sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

insanların nefret dolu bakışlarına aldırmadım. Bekçinin saldırgan tavırlarına ve sözlerine de.. Üstümü bile temizlemeden hemen uzaklaştım oradan.. Gece geldiğim yoldan aşşağı inmek yerine bilmediğim yolları kullanarak şehrin ana caddesine çıkmaya çalıştım. Bilmediğim yollarda kaybolmuşçasına gezer ve düşünürken tozlu ceketimin cebinden dünden kalma yarım paketten sigara çıkardım ve içmeye başladım. insanların hortlak görmüş gibi bakışlarına liseden beri alışmıştım. Ne yalan söyleyeyim artık hoşuma bile gidiyordu. Kendimi bildim bileli pasaklı incin bir insandım. Kimin için ne için süslenecektim ?. Mükemmel olmaya çalışmak ahmaklıktı. Sahte olmak ise ikiyüzlülüktü. Ben buydum. Saçları incin yağlı tarak girmemiş ben. Üstü başı incin ben.. Yorgun bakışlı çökmüş ama ayakta ben

Ana ceddeye indim. Ordan bir toplu taşıma aracıa bindim ve Gökhanlarla kaldığımız evin yakınlarında indim. Saat öğlen 3 civarıydı. Eve girdim. Gökhan okuldaydı diğer arkadaşı ise televizyonun başına geçmiş video oyun oynuyordu. Ona selam bile vermeden odama geçtim. içi boş izmarit dolmuş pis küllük, çıkarsa dibinden bir yudum içki çıkabilecek boş şişeler, gelişigüzel oraya buraya saçılmış hap kutuları.. Dağınık yatak, içi boş içinde olması gereken herşeyin dışarda, tuhaf yerlerde bulunduğu bir gardolap.
Meraba ben geldim.

Yatağın başına oturdum sonra Kendimi adeta bıraktım o yatağın üzerine. Bedenimin yatağın üstünde durabildiğini fakat ruhumun kayıp yere düştüğünü hissettim. Bir an neden yaşadığımı sordum kendi kendime. Yani bir sebebim var mıydı. Ya da gereklilik. Bi beş on dakika düşündüm ama maalesef bir sebep bulamadım.. Mutsuzdum.. Mutlu olmak için bir sebep de yoktu ya da sebep de yaratamıyordum.
Yatağımın karşısındaki aynaya baktım.. Savaştan çıkmış gibi duruyordum.. Asıl problem savaştan çıkamamış olmamdı.
Bunları düşünürken ve yarım paketteki son sigaralarla samimi olurken Gökhan eve geldi.
Direk benim odama geldi.

Dün gece neredeydin ?? dedi.. Programda olan olay neydi öyle?
Durdum.. Gayet tezcanlı bir ruh hali içerisindeydi gökhan ben ise gayet sakin rahattım. Legendeki çarşaf misali su gibiydim. Ruhumu satmıştım.
Dün gece sokakta yattım canım öyle istedi.. dedim.. Bir duman aldım. Gökhan çıplak olan belimden yukarısını izliyor tenimden fırlayacak gibi duran kemiklerime gözatıyordu. Dumanı üfürürken devam ettim
Dün geceki olay Hikmetin fikriydi. Adam rüyasını anlattıktan sonra tutturdu adam ölecek ölecek diye.. napiyim adam da ordan kemçirince.. söyleyiverdim. dedim.. Sözümü bitirince Gökhanın gözbebeklerine odaklandım ve gibtir git bi tarzı bakış attım..

Durdu. Bu olay yüzünden işini kaybettin dedi. Benden tepki bekliyordu
Fakat umrumda değildi..
Bilmiyorum boşlukta gibiydim. Hiç umrumda değildi. Birşey dememeye kararlı olunca devam etti.
Dün gece sizin program bittikten sonra radyoyun halkla ilişkiler bölümüne şikayet telefonları yağmış.. Onlarca şikayet maili almışlar. ve maalesef programı yayından kaldırma kararı almışlar dedi.

Sözünü bitirdi fakat hala başımda dikiliyordu ben ise gözlerimi tavana çakmış yatağımda uzanıyordum. ayaklarım yerdeydi sol kolum başımın altında sigara içiyordum.

Bu hikmetin sorunu benim değil dedim.

