Hikayeme 15 yaşımdan başlamak istiyorum, hatta 14. Çünkü hayatla bu yaşlarımda tanıştım, bu yaşlarımda hırpalandım.

ilkokulda çok yaramaz bir çocuktum. Her velinin "düşman başına" dedikleri çocuk olurdu ya, o bendim işte. Her gün yapacak bir hınzırlık bulurdum ve hocalara kafayı yedirirdim. Hatta bu dönemimde bir kaç kere hocalardan dayakta yemiştim. Ancak babamın mevzu bahis ben olduğumda gözünün hiç bir şeyi görmediğini gördüklerinde ellerini süremediler. Dersleri iplemezdim, hayatı akışına bırakıp, biraz kaos katıp daha sonra kargaşayı izlemeyi severdim. Yani kendi çapında hınzır, kısa boylu, şişman bir çocuktum. Ve ilkögretkm defterimi bu şekilde kapattım.

O zamanında liseye geçiş sınavına hiç çalışmamıştım, neresi olursa giderim kafasında takılıyordum. Ve telaş konusunda ustalaşmış annemin yardımıyla bir meslek lisesine kapağı atmıştım. Hatta bir kız meslek lisesiydi, bunu duyan şaşırır ve daha sonra "vay kerata, çapkın mı olacaksın oralarda." derdi.

Kız mı, ne kızı. Hayır, benim öyle bir planım yok ki dıbına koyayım. Nereden çıkarıyorsunuz bunları? Neyse, neyse.

Eski okulumdan biri kız biri erkek olarak iki arkadaşım -ki bunlar o zamanın popüler insanlarıydı, okul olmasa denk gelmezdik- ile aynı sınıfa düşmüş bulunduk. Ama etrafıma bakıyorum, ulan herkes iri yarı ; ben 1.58 boyunda koca yanaklı bir çocuğum. Eski okuldan arkadaşım zaten 20 yaşında herif gibiydi. Daha ilk günden farkettim ciddiye alınmayacağımı resmen.

Nitekimde öyle oldu, okuldan arkadaşım Burak ne zaman kızlı bir ortama girsek benim üzerimden espri yapardı, ya da rezil ederdi bi şekilde. Itibarsızlığımı kabullenip benim gibi olan insanlarla takılmaya başlamıştım. Ve bu ortamda bir kız bana oynuyordu. Küçükte olsam o zamanda hislerim kuvvetliydi, hemen anlamıştım ama görmezlikten geliyordum. Daha çocukluk evresini atlatamamış olmaktan mıdır, yoksa kendime yakıştıramadığımdan mıdır bilmem istemiyordum.