yarayacağını zannetmiyorum. Sosyal fobi denilen illetten kurtulamazsın, onunla yaşamaya alışabilirsin sadece.Hap falan almam lazım benim sakinleşmem için.
    ···
  4. 4.
    +1
    bir arkadaşa pm yoluyla yazmıştım:

    öyle şeylerin anlatılarak insanı sakinleştirdiğini düşünüyorum, insan rahatlıyor.

    Kardeşim;

    Ben üç senedir sosyal fobinin eritip bitirdiği 18 yaşında bir insanım.Bu sosyal fobinin köklerinin ortaokulda başladığını hayal meyal anımsayabiliyorum.

    Bu son 1 senedir iyice içime kapandım. Zaten 3-4 senedir dışarı çıkıp bir yer gezmişliğim yok. Düşün ki evin içindeyim sürekli pc de bulunuyorum. inan daha birkaç gün öncesine kadar doğduğumdan beri yaşadığım şehirde hangi otobüsün nereye gittiğinden habersizdim. Lise okuluma yakın olduğu için otobüse binme gereksinim olmuyordu, yürüyerek gidiyordum okuluma. Anadolu lisesinde okudum. inan tahtaya çıkmaya, parmak kaldırıp birşeyler söylemeye cesaretim yok. Sıra şeklinde o yüzlerce öğrencinin önünden içeriye geçerken neler hissettimi bir ben bilirim bir Allah. Hiçbir sosyal aktiviteye katılmadım. Kalabalık ortamlarda hiç bulunamıyorum. Terliyorum,yutkunuyorum. içimde sürekli rezil olacağım korkusu var.

    Üniversiteye başladım. Bugün tek başıma bu yaşta otobüse ilk binişim.Üniversite ortamı affedersin gib gibiydi. Gelen geçen bana bakıp aşağılıyor gibi geliyor bana. Zaten kalabalık ortamlarda rahat hareket edemediğim için kasıyorum sürekli kendimi. Köşelere(mecazi anlamda tabi)saklanıyorum.

    Annemle ve babamla bile pek ilişkim yok öyle. Sadece lisedeki birkaç erkek arkadaşlarımın yanında rahatım, rahattım daha doğrusu. Onlarla samimiydim. Biriyle hala konuşuyorum,can dostum.Evi de yakın zaten bize. Aynı okulda aynı sınıfta aynı sırada. Dışarı çıktığımda ya internete ya evine giderim onunla.

    Anlayacağın birkaç kişi harici insanlar ölüm gibi geliyor bana.

    Üni sınıfı 70-80 kişilik.
    ···