sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Hayat hikayemin geri kalanına devam edecek olursak bu mezarlık işi gidebildiği yere kadar gidiyordu. Sabahları insanları gözlemliyor geceleri ölülere geçiyor, mezarlık manzaralı kulübemde çay sigara bisküvi takılıyordum. Sabah vardiyasındaki adamla konuşmuştum ve ara sıra vardiyalarımızı değiştiriyorduk. Gündüzleri mezarlıkta hayatı merak etmiştim. Sarıklı cübbeli hocalar cenaze görevlileri kazma kürekli işçiler ve siyah giyinmiş bir sürü insandan başka pek kimseler uğramıyordu mezarlığa.. Türbe yeşili o cenaze aracının içine dizilmiş hocalardan ve o hocaların saygıdeğer saz arkadaşları yani kazma kürek ekibinden kaç tane gördüm bilmiyorum.. Arkalarında tabutla mezarlığa giren bu ekip daha çok bir animasyon ekibine benziyordu.Bir tiyatro ekibi belki... Daha doğrusu burada yani mezarlıkta cidden büyük bir tiyatro dönüyordu. insanlar burada gerçekten içlerindeki sanatçıyı ortaya çıkarıyordu. Siyah giyinmiş büyük gözlüklü o oyunculardan bahsediyorum.. Gerçekten büyük oyunculardı saygı duyuyordum. En iyi oyuncu bence içinden gelmese de kameralara ya da izleyenlere ağlayabilen daha doğrusu gözlerinden yaş akıtabilen oyuncudur.. Ağlamak ve gözlerden yaş akması ayrı şeylerdir.. Birisi duygusal birisi biyolojik bir olaydır..
Aslında hiçkimsenin gerçekten üzüldüğü falan yoktu.. Belki bir kaç masum olabilir.. Duygusal insan.. Duygu bağımlısı ağlak birkaç kişi olabilir..

Bana acımasız diyebilirsiniz.. Fakat o insanlar asla üzülmüyorlardı.. Hoca aslında o adama dua okumak, ona huzur içinde uyumasını dilemek yerine lanet ediyor küfürler savuruyordu biliyorum. Çünkü yüzünde o ifadeyi hissedebiliyordum. Hayatında güzel birşeyler yapmak karısıyla çocuğuyla zaman geçirmek tv izlemek uyumak varken o zorunlu olarak istemediği halde buradaydı çünkü bu meslekteydi. Bir an önce gömüp gitmek istiyordu ona neydi ki.. Öleni ne tanıyordu ne de umurundaydı.. Ağlayan insanlar.. Çoğu ağlar numarası yapar orada put gibi dikilirken akıllarından tek geçen şey cenazeden sonra yapacaklarıydı.. Şu cenaze bitmeli o adam bir an önce defnedilmeliydi. Acaba ne zaman biterdi bu tiyatro..

Çünkü hiçbirisinin ertesi gün geldiğini görmedim.. Bir kaç yakın akrabası dışında o kişilerden hiçbirini bir daha görmedim.. Uzun zaman çalıştım burda.. Haftalar aylar geçti.. Ama kimse buraya gömdükleri o adamı hatırlamak istemedi.. Hayat devam ediyordu belki ama unutulmak kötü olmalıydı. Bu garip bi duygu..
Hayat devam ediyor.. Unutuluyorsunuz. Yok oluyorsunuz.. Anılmıyorsunuz.. Demek ki siz olsanız da olmasanız da pek birşey değişmiyor.. Herşey sizsiz de gayet yolunda..

Herneyse dönelim tekrar tekrar olduğu gibi benim asıl hikayeme
Buraya geldiğimde bu ceset dolu arazinin yıllarca anldıbını aradığım hayatımı sonunda anlamlandıracağım yer olacağın söyleselerdi heralde güler geçerdim. Fakat hayat bu işte.
Nerede ne olacağı asla belli olmuyor. Tam herşeyin sonuna geldiğinizde aslında herşeyin başlaması gibi ölüme hazırlanırken yeniden doğmak gibi.. Bunlar gibi hayat insanlara türlü türlü oyunlar oynuyor.. Bazen herşey yoluna giriyor dediğinizde aslında herşeyin yoldan çıkmaya başladığını farketmemek gibi.. sonra farketmek gibi.. hayatınızda aradığınız şeyi bulduğunuzu sandığınızda aslında bulduğunuz şeyin aradığınız şeyle en alakasız şey olduğunuz farketmek gibi..
Hayat bu.. zannetme ve farketme oyunu..

