sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

--spoiler--
---
--spoiler--

Buseyle beraber caddede hızlı adımlarla arabamızı parkettiğimiz yere doğru yürüyoruz.. Öğlen vaktine rastgeldiğimiz için cadde kalabalık, her zamanki gibi insanlar yine biryerlere birşeylere koşuşturuyorlar. Hava gayet açık ve sıcak sayılabilecek derecede..

Bu hiçbiryerini bilmediğim ve daha önce hiç gelmediğim semte geliş amacımı bitirmiş ve görüşeceğim diğer yere doğru yol almak için hareket halindeyim.. Aracı birkaç sokak ileriye parkettiğim için şuanlık yürümek ve az arkamda kalan büfeden aldığım sosisli sandiviçimi yemekten başka yapacak birşeyim yok..

Yanyana sessiz sessiz yürürken Buse bugün tahminen ikiyüz kez sorduğu soruyu tekrar soruyor.. Emin misin Mesut bu işten ?? Gözleri ilk sefer soruşundaki tedirginliğini hala koruyor ve ona yansıtmasam da bu beni kızdırmaya başlıyor.

Susuyorum.. Sokağı dönüyoruz ve aracın yanına varıyoruz.. Eminim !! diyorum.. Tekrar eminim. Arabaya biniyoruz.. Kontağı çevirip arabayı çalıştırıyorum.. Kapılar kapanınca dışarının gürültüsü yalıtılıyor ve içerde gerekli bir sessizlik oluyor.. Bunu sana kaç defa söyledim..Eminim Buse bu yapmamın en mantıklı doğru olanı.. Bu durumda yapabileceğim en güzel şey bu.. Bir yandan aracı sürüyor bir yandan da Buseye gece yaptığım açıklamamın tekrar bir benzerini yapıyorum.. Anlıyorsun beni biliyorum ama yine de tedirginsin.. Çünkü soyunduğumuz iş baya baya ve baya büyük.. Ama ben bunu yapmak istiyorum.. Bu işi yapsam da yapmasam da birkaç hafta içinde yakalanacağım muhtemelen ve polis beni yakaladığında yıllarca hapise atacak.. Anlıyorsun değil mi ?? Benim için hayat bitti ?? .. Aklanmam da mümkün değil.. ''

Ve bu yapacağım şey için benim içim gayet rahat.. biliyorum ürküyorsun hatta şuan benden korkuyor bile olabilirsin ama ben gayet rahatım ve kendimi gayet masum hissediyorum..

Semtin karmakarışık trafiğinden çıkıp bölünmüş yola girince iki saniyede bir yola bakmak ve konuşmamı bölmekten kurtuluyorum.. Daha rahatım şuan..

O minicik çocukların umursamaz aileleri için mi üzülecek kaygılanacağım ?? O zavallı çocukların şimdiden gibilmiş hayatları nolucak peki ?? Ben bundan nefret ediyorum tamam mı ?? Nefretimi göstermek istiyorum.. O çocuklar güçsüz ama ben güçlüyüm.. Anlıyor musun ??

Buse ağlamaya başlıyor.. Bir sigara yakıyor..

Geçmişimizden kurtulduk sanmıştım diyor..Bu şehre kaçıp geldiğimizi herşeyi arkamızdan bıraktığımızı sanmıştım..

acık okudum kardeşim konun nasıldır ne kadar güzeldir, mükemmel kurgulamış olsan bile 3. sınıf bir yazı olmuş. Kötü anlamda söylemiyorum, ben yazmaya çalışıp yazamayan biriyim başarılarının devdıbını diliyorum.

Buse unuttun galiba.. Biz oradan kaçtık fakat polis beni yakalamasın diye kaçtık.. Burası ayrı bir ülke ya da eyalet değil.. Burada da aranıyorum.. Geçmişimizi ilk tanıştığımızda bırakmıştık.. Fakat ben bu olayın bir cinayet olduğunu bilmiyordum.. Tesadüfen ya da traji komik bir yoldan bir ölüm sanıyordum.. Geçmişi unutmuştuk.. Unuttum da.. Eski zavallılar değiliz.. Güçsüz suskun ağlak insanlar değiliz.. Fakat bunun geçmişle alakası yok.. Bu cinayet üstüme kalmasaydı bunu sen de biliyorsun hayatımızı yaşayacaktık ikimiz.. Evlenecektik.. Çocuklarımız olacaktı.. Senle beraber ölecektik anlıyorsun değil mi ??

Ağzımdan birşeyler kaçırıyorum.. Ama o farketmiyor..

