üniversitede 2 yılı bitiren genç adam, hersabah okula giderken kullandığı tramvaya binmiş kulaklığını takmış ve istanbulu seyrederken onun söyledikleri adeta bir şimşek gibi kafasında çakıyor istemsizce iç çekip ağlıyordu. Zamansız gelen ağlama isteği, hüzünlü şarkılar dinleyerek dahada artıyor ve derdine bir dert daha ekliyordu. Eline hiç almadığı sigara şimdilerde onun en yakın arkadaşı olmuştu ne yaptığını oda bilmiyordu. Kendini kandırdığı o anlarda hayatdan geçici bir zevk alıyordu ama 1 saat sonrası yine aynı. Bu hikayede kim samimi kime güvenecekti o da bilmiyordu ,ne yapacağını sonunun nasıl biteceğini bilmediği bir yola çoktan girmişti bile..

Tramvayda 20 dakika böyle geçti ve okuluna gelmişti kafasını yerden kaldırmıyor sınıfa girmek hiç istemiyordu yine onunla karşı karşıya geldiğinde aynı düşüncelere kapılıyor. derse odaklanamıyordu. kafasını sıraya yaslamış uyumak istemişti ama fark etmemişti tabiki. o gün bi şekilde geçmiş cıkışta arkadaşları onu yemeğe cagırmıştı gönülsüzcede olsa kabul etmişti.< yediği yemek içtiklerinden de bi zevk alamıyordu artık ve 1 ay içinde zayıfladığı ve donuk tavırları herkes tarafından farkediliyordu. günler birbirini böyle kovalarken bir sabaha o mesajla uyanmıştı günaydın diye. Gün gerçekten de aydınmıydı onun için.. değildi dimi uyumamıştıki bile hangi gün olduğundan haberi bile yoktuki