Neyden bahsediyorum ? Gece mezarlıkta duran şu kadından bahsediyorum size.
Gündüz vardiyasındaki adamın gösterdiği saatlerdir şurda dediği o kadın.

Sıradan bir gündü o günde. Çekmecede aynı miktarda kek ve kraker vardı. Minicik ekranda yine aynı kişiler sırıtıyordu yüzüme. Aynı kulübe aynı mezarlar aynı yazılı mezar taşları.. Aynı sandalyede hergünkü aynı pozisyonumdaydım.
Ama aynı rahatlıgımda değildim o an.. Tedirgindim çünkü monoton olmayan birşeyler vardı. Hayatımın hergünkü işleyişini bozan birşey.. Sıralamalar normal olan şeyler..
Fakat o kadın.. O kadın bu sıralamayı bozuyordu. Gideceğini düşündüm. Onu görmezden geldim.
Televizyona döndüm. Su kaynattım sallama çay yaptım yanına sigara patlattım. O tarafa bir yarım saat bakmadan durdum. Gittiğini umarak yavaşça döndüm oraya..
Ordaydı yine. Dikiliyordu orada öyle mezarın başında.. Hiç gitmeyecekmiş gibi..

Sanki hep ordaymış gibi bekliyordu orada.. Birisini bekliyor gibi.. Birşeyi bekliyor gibi..
Yanına gidip gitmeme konusunda kararsız kalmıştım. Zaman geçtikçe gitmeye değil kalmaya daha yakın gibi duruyordu bu tuhaf kadın. Saat geç oluyor mezarlıktan sonra etraf şehir herşey tenhalaşıyordu. Karanlık bir buhran gibi çökmüştü zaten.
5 dakika daha gitmesi için mühlet vermiştim içimde. Bu mühletim de dolunca oturduğum eski sandalyeden kalktım. Çekmeceden el fenerini ve silahı aldım , dışarı çıktım. Ona doğru feneri yakıp yürümeye başladım.
Saate baktığımda saat 10.27ydi. Hiç unutmuyorum. Unutmam da imkansız zaten.
Gözgöze gelmemeye çalışsam da ona giderken; gözlerini gözlerime dikmiş bu kadından kaçıramıyordum gözlerimi.

@1 yarın devam etcem yazmaya devam bin sayenizde normal kitapları gibtir ettim buradaki hikayeleri okuyom amk

Elfenerini üzerine tuttum. Ellerini gözlerine siper etmişti.
Bağırdım önce uzaktan
-Hanfendi evinize gitmelisiniz! dedim. Sonra söylediğim lafı aynı saliseler içinde kafamda biraç kere tekrar ettim. iyimiydi sesim ? Mantıklı mıydı cümlem ? Anlatmak istediğimi anlatabilmişmiydi seçtiğim cümleler ?
-Efendiim ?! dedi ve ekledi Sizi duyamadım biraz yakına gelin.
Yanına doğru ufak adımlar atmaya başladım. Bir elim feneri tutarken diğer elim belimin arkasındaki silaha dokunuyordu istemsizce.
Belki de yokluyordum orada olup olmadığını kontrol ediyordum. Biraz ürpermiştim. Yıllardır birşey hissetmemiş ben için yoğunlugu biraz fazla bir his olsa da hoşuma gitmişti içinde bulunduğum durum.
-Acaba ne istiyordu ?
-Acaba amacı neydi ?
Kendi içimde bu tuhaf kadını çözmeye çalışıyordum. Sorularıma yanıtlar alamıyordum. Yanına yaklaştım.
Tekrar ettim
-Hanfendi evinize gitmelisiniz! dedim.

Gecenin bu vakti bu saatte burda ne işiniz var hala ? dedim. içimdeki sorular istemsizce dışarı taşmıştı. Gerçekten umrumda mıydı ? Bilmiyorum..
-Peki gideceğim. Ama hikayemi ilk ve son kez anlatmak istiyorum birilerine. Anlattıktan sonra gideceğim.. Sen de merak ettiğine göre anlatabilirim sanırım ?
Durdum. Gözgözeydik..
O an sadece peki diyebildim masum bakışlarına magruzken. Saatlerdir dikildiği mezarın hemen yanına dizboyuna gelen mermer yere oturdu. Ben de arkamdaki mezara oturdum. Silahımı hala belimde hissedebiliyordum.

Gecenin bu saati neden burada oldugumu merak ediyorsun doğal olarak dedi. Bu saatte mezarlıkta normal bir insanın ne işi olabilir ki. insanlar uyuyor bu saatte. Yaşayanlar geziyor eğleniyor birşeyler yapıyor. Ama mezarlıkta değil hiçbiri.