Evlenecek miydik ?' diyor.. Yaşlı gözleriyle acı acı gülümsemeye çalışıyor.. Sonra söylediği sözlerin de gayet acı olduğunu farkediyor.. irkiliyor.. içi rahatlasın diye çocuk taklidi yapmaya devam ediyorum onun gibi Evlenecektik tabi ya napacaktık diyorum.. Sen benle evlenmez miydin yoksa ? Bilmem ki diyor.. Gülümsüyor yine..

Birkaç dakika böyle sohbet ettikten sonra diğer semtteki çocuk yuvasının önüne geliyoruz.. Aracı ilerde bulduğum park yerine güç bela soktuktan sonra arka koltuktaki sahte dersane evraklarını ve dersane hocası kimliklerimizi alıp binaya doğru yürüyoruz..

@387 sen yetkili kişi misin

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--
---
--spoiler--

Aracı olabildiğince otoyola sokmamaya ve dikkat çekmemeye çalışsam da bu pek mümkün olmuyor ve otoyoldan başka yol olmadığı için mecburen çıkmak zorunda kalıyoruz.. Şuan evimizden epey bir uzaktayız ama oraya hareket halindeyiz. Bugüne dek hiç minibüs kullanmamıştım ama sürüşünün zevkli olduğunu bile söyleyebilirim.. Arkadaki minik misafirlerimiz için dün gece hazırladığım çocuk şarkıları cdsini arabadan yanıma almayı unuttuğum için şuan bir hit müzik radyosunu dinlemekteyiz.. Ama dikiz aynasından görebildiğim kadarıyla çocuklar başlarındaki öğretmenlerinin şuan baygın halde ön tarafta yatmakta olduğunu bildiklerinden tedirgin bir şekilde koltuklarında etrafa bakınıyor ve ne olduğunu çözmeye çalışıyor.

ve hocalarını Silahın kabzesiyle vurarak az önce bayıltan Buse tekrar konuşuyor..
Çocuklar korkmanıza gerek yok.. Sizin için bir gezi düzenledik fakat hocalarınız sizi yurda geri zütürmekte ısrar edince bunu yapmak zorunda kaldım.. Uyandıklarında hocalarınzla beraber olacaksınız.. Hepinizi seviyoruz.. Ve bu etkinlik sizin için..

Buse konuşmasını bitirince dikiz aynasından çocuklara tekrar bakıyorum.. Busenin konuşmasıyla biraz rahatlamış olsalar da hala tedirgin duruyorlar.. Güvensizlik duyuyorlar..

Sonra buse kendini tanıtıyor ve aralarına karışmaya çalışıyor.. Çocuklar dünyanın heryerinde olduğu gibi masum.. Hemen olmasa da ısınıveriyorlar ona.. Sohbet ediyorlar ama dibimde çalan radyodan ne konuştuklarını pek seçemiyorum.. Köprüden geçerken beraber gülüşüp Boğaz manzarasını camlara doluşarak izliyorlar Buseyle.. Dikiz aynasından gözümü alıp ben de takip ettiğim şeridin durumunu kontrol ederek de olsa kaçamak bakışlarla boğazı izliyorum son kez..

Köprüyü geçtikten sonra bir 20 dakika daha yolculuk yapıp semtimize geliyoruz.. Aracı tenha bir yere çekiyorum.. Buseye evin anahtarını veriyorum. Çocuklarla beraber daireye çıkmasını çocukları içeri yerleştirip tekrar aşşağı gelmesini istiyorum.. O çocuklarla beraber giriş kapısından gözden kaybolunca ben de arkadaki iki tane öğretmeni torpidodaki kolonya ve tokat yardımıyla uyandırmaya çalışıyorum.. Sonra buse yukardan geri geliyor.. O da diğer hocayı tokatlıyor.. Koklattığım kolonya ve kolonyalı elimle attığım tokatlar işe yarıyor , hocalar açtıkları gözlerle önce şaşırıyor sonra uykuya dalmadan hemen önce olanları hatırlayıp gözleri fal taşı gibi açılıyor. Hemen ağzını kapatıyor ve belimdeki tabancayı çıkarıyorum..

Bak hoca, diyorum ..seninle ya da bu kimsesiz gariban çocuklarla bir işimiz yok.. Size şerefim üzerine yemin ediyorum buradan sağasaglim kurtulacaksınız.. Birkaç gün sizi misafir edeceğiz.. işimiz bitince de dediğim gibi sağa sağlim sizi uğurlayacağız.. Eğer bir numara yapmaya işi berbat etmeye çalışırsan kafanın ortasına mermiyi yersin.. Benim için hiç sıkıntı olmaz.. Anladın mı ?

h
ı
m
m
m

Hocalar sözlerimde iyice korkuyor ama en azından korkuları onun yapacağı saçma sapan bir harekete engel olacağı için pek bir sıkıntı teşkil etmiyor.. Ayrıca onlara yalan da söylemiyorum.. Onlarla bir işim yok.. Şimdi dışarı çıkacağz. Siz de bizlerle beraber sanki arkadaşmışız gibi paşa paşa yukarı çıkacaksınız anlaştık mı ?

