sosyal fobi yüzünden hayatım mahvoluyor

beyler benim sosyal fobili olma nedenimi anlatayım mı? çok gerizekalıca bir neden. öncelikle bundan dolayı belki benden nefret edebilirsiniz ama napalım nasıl olsa kimliğimi bilmiyorsunuz. :D ben küçüklüğümden beri çirkin olduğumu düşünürdüm. aslında elim yüzüm düzgündür, az biraz da tip var belki ama beğenmezdim kendimi işte. mesela 1. sınıfta hoca inekleri 2. sınıfların dersine sokardı bazen. hani gaza gelsinler daha da çalışsınlar diye falan herhalde. neyse işte bir gün beni de zütürdü 2. sınıfların dersine arkaya bi yere oturdum. önden bi kız arkasını dönüp dönüp bana bakmaya başladı. sonra yanındaki kıza bir şey söyledi ve ben çirkin olduğumu düşündüğünü sandım ve ağlamaya başladım. sonra ben ağlayınca yanıma geldiler ben sevdiler ne şirin çocuk diye. mesela küçükken saçlarımı kısacık kestirirlerdi ve öyle olunca kendimi çok çirkin bulurdum ve tüm özgüvenimi kaybederdim. bendeki garip bi durum biraz. eğer görünüş olarak kendimi beğenmiyorsam tüm özgüvenim gidiyor. eğer beğeniyorsam normal insanlar gibi takılıyorum rahat rahat. nasreddin hoca'nın ye kürküm ye fıkrası geliyor aklıma ondan bu dış görünüşe verdiğim önemi falan anlatırken utanıyorum gerçi. doğru bir şey değil ama yapım böyle. güzel görünen şeyler başka bir yere oturuyor kafamda. mesela sırf kapağını sevdiğim için aldığım kitaplar var. bir filmin görüntü yönetimi güzelse eğer dünyanın en berbat film olsun yine de izlerim mesela. yani hastalık derecesinde önem veriyorum görüntüye. işte kendimi beğenmediğim için de çekingen oldum. aslında daha iyi oldu belki de. bu kadar öenm verdiğim için kendimi beğenseydim fazlasıyla şımarık olabilirdim. işte çocukluğum hep böyle kendimi beğenmediğim için ezik bi şekilde geçti. mesela kendi arkadaşlarımla rahat rahat konuşuyorum ortama güzel ya da yakışıklı bulduğum br giriyor anında tüm özgüvenim gidiyor. neyse şu an bu durum yok pek ama yine de dışarı çıktığım zaman görünüşümü beğenmiyorsam kendimi az da olsa kötü hissedebiliyorum. eskisi kadar kalmadı ama tabi sf başka şeyleri getirdi yıllar boyu. o yılların verdiği özgüvensizlikten dolayı artık ne yaparsam yapayım kendimi suçlamaya başladım. mesela bir şeyde ya a yolu ya b yolu var diyelim. a yolunu da seçsem b yolunu da seçsem suçluluk duyuyordum. yani sağlıklı düşünememeye başladım. ondan üniversite işini de erteledim. artık bu yıl da düzelmem lazım. çünkü üniversite için bile sağlıklı düşünemediğim için ne okuyacağımı bilmiyorum.

oyşh ben burayı bırakalı bayağı sağlam muhabbet dönmüş burda. aslında çoğu arkadaş yararlı bilgiler söylemişler.

aslında şimdi ben de bir çok arkadaşın anlattıklarına benzer şeyler anlatacağım kurtulmak için

1-tanımadığınız insanlarla konuşmaya başlayın önce yani hayatınızda bir daha görmeyeceğiniz ya da çok az tanıdığınız insanlarla. biliyorum şimdi nasıl konuşalım amuğa goyum zaten utanıyoruz diyorsunuz ama bakın şimdi. sabah kalktınız işe okula herhangi bir yere gidiyorsunuz. komşunuzu uzaktan bir tanıdığı vs görünce günaydınla başlayın. evet beyler günaydın dünyanın en masum sözcüğüdür.ben okula sosyal fobi zamanımda sabah okula giderken tanımadığım daha önce hiç görmedğim insanlar günaydın derdi. sabahları insanların gözünün içine bakmaya çalışın onlardan sıcak bir günaydın gelecek buna emin olun ve siz de öyle karşılık verin. bundan utanmayın amk.ne kadar rezil olabilirsiniz ki zaten bir daha hiç görmeyeceksiniz onu.

2-konuşma yeteneğinizin gelişmesi için çok güzel bir yöntem vermişti bana yine inciden bir kardeşim. oldukça faydasını gördüm bunun. vereceğim örnekle ne kadar işe yaradığını anlarsınız.

elinize bir kitap gazete dergi vs. alın ve ortasından bir sayfa açın. gördüğün ilk kelimeyi aklınızda tutun ve kimsenin olmadığı bir odaya giderek o kelime hakkında yüksek sesle konuşun. aklınıza ne gelirse söyleyin o kelime hakkında. saçma gelebilir ama benim sf yi yenmemin en önemli faktörlerinden biridir bu.

