sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Baktığım ilanlardan bir türlü kendi yapıma göre bir iş bulamıyordum. Aramalarım haftalar sürmüştü fakat gece çalışabileceğim herhangi bir iş bulamamıştım. Endemik olmamdan dolayı endemik bir iş alanım vardı. Bu normal insanlarla aramdaki farklar artık bariz bariz yüzüme çarpıyor ve herşey sanki hepbir ağızdan Sen tuhaf bir adamsın Mesut diyordu. Sanki ben bilmiyormuşum gibi..

Başka çarem kalmadığı için durumu Gökhana çıtlattım. Bana yine gece çalışabileceğim fakat insanlarla alakam olmayacak gözönünde olmayacağım bir iş bulup bulamayacağını sordum. isteksizce araştıracağını söyledi. Dürüst olmam gerekirse Gökhanın dışında kendi şartlarımı ortaya koyduğumda bir iş bulabilme ihtimalim çok düşüktü.

reserved ben de boşluktayım okucam

Her ne kadar gökhana iş için istekte bulunsam da kendim de aramaya devam ettim ve Gökhana hergün bana aradağı iş hakkında durum bildirimi aldım. Hergün yanına gidip iş hakkında gelişme var mı diye sormamdan bıkmış olacaktı ki bana Uğraşıyorum şuan merak etme.. Ayarladığımda sana söylerim sürekli gelip durmana gerek yok Mesutcum demişti.. Söylediği cümlelerde art niyet aramadım. Gerçekten onu bunaltmış olabilirdim çünkü işe girme arzumdan zırt pırt mantar gibi yanında beliriveriyordum. Bu iş konusunda aceleci davranmamım sebebi ise yeni bir buhrana daha girmeden bir düşünce seline kapılmadan işe başlayabilmekti.

iki üç gün sonra gökhan elinde siyah bir poşetle odama girdi. O esnada ben ise viskinin yanında aldığım çikolatalardan hangisini önce yemem gerektiğine karar vermeye çalışıyordum. Poşeti kapının yanına bıraktı.
Bunlar dedi Yeni işinin elbiseleri. Ne iş mi ? dedim. Süprizlere hiç alışık değildim. evet dedi.. Elimdeki bardağı masanın üzerine bıraktım ve elimde sigarayla poşete atılıverdim. Poşetin içinde güvenlik üniforması vardı.Özel güvenlik miyim ? hmm peki ben nereyi koruyacağım Gökhanım dedim. Samimiyetimin sahteliğini ve alkole bağlı cıvıklığını farketmişti. Gülümsemiyordu. Çalışacağın yerdekilerin aslında pek de korunacak bir yanı yok. Sen aklını onlardan korumalısın belki de '' dedi. Sözünü bitirdi. Ama ben hala dudaklarına bakıyordum.

Mezar bekçiliği dedi. Mezar bekçiliği ayarlayabildim ancak. Bu yaptıklarıdan sonra ortada gözükmeyeceğin gündüz uyuyuup gece çalışabileceğin ve seni enterese edebilecek anca bunu bulabildim ne yapiyim..
Durdum düşündüm kendimi üniforma içinde gece karanlığında mezarlıkta hayal ettim.Yoo begendim begendim öyle donuk donuk baktığıma bakmadedim. Söylediklerinden algıladığım savunma bakışlarımda memmuniyetsizlikten olmalıydı. Ben hayata karşı memmuniyetsizdim. iş gayet hoştu.Tekrar teşekkür ederim gökhandedim.Ne zaman işe başlayabilirim ?.Yarın gece başlayabilirsin dedi.. Hadi kolay gelsin ben odamdayım Mesut dedi ve çıktı odamdan. Ben ise seçimimi yapmıştım. Viskinin yanında bitter çikolata iyi bir seçenekti.