Hocalar kafa sallıyor.. Kapıyı açıyorum Buseye gidelim diyorum.. Mahallenin tenha olduğu saatlerde akşamüstünde olduğumuz için bizi izleyen ya da gören kimse olduğunu pek sanmıyorum.. işin açığı gören eden olsa da pek birşey farketmeyecek.. Sonuçta polisler zaten yuvaların onları aramasıyla bu olaydan haberdarlar.. Bizi de bulmaya çalışacaklar.. Onlar bulamazsa diye zaten ben onları arayacağım ve olayı neden yaptığımı ve ne istediğimi söyleyeceğim.. Bu yüzden bir sıkıntı yok..

Öğretmenlerle dip dibe apartmana giriyoruz.. Merdivenleri çıkarken yukardan gelen birkaç kişi yanımızdan geçse de hocalar onlara bakış atmaktan fazlasını yapmıyor.. Bizim kata geliyoruz.. Kapıdnın önünde durup anahtarları çıkarırken içerdeki çocukların oynaşma seslerine kapının açılma sesini ekliyorum.. içeri girdiğimizde kapının önünde birkaç çocuk beliriveriyor ve bize bakıyor.. içerdeki odaların birinden çocuklardan birkaçının ağlayış sesi geliyor.. Korkularından mı ağlıyorlar yoksa kavga mı ettiler bilmiyorum..

Hocaları oturma odasına geçiriyorum.. Birkaç küçük çocuk hocalarının yanına gidip ne olduğunu anlatmasını istiyor.. Kadın ise onları sakinleştirmeye çalışıyor.. Sonra öğrencilerine içeri gidip arkadaşlarıyla oturmasını istiyor.. Evin odalarından birini çocuklara döşemiştim.. Oyuncaklar pastel boyalar defterler almıştım.. Oyuncak arabalar, silahlar, bebekler.. Onları da arkadaşlarının bulunduğu o odaya zütürüyorum.. Hocalarla başbaşa kalıyoruz..

Birşeyler içer misiniz ?diye soruyorum.. Hocalardan bir yanıt alamıyorum.. Hala korkuyor olmalılar.. Belki de minibüsün içinde çok sert tehdit ettim onları.. Her neyse..Biliyorum ne olduğunu ne bittiğini ne yapmaya çalıştığımızı merak ediyorsunuz anlatacağım diyorum..
Buseye dönüpBize çay yap sen en iyisi Busediyorum..

Bize ne olur zarar vermeyindiyor hocalardan teki.. Cesaretini toplayıp söylediği bu sözlerinden sonra devam ediyor..Bizim hiçbir suçumuz yok.. Masum çocuklardan ne istiyorsunuz.. Ne onlar ne de biz size hiçbirşey yapmadık..ağlamaya başlıyor sonra..

Bakındiyorum..Otobüsün içinde de dediğim gibi .. Sizinle bir derdimiz yok.. Çocuklarla da.. Size zarar vermeyeceğiz.. Çocuklar da siz de sağasağlim buradan ayrılacaksınız.. Merak etmeyin şuan her ne kadar bu sözlerime inanmayacak olsanız da biz iyi insanlarız.. Buseyle ben.. ''

Sonra çocukları kaçırış amacımı ve bu amaç doğrultusunda onların da buraya kadar sürüklenmek zorunda kaldıklarını ama işin çocuklarla ve onlarla hiçbir alakasının olmadığını anlatıyorum..
Siz şuan rehinsiniz anlayacağınız.. Polisleri arayıp çocukların elimizde olduğunu söyleyeceğim.. Çocukların isim listesinin kapıdaki aracın içinde olduğunu ve o çocukların ailelerinin buraya gelmesi gerektiğini aksi halde herkesi öldüreceğimi söyleyeceğim..

Ya getirmezse aileleri polis size ? Öldürecek misiniz bizi ?

Hayır söylediğim gibi.. Getirmezlerse sizi serbest bırakıp intihar edeceğiz Buseyle..

Peki ya getirirlerse ?? O zaman ne yapacaksınız

Getirecekler.. ve getirdiklerinde olacakları kendiniz görürsünüz..