Umursamaz tavırlarım onu kızdırmıştı. Bişey demedi. Odanın kapısını hafif çarpar gibi çıktı.

rezerved

Bu olayın ardından elim boşa çıkmıştı. Gökhanların evde yeniden pineklemeye başladım. Daha doğrusu Gökhanların evindeki odamda pineklemeye başladım desem daha iyi olur çünkü odamdan dışarı pek çıkmıyordum. Hayatımı sorgulama sürecine yeniden giriştim. Mutsuzdum. Bu böyle ne kadar gider onu düşünüyordum. Gökhan sayesinde bir iş bulmuştum param da var sayılırdı. Fakat hayatım gerçekten bomboştu.

Bir amacım ya da hayatta bir yerim yoktu. Bir dostum ya da ailem de. Hevesim de yoktu. Umudum ve hayalim de. Sürekli beynimin içinde neden normal bir insan olamadığımı sorguladım durdum. Radyo işinden aldığım parayı alkole ve sigaraya yatırdım bu süreçte.. Her gece millet yattıktan sonra ben sabahlara kadar bu işi bir çözüme kavuşturmaya düşüncelerimi bir sonuca bağlamaya çalıştım. Kendimi çözmeye ve kendimi nasıl biçimlendirmem nasıl düşünmem gerektiğine kafa yordum. Fakat olmuyordu.

içinde bulunduğum boşluktan çıkmak için herşeyi yapmaya hazırdım. Biraz kızlarla mı oyalanmalıydım. Gökhan bana birilerini ayarlayabilirdi pek ala.. Fakat ben istemiyordum. Onlarla yapamayacağımı biliyordum. Kendime bir uğraş bulmalıydım belki. Bir enstruman çalmayı öğrenmeliydim. Bu beni aylarca oyalayabilirdi. Belki de bir kaç dumbel ağırlık çubuğu ve ağırlık, yay vs. almalı ve odada spor yapmaya başlamalıydım. Kendi gerçekliğimden kaçmak kafamı kendi içimde oluşturduğum kendime dair tespitlerden uzaklaştırmak için bu arayış içine girmiştim.

Dış dünyamda şahit olduğum insanlar hep bir koşuşturmacanın içindeydi. Koşuşturmaca tatlı dertler uğraşlar.. Zamanlanmış işler periyodik düzende görevler.. insanlar bu koşuşturmacanın içindeyken durup da kendi gerçekleriyle yüzleşmeye fırsat bulamıyordu. Ben bazı insanların bilinçaltında bu gerçeklerle yüzleşmemek için kendi kafalarını başka yerlere verdiklerini düşünüyorum. Kendi ruhuyla yüzleşen kendi hayatıyla hesaplaşan hayatının iyi kötü muhasebesini yapan yaptıklarını yapacaklarını ve yapması gerekenleri ruhuna kulak verip dinleyen pek az insan bu koşuşturmacanın içindedir. Pek çok insan ruhuyla yüzleştiğinde yaşadığı acı olumsuz kötü olayları unutuyor. Pek çok insan aslında etrafındaki diğer insanlara benzeşerek ve kendine sahte bir kimlik yaratarak yaşıyor. Sonra o yarattığı kimlik asıl ruhuna işliyor. Gerçek kendisi olmadan yaşayan insanlardan bahsediyorum size..

Belki de 21yy da yaşıyorsanız, böyle bir dünyada nefes alıyorsanız yaşamanın yaşayabilmenin tek yolu budur. Sistemin bir çarkı olmak.. Dışardaki insanların yaptığını tekrar etmek. Size önceden biçilmiş kaftanı giymeli, arzularınızı gibtir etmeli hayallerinizi çöpe atmalı sistemin istediği gibi bunları arzulasanız da çok zor olduğuna inanıp kendinizi kandırarak gerçek benliğiniz dışında yaşamalısınız..

Fakat ben hayallerim ve arzularım yaşamak istediğim hayat beni bu hale getirse de, asla sistemin bir çarkı olmak istemedim. içimin sinmediği hiçbir şeye kendimi zorlamadım. Ya dış dünyanın gerçeklerine boyun eğip her insan gibi basit mutluluklar ve basit zevkler yaşayacak ucuz bir hayat yaşayacak onursuz ve değersiz bir varlık olacak kendi ruhumu kendi ellerimle boğacaktım, ya da hayallerimin gerçekleşmesini bekleyecektim.
Ben beklemeyi seçtim.