Bu konuşmanın üzerinden tamı tdıbına 24 saat geçti ve ben kendimi bir küçük bir bekçi kulubesinin içinde mesai geçirirken buldum. Tamı tdıbına 24 saat çünkü gökhan konuşma bitip odadan çıkar çıkmaz aklıma takılan ilk soru evde bulunan alkolün o gece bana yetip yetmeyeceğiydi. Evde yeteri kadar alkolün olmaması ya da beni kesmesi durumlarını düşünerek saatin kaç olduğunu kontrol ettim. Alkole ikmal durumu için yani. Şuan ise bu beyaz plastik kulubenin içinde ayaklarımı alttaki elektrikli ısıtıcıya dayamış yağmurun sesini dinliyor arada bir buğulanan camı silmeyle uğraşıyordum.
Odada bir mini televizyon, bir ketıl,su bidonu çekmecelerde birkaç bisküvi ve kek vardı. Hayatım sürekli devirdaimdeydi. Sanki tekrar üniversite hayatımın ilk senesinde istanbula yaptığım sık kaçışlara ve o zaman dilimine geri dönmüştüm. ilk zamanlar üniversiteye alışamadığımdan sürekli istanbula kaçardım. Elbette kaçıp oraya döndüğümde bir iki gün içerisinde orda da tanıdığım kimsenin olmadığını boş koltuklarla konuşurken farkeder geri dönerdim. Size ailemin olmadığını söylemiştim. Liseden bir arkadaşım da yoktu. Bu sebeple istanbulda da yalnızdım.

Sahi ya.. Ben hep tek başımaydım. Taa en baştan beri yalnızdım ben.

Şuan da televizyon karşısında sallama çay içiyor kek yiyordum otobüslerde de.. Hatta televizyonların boyu bile aynıydı. Hatta yolculuklarım ile işimin saatleri birbiri ile örtüştüğünden televizyondaki programlar bile aynıydı.. Aynı eski dizilerin aynı bölümleri, aynı saat diliminde aynı kanallarda aynı programlar.. Sanki geceleri insanlar yaşamıyormuş gibi bütün kanallarda eski yayınlar vardı. Haber kanalları 3 tane belgeselin bölümünü sabahtan ısıtma haber programlarının arasına yıllarca yerleştiriyordu. Hayatım sürekli devirdaimdeydi. Aynı bant kaydının hergün farklı yüzüne uyanıyordum.. Bir günlük tutuyor olsaydım muhtemelen bütün sayfaların arasına birer kopya kağıdı yerleştirir ve o koca günlüğü bir günde bitiriverirdim. Zamandan tasarruf..

Mezarlığa gelecek olursak geceleri ıssız sessiz karanlık bir yerdi. işe başlayalı 1 hafta olmuştu fakat mesai saatlerinde henüz canlı bir insanla karşılaşmamıştım. Bütün yaptığım saatlerce tv başında çay içmek uyuklamaktı. Sabahın ilk ışıkları doğmadan fırına gider bir iki poğaça alır kulubedeki çayla beraber kahvaltı yapardım. Sonra sabahın ilk ışıklarıyla beraber sigaramı alır mezarlık içinde ölülerle birlikte yeni günü karşılardım.

Bazen mezarlığın önündeki büyük durağı gözlemlerdim. insanları..
Öğrencileri işlerine giden insanları. Hayatın bir plan içinde gitmesi çok güzel olmalıydı. En azından düşünecek zamanın olmaması güzel birşeydi. Her gün aynı insanları aynı saat diliminde görüyordum. Ve bir süre sonra hayatlarındaki gelişmeleri takip etmeye başladım. Her gün gözlemlediğim standardın dışına çıkanlar değişiklik yapmış oluyordu. Mesela Her sabah orada yalnız başına otobüsünü bekleyen gri deri montlu kızın pazartesi gününden itibaren sevgilisi olmuştu. Normalde her gün yalnız başına durağın solunda dikilir ve otobüsü gelene kadar kimseyle konuşmazdı. Fakat o günden o durakta inen ve aynı otobüse binecek olan siyah pardesülü bir adam ile samimiydi. Belki işyerleri yakındı. Aynı duraktan aynı arabaya biniyorlardı ve otobüste birbirleriyle tanışmış olmalıydılar..

Bir liseli çocuk çarşamba gününde sigaraya başlamıştı. Kahverengi çantalı çocuk durakta çarşamba gününe kadar görmediğim birisiydi. Çarşamba gününden itibaren onu durakta sigara içerken gözlemlemeye başladım. insanlarla pek bir bağlantısı olmayan bu çocuk durakta sessizce sigarasını içiyor ve gidiyordu. Bir iki gün sonra bu çocuğun günlerdir o durağın önünden geçip giden çocuklardan biri olduğunu farkettim. Fakat daha önce sigara içseydi onu orada görürdüm. Demek ki o zaman diliminde sigaraya başlamıştı. Yalnızdı. Üstünde eski denebilecek bir mont vardı. Yürüyüşü halsizdi.