3-daha önce bir arkadaşın dediği gibi bir konuda uzmanlaşın. çok değil sadece bir konu üzerinde çok fazla şey okuyun.bu siyasetle ilgili olabilir edebiyat felsefe farketmez herhangi bir konu. gündelik yaşamda karşınıza çıkabilecek bir şey olsun. inanın bir konuda uzmanlaşınca kendinize güveniniz geliyor.bir şeyleri birilerinden daha iyi yapabildiğinize inanıyorsunuz. hele ki o konunun geçtiği bir tartışma vs içinde bulunursanız isterseniz dünyanın en ağır sosyal fobiği olun takılmadan anlatırsınız.

ben 2 sene boyunca aynı sınıftaki arkadaşlarımla hiç konuşmazken 3. senemde o kadar çok konuşmaya başladım ve tartışmalara katıldım ki şöyle örnek veriyim.

misfits dizisini biliyorsunuzdur belki orada bir takım insanlara fırtına sonrası süper güçler falan geliyor.bu süper güçlerde sürekli yapmak ya da olmak istedikleri şeyler oluyor. neyse işte sınıfta konuşuyoruz taşşağına öyle bi olay olsa kime ne güç gelir falan. herkes şuna bu ona bu gelir falan bana ne gelir diye sorduğumda anlattıklarınla insanları etkileme ve düşüncelerini değiştirme özelliği gelirdi demişlerdi.o andaki özgüven patlamasına bakın. çünkü sürekli konuşmaya başlamıştım ama yanlış ama doğru eğer düzgün cümleler kurabilirseniz insanlar gerçekten etkileniyor. düzgün cümleler kurmanın yolu ise kitap okumak.

sunlar gibi sorunlarınız varsa sizde de vardır bu illet diyorum:

-örneğin otobüste 2 kişilik boş bi yere oturdunuz, otobüse her yeni binenin yanınıza oturmaması için düşünürsünüz adama acayip bakarsınız

-toplumda biri utanılacak bişey yaptığında, o kişiden fazla siz utanırsınız titrersiniz.

-1 kişiyle başbaşa kalınca ne konuşsam diye düşünürsünüz 2 saat. sonunda bişey bulamazsınız karşıdaki takar kulaklığını müzik dinler

-herhangi bir rahatsızlık hissettiğinizde açarsınız interneti, hemen bi ton hastalık bulursunuz kendinize.

-çoğumuzun hayatı ev okuldur. anneniz babanız bile sorar hiç arkadaşın yok mu diye.

-çoğumuz fazla kiloluyuzdur. yağ oranımız çoktur. çoğumuzda pc başında oturmaktan kıl dönmesi olur.

-hepimiz dişimizi sıkarız. dişlerimiz sıkmaktan çenemiz ağrır.

-yanlış bişey yapınca kesinlikle giblememe gibi bir olayımız yoktur. en ufak bi yanlışta sanki adam öldürmüşüz gibi olur.

-ailemize çok değer veririz ama onlara bişey olursa yardım edememekten dolayı içimiz geçer.

- yolda 2 kız karşıdan gelirken güldüler mi acaba bana mı güldü, bi yerimde bişey mi var diye düşünürsünüz.

-arkadaş ortamında konu açma girişiminiz hep başarısız olur. en fazla 2 3 cümlelik konu açarsınız

-gelgelelim çevrenizdeki büyükler ( tanıdık eş dost, öğretmen falan) sizi çok iyi biri olarak tanımlar, çünkü hep içine kapanıksınızdır hiç bir zaman birini incitme gibi bi durumunuz olmamıştır


• **sonuçta bunun gibi sorunlarınız varsa büyük bi ihtimal sizde bizdensiniz.

bence bu illetin nedeni genetik falan kesinlikle değil. hayata yanlış başlamanın yol açtığı bir şey ve çoğumuza göre asla düzeltilemez. örneğin 3 yaşındayken düştünüz ve eliniz kanadı bunun üzerine anneniz size şefkat göstermek yerine size kızdı; bu durum giderek büyür ve gittikçe yanlış yapma korkusu olur.

sonuç olarak bu hastalık grubundaki insanların bence hayata bakışı herkesten farklı.

sizin temel amacınız bir skıntı çekmeden yaşamaktır başka hiç bir amacınız yoktur. diğer insanların bir ton amacı vardır ama hiç bir zaman sizin kadar amaçlarında ısrarlı değildirler.

finally amk bence bu hastalık değil hayat tarzıdır. doktorlar bunu seratonin ekgibliğine felan bağlıyo. tam bilmiyorum fizyolojik özelliklerini ama bence bu durum bi hastalık değil insanın kendini yanlış yetiştirmesidir. bu durum şanssızlıkla oluşuyor her kim sizin gibi çocukluğunda böyle travmalar geçirse aynı sizin gibi olur.

sonuç olarak bu durum belli bir dönemde değil bütün hayat boyunca olur hiçbir zaman hafiflemez, ama her zaman azda olsa artış gösterir. durumunuz biraz iyileşince kesin başınıza bi dert açılacağınız düşünürsünüz.
vesselam özet geçemdim kusura bakmayın.