Sonra bütün bu hikayenin buraya nasıl gelişini anlatıyorum.. Hocalarla yaklaşık 2 saat sohbet ediyoruz Buseyle beraber.. Cinayet işinin bizi bu işe sürükleyişini hayatımızın elimizden alınışını baştan kaybedişimizi.. Sonra tuhaf tanışmamızı ve birlikteliğimizi..

iki öğretmen bizi dinliyor sonra ortamın samimiliğinden onlar basit hayat hikayelerini anlatmaya başlıyorlar bize.. Buseyi bilmiyorum ama ben dinliyor gibi yapıyorum.. Her zamanki gibi.. Onları dinlemek istemediğimden değil.. Dinleyemediğimden.. Sabahki hayvanat bahçesindeki geziden bile bahsediyoruz.. Hani öğrencileri kaçırmak için yuva yuva dolaşıp yuvaların müdürlerine Buseyle beraber kendimizi dersane görevlisi gibi tanıtıp dersanenin bir etkinlik ayarlanmak istendiğini ve bunun finansesini dersanemizin yapacağını söylediğim şu sabahki gezi.. Bittikten sonra buraya geldiğimiz şu gezi..

--spoiler--
---
--spoiler--

Herşeyin sonuna gelmiş olmanın haklı durgunluğunu yaşıyorum .. Hani şu eski türk filmlerinde olur ya.. Adam hastadır yatak döşek yatmaktadır. Doktorlar hastanın ailesine hastanın 3 günlük ömrü olduğunu söylerler.. Sonra ana karakterimiz yani hasta adam bunu öğrenir.. Bir dramatik bakış atar kameraya ağlar falan.. Bir duygu selindeyim ben de öyle.. Belki ben de ağlarım birazdan gözlerim dolu şuan.. Elime bir kağıt kalem alıp yaşadığım herşeyi yazma fikri geliyor fakat vazgeçiyorum.. Sonra düşünmeye başlıyorum tekrar.. Yaşadıklarımın yaşamak zorunda bırakıldığım şu hayatın bütün yükü bu yükü atmaya birkaç gün kalsa bile hala altında ezmeye devam edebiliyor beni..

Bir sigara daha yakıyorum.. Birkaç gün içerisinde öleceğimi biliyorum.. Şunu tüm içtenliğimle söyleyebilirim hayat şuan anlamsız geliyor fakat daha önceden hissettiğimden daha şiddetli değil.. Belki artık ölümüme bile yoğunlaşamıyorum belki de daha önceden hissettiğim anlamsızlık bir ölümün bilinişinin acısına eşit şiddetteydi... Bilemiyorum.. Balkondan günün ilk saatlerini izliyorum.. Yaptığım hafif kahvaltının ardına hızlı içtiğim sigara midemi ağrıtıyor.. Kahvaltı masasında Buse'yi bırakıp balkona çıkıp bütün bunları düşündükten ve sigaramı içtikten sonra Buse yanıma geliyor.. Elindeki tepsiyi görünce balkonun kapısını açmak için ona yardım ediyorum.. Tepside iki çay şekerlik gülümsüyor ve küçük masanın ortasına bırakıyor.

Oturup bir sigara yakıyor.. Sana çay getirdim. diyor.. Çayı önüme alıp 3 kaşık şeker attıktan sonra karıştırırken Sağ ol diyorum.. Pakedini uzatıyor.. Bir sigara daha yakıyorum.. Çayla beraber sigaralarımızı içip günün doğuşunun ardından bu öğlen üstü saatlerinde şehir manzarasını izliyoruz.. ikimiz beraber yalnız kalınca aklıma takılıyor ve Buseye dönüp Hocaları bağladın değil mi ? diye soruyorum. Bağlılar diyor.. Hocaların kaçması ya da kaçmaması durumu aslında düşününce hiçbirşeyi değiştirmiyor.. Fakat planı böyle kurdum.. Birkaç gün daha sabretsinler..

Peki şimdi napacağız ? diye soruyor Buse.. Sorgulayan gözleri yine üzerimde.. Sigarasından çektiği nefesi geri veriyor..

Polisi arayacağız diyorum..Şaşırıyor.. Nasıl yani ? diyor ekliyor Ne ?!

Gayet sakinim.. Çayımdan bir yudum alıyorum.. Sigaramdan son dumanı alıp söndürüyorum.. Gözleri bana kitlenmiş bakıyor ne yapacağımı kestirmeye çalışıyor.. Gömleğimin cebindeki telefonumu çıkarıyorum.. Kısa bir numara çeviriyorum.. Arıyorum.. Telefonun hoparlörünü açıyorum ve masanın ortasına koyuyorum.. Telefon çalıyor.. Karşımdaki Buseye Şöyle yani.. diyorum