Sonra insanları gözlemlemeye devam ettim. Bir süre sonra canlılardan tekrar vazgeçip mezarlıktaki ölülerle tekrar ilgilenmeye başladım.. Mezarlıktaki ölülerin bir listesini çıkardım. Bütün mezarlıktaki mezar taşlarının üzerinde yazanları sabah vakitlerinde mesai saatim dolmadan not aldım. Bunu 8 günde tamamlayabildim. Sonra o listelerde yazanları evde gökhanın bilgisayarına aynen geçirip programla araştırmaya başladım. Aynı tarihte doğan insanlar var mı diye kontrol ettim. Aynı tarihte ölüp aynı gün defnedilen var mı ? 13.837 mezar yazmıştım . Aynı tarihte doğan 8 kişi vardı .. 2 kişi 5 ağustos 1976, 2 kişi 3 aralık 1980, 2 kişi 26 mayıs 1966 2 kişi 2 kişi ise 16 temmuz 1953 doğumluydu. Aynı tarihte doğan da 10 kişi vardı.

istatistiklere göz gezdirdim Yazın ölenler ile kışın ölenler aylara göre ölümler.. Bunlara göz gezdirdim. Gözlemden vardığım sonuç insanlar ölüyordu. Bir gün herşey bitiyordu. Varken yok olmak. ilginç. Ölmek garip birşeydi. Telaşlar kaygılar üzüntüler sevinçler herşey bitiyordu. Bir gün ben de ölecektim. Muhtemelen yakın bir zaman diliminde. Ve şuan çektiğim bütün kaygılarım üzüntülerim heyecanlarım yapabilecekken yapamadığım herşey o mezarda son bulacaktı. Kendi içimde aşamadığım tüm engeller özgür olamayışım o mezara girecekti.

Benden yıllar önce de bu insanlar aynı hataları yapmıştı. Ve şuan mezardalardı. Çekingen olmuşlar özgüvensiz olmuşlar kimlik sorunu yaşamışlardı. Kendi içlerindeki benlikleriyle yüzleşememiş ve ölmüşlerdi.
Hayat tıpkı bir bilgisayar gibiydi. 0 ve 1. Yap ya da yapma. Yaşa ya da yaşayama bir gün ölüyordun. Yani öleceksek neden yapmak istediğimiz bir şeyi yapmamamız için sebep yokken yapmıyorduk ki. Kendi kendimizi engelliyorduk. Neden öleceksek insanlardan korkuyorduk. Sokağa çıkmaktan hayatı yaşamaktan. Herşey bir gün bitecekse neden içimizdeki pısırığa bir yumruk çakıp onu hayata bağlamıyorduk. Neden zavallı gibi davranıyorduk. Biz öleceğiz. Ve hayatı yaşamalıyız. istediğimiz gibi. Özgürce. insanlara zarar vermeden yapmak istediğimiz herşeyi yapmalıyız. insanları kaygıları utanmaları pısırıklığı bir kenara atmalı ve hayatı yaşamalıydık. Endişelerimiz üzüntülerimizden kurtulmalıydık çünkü bunlar anlamsızdı. Hayat bitiyor her gün biraz daha ölüme yaklaşıyorduk ve kafa yapımız hala değişmiyordu.

--spoiler--
ölümden ölülerden bahsediyorken.. öldünüz mü lan dıbına koyduklarım.. okuyosanız bi artı eksi şuku çükü pm bişeyler yollayın tepki verin duvarlarla konuşuyo gibi hissediyorum amk yine..
--spoiler--

amk dinliyoz işte bin yazmaya devam

adam harbiden yazarmış vay amk

--spoiler--
@179 olm kimseden tepki gelmeyince kendimi salak gibi hissediyorum.. hızlı yazıyorum da bi tepki verin güzel çirkin iyiymiş tak gibi falan..

@182 taslak o ya.. boyunlarını bile ayarlamadım ki gerçek ölçülerde değil.. matbaaya gidicek versiyonunda onu ben çok şekilli birşey yapıcam sen merak etme reis.. saol
--spoiler--

@1 hikayen nedir bilmiyorum panpa yaptığın resimlere yorum yapayım. arka plan simsiyah resimler rengarenk. özellikle ilk resimde sağ alttaki polislerin olduğu resim gözü rahatsız ediyor baya. onu biraz daha koyulaştırsan daha iyi olur bence. öyküne gelince bilmiyorum roman yazdın galiba. uzun yazdığına göre iyi bişeydir. yolun açık olsun panpa