sosyal fobi ve depresyon

karanlık bir kutunun içindeyim,
ışık verecek küçük bir delik açamıyorum..
o gücü kendimde bulamıyorum belki de birilerinin yardım etmesini bekliyorum,
Gerçekten istediğim şey birinin bana el uzatması mı?

Her gün aynı rol ve kişilikler, hangimiz gerçek kişiliğini ortaya çıkarıyor..
hangimiz düşüncelerine açıkca söyleyebiliyor? toplumun bize belirlediği kişiyi oynuyoruz,
Hepimiz oyucuyuz evet, sadece rol yapıyoruz gerçekten biz değiliz bu benlikler bizim değil.
Dünya film sahnesi, yönetmen evet sistemin başındaki kişiler bizi yöneten insanlar..
bizler sadece küçük birer oyuncuyuz onlar için rol yapıyoruz.. gerçekten özgür değiliz.

(bkz: hayatınızı kökten değişterecek olan şey)

bu başlığı kesinlikle tavsiye ediyorum

reserved

reserved belki sonra okurum

ah ah , ah ki ne ah

korkularımız bizi hapis ediyor,
gerçekten kendimiz olamıyoruz sadece rol yapıyoruz..
Yarından çok fazla korkuyoruz geleceği düşünürken bugün kayboluyor.

Gece hayal kuruyorsun yarın değişeceğim başka biri olacağım diyorsun,
korkusuz bir şekilde gerçekten güzel hayaller kurup düşünüyorsun..
sabah kalktığında içinde anlamsız bir korku oluyor, evet dün gece ki hayaller düşünceler nerde?
korku onları alıp zütürdü, Dışarı çıkıyorsun düzen ve insanlar seni korkutuyor.

panpa hepsini okudum yemin ediyom aynı ben insanlarla konuşasım aslında varda yok bazen can atıyorum konuşmak için bazen gün boyu hiç konuşmadığım oluyo şu ana kadar hep platonikti aşklarım birde yakın arkadaşıma söylerim böylede bi takluğum var oda gidiyo başkasına söylüyo sonra bi bakıyom bütün sınıf sonrada bütün okul öğrenmiş hoşlandığım çocuğu bizim sınıfa gelince adımı bağıra bağıra söyleyip itin zütüne sokuyolardı beni hiç bi tak diyemiyodum tabi neyse haftalarca evden hiç çıkmadığımı bilirim sokağa çıkanca sanki herkes bana ucubeymişim gibi bakıyo gibime geliyo bide konuşurken bazen kelimeleri çok farklı söylüyorum takılıyorum dıbına koyim çok taktan bi durum napcağımı da bilmiyom ailemde diyo kızım gençsin dışarı çık temiz hava al falan ama içimden gelmiyo bide bana tak gibi davranan arkadaşlarıma sırf yanlız kalmıyım diye bişi demiyorum ağzıma sıçsalarda susuyorum nerdeyse hiç konuşamam nolcak böyle panpa pgibolog falan çözer mi derdimi ?

edit:17 yaşındayım hiç sevgilim olmadı

ben de yazmak istedim lan şimdi. cidden çok gibik bir şey az çok ben de yaşadım bu olayı. şöyle düşünün ama beyler. bu illetten kurtulabilirsek çok daha güçlü olacağız onlardan. onlar kendi içlerinde birbirlerini göremiyor çünkü kendilerini maskeliyorlar. fakat bizler onları dışarıdan izliyoruz ve onları çok daha iyi tanıyoruz. kankanın kızla konuşurken kasılmasını, dişilerin birbirlerine yapmacıkları, hemcinslerim izin atıp tuttuğu yalanları. güçlü olacağız ve güçleneceğiz beyler tek çare bu. kuyunun dibinden göğün en üstüne çıkmamız gerek. çünkü sadece güçlü olan hayatta kalır...

@159 pgibolog ve pgibiyatriler yardımcı oluyor yardım almanı öneririm. Arkadaşlarına kendini asla ezdirme daha fazla kötü olursun içine atma hislerini duygularını gerçekten bunlar çok fazla etkiliyor ruhsal olarak. eğer seni rezil etmekten hoşlanan arkadaşların varsa arkadaşlığı kesmeni öneririm kimse senden değerli değildir unutma.

@160 gerçekleri görüyoruz biz bunlar anlamsız geliyor yapmak istemiyoruz gerçekten hiç bişey yapasım olmuyor bazen.

reserved

of panpa valla aklıma geldi yaşadıklarım acıdım kendime

@164 güçlü kal panpa. seni üzen, kıran o aciz insanlara acı asıl

Panpalar size en güzel gelecek şey Allah yoludur . Allaha iman edip ibadetlerinizi yalin ve allaha dua edin şüphesiz allah yardim edecektir gerçekten çok rahatlarsiniz unutmayin bu yasadiklarimiz bir simav

@166 haklısın. eğer şuan inancım olmasaydı ölmüştüm ben tek inandığım şey o zaten.

Gerçekler canımı yakıyor çok fazla korkuyorum,
bu yüzden çok kaygılanıyorum ve strese giriyorum..
artık düşünmek istemiyorum bu yüzden antidepresan içiyorum.
gerçekler can yakar, inancımı yitirmek istemiyorum..

insanlar o kadar kötü bir düzen oluşturdu ki çıkışı yok,
bize zarar verecek olan insanlardan kaçarken çıkmaz bir sokağa girdik..
evet arada sıkıştık ileriye gidemiyoruz, arkamıza dönemiyoruz..
Çünkü korkuyoruz koca bir korku var sadece herşey bu.

Sisteme ayak uyduramayan insanların yerleri belli,
akıl hastanesi veya hapishane, evet hepimiz özgürüz sevinin..
Hangimiz sabah kalkınca evden çıkmak istiyor bu pislik toplumun içine girmek isteyenler var mı?
hiç birimiz istemiyoruz ama toplumun içine girmek zorundayız, çünkü topluma ayak uyduramayan insanlar dışlanır..