Yıllar sonra ilk defa bir insanı dinlerken anlattıklarına odaklanmıştım. Ses tonu sesinin tınısı..
Belki de yalnızlığımdan ötürü yıllardır insanlarla münasebet kurmamamın bir tezahürü olabilirdi şuan hissettiklerim, fakat karşımdaki kişinin herhangi biri olmadığına emindim.

--spoiler--
okuyan var mı beyler yardıriyim mi en heycanlı yerlerdeyiz ?? biliyorum şuan heyecandan tavana yapıştınız ampülü döndere döndere okuyorsunuz yazdıklarımı..
--spoiler--

çok iyi gidiyor hikaye panpa okuyor milet canını sıkma

devam devam

heyecanlı lan şu kadını anlatmadan yatma bugün giberim

Sabah dedi. Bu sabahtan beri buradayım. Sustu.. Sola döndü. Ben de o tarafa döndüm. Yere doğrulttuğum el fenerini istemsizce o tarafa çevirdim. Taze bir mezar duruyordu. Etrafı taşlarla çevrilmiş; toprağı yaş duran, eğrelti çakılmış tahta bir mezar taşı ile mezar..
Ölüm tarihi yaklaşık 2-3 hafta önceye dayanan bir mezar.
Lafını tekrar başa aldı. Sabah onu buraya gömdükten sonra ne yapacağımı bilemedim. dedi. Bomboş bir cenazeydi. Görevli bir imam ve defin işlemleri için yardıma gelen mezarcılardan başka kimse yoktu O an birilerine sarılmak istediğimden birilerinden teselli aradığımdan söylemiyorum bunları dedi.
Ne yapacağımı bilemedim evet.
Kimin yanına gidebilirdim ki. O boş eve mi gitmeliydim geri. Ya da olmayan arkadaşlarımın yanına. Buraya hayatımdaki son kişiyi gömdüm dedi.
Durdu. Yaşadığı his buhranında boğuluyordu sanki.

Bişeyler demeliydim. En azından anlatıp içini dökmesini sağlamalıydım. Konuşturmalıydım çünkü insan sustukça düşünür, düşündükçe daha da beter olurdu.
Nasıl yani diyebildim o an.. Eğik boynunu ürkekçe dikiverdi bana dogru.
Nası mı yani ? dedi. Sustu.. Gözleri faltaşı gibi açıktı. Çektiği acıyı anlamamı hissetmemi bekliyordu ama ben ne acı ne mutluluk yıllar önce birşeyler hissetmeyi bırakmıştım..
ismini sorabilir miyim ? dedim.. Sohbet uzayacak gibiydi ve karşımda duran bu kişiye siz diye hitap etmekten sıkılmıştım. ismini soruşumu belki kendisiyle ilgileniyormuşum gibi algılardı belki de.. Acı içinde boğulurken belki bi nebze hayatın devam ettiğini hissettirebilirdim..

kapakta çok iyi olmuş çıkarsa alıcam samsundan imza falanda alırım gelirsen tanışırız panpa

'Buse'' dedi. Hiç unutmayacağım o isim o gün hafızama kazındı..
Hafif yağmur altında, karanlıkta, bir mezarlıkta mezar taşlarının üzerinde otururken..

Buse ben de Mesut dedim.. O ortamda elini sıkmam elbette saçma olurdu..
Başını salladı.

Nasıl yani derken dedim.. Bilmiyorum.. Ama anlattığın şeyler şuan hafızamda bişeyler canlandırmıyor. Hikayeni dinlemek isterim çünkü söz verdim. Sen de hikayeni anlatmadan gitmeyeceğine göre..
En baştan anlat istersen. Kafamda hiçbirşey canlanmıyor bu anlattıklarınla.. dedim.. Gözlerine bakıyordum.

Sustuk.. Sessizlik oldu.. Biraz sonra anlatılacakların ağırlıgını tartıyorduk ikimiz de içimizde..
Sigaran var mı dedi..

Elimi montumun iç cebine attım.. Büzüşmüş yarım paketten iki sigara çıkardım.. Önce onun sigarasını yaktım. Sonra kendiminkini..

Anlatmaya başladı.. Benim hayatım şanssızlıklar üzerine kurulu dedi. Yanlışlarla dolu saçma sapan bir hayat.. Tek başına herşeye herkese karşı verilmiş bir mücadele benimkisi.. Benimki bitmeyen bi mücadele.. Doğarken başlamış ölünce son bulacak bi mücadele..