Sonuçta onlar gibi olma zamanım çoktan geçmişti. Bunun için adeta ruhumu elime bir makas alıp parçalamalı ve acı çeke çeke şekillendirmeliydim. Yaşadığım hayat hiçbir zaman yüzümü güldürmemişti. Hiçbir zaman sevgi ve ilgi görmemiş sürekli yalnız ve tuhaf adam olmuştum. Normal insanlarla artık yapamazdım. Onlar gibi değildim. Farklıydım.

Tamam; belki yaşadığım hayatın çektirdiği çileler beni kırılma noktasına getirmişti. Birşeylerden intikam almak; önemsiz hayatımı gözönüne alıp, yıllarca beklediğim o start çizgisinden artık hayata fişek gibi fırlamalıydım. Ama biliyordum ki artık bu kafa yapısıyla fırlarsam, etrafımdaki herşeyi, önüme çıkan bütün engelleri yıkıp geçerdim. Canım zamanında çok acıdığı için insanların canını çok acıtırdım. Kendimi biliyordum. Eğer insanlara zarar vermek istiyorsam ve bunun lazım olduğuna kendim içten inanıyorsam en sadistçe en onursuzca en şizofrenikçe bunu yapardım..
O amaçı ilke edindiğim ve bunu içten istediğim an, biliyordum ki herşey o amaç için gelişecekti.

Fakat dışardaki diğer insanlara benzediğimde, kendi benliğimi silip attığımda ve kendime gelip arkama baktığımda yine hata görmek istemiyordum. Yine kendime yakıştıramadığım birşey, kendimi kendimden rahatsız edecek bir hatıra silsilesi istemiyordum. Zaten hayat geçmişin acılarıyla yeterince zordu bunlara yeni acılar yeni çaresizlikler eklemek hayatıma son vermem için yeterli bir sebep olurdu. Sonuçta elbette onlar gibi davransam da onlar gibi olamayacak ve gerçek benliğimle yüzleşecektim. Yapmamın mantıklı ve karlı olanını değil içimden geleni istediğimi ve içime sineceği yapmalıydım..

okuyanı gibsinler

@158 4 sene yazdım bunu yazıyosun ha.. eksi bile vermem amk sana

Bir süre sonra içinde bulunduğum boşlutan tekrar kurtulmam gerektiğini hissettim. Radyo işi beni iyi oyalamıştı ve kafamda bu düşünceler dönüp durmuyordu. Yeniden bir iş bulmalıydım. Gökhanların evde geçirdiğim bu zaman içinde bir zamanlar radyodaki programımın rekldıbının verildiği yerel gazetelerin bu sefer sarı sayfalarına göz gezdirip iş ilanlarına bakmaya başladım yeniden. Aynı gazete ve 3 farklı süreç. biri işe yeni başlama üniversiteden ayrılma dönemim.. diğeri radyodaki işim dolayısıyla kendi reklamlarıma göz gezdirme dönemim.. tekrar uyduruk bir iş bulmaya çalıştığım ve içinde bulunduğum dönemim...

http://www.gazeteyeilanve...ploads/gazete_ilan_02.jpg

Gökhan ben bu süreç içindeyken yani gazeteleri önüme alıp alıp elimde keçeli kalemle işaratlemeler yaparken beni izliyordu. Onu artık gördüğüm zaman aklıma direk kahrolası Hikmet ve başımıza açtığı işler geliyordu. Sanki o adama o lafları söylemek zorundaydık. Gökhanın radyodan yaptığı o geceki proggramın kayıdı dinlemiştim. Dinlediğimde farkettim ki sanki dinleyenle tartışmış ve ona tehditler savurmuşum gibi çıkmıştı. Öleceksin işte be adam öleceksin. Tamam mı ?? Kendine şu sıralar dikkat et..
Aptal herif ve aynı aptallıkta bir dinleyenin yarattığı curcunada kulağıma ne fısıldandıysa akıl filtremden geçirmeden söylemek durumunda kalmıştım ve olanlar olmuştu. Fakat bu tamamen hikmetin suçuydu ve onu bulup sağlam bir dayak atmak istiyordum